Κάτι τέτοια έργα ξεκινάς να τα δεις με φόβο μην είναι γεμάτα αναφορές σε “κλασσικές” ταινίες. Πράγματι εδώ είναι δεκάδες. Από το Vertigo (πιάνει και το μουσικό θέμα!) μέχρι Yung, Citizen Kane, Rodin και Magritee.
Αλλά είναι μια απλή ιστορία που βλέπεται νεράκι.
Γλυκιά, συγκινητική και ανθρώπινη. Σε κάνει να ξεχάσεις τα εφέ και τα τερτίπια και απλά να επικεντρωθείς στην υπόθεση. Ναι, ο ρυθμός είναι αργός αν δεν έχεις όρεξη για αργό έργο, λόγω του είδους της.
Είναι ένα ιδιαίτερα απαλό άγγιγμα που συγκινεί στην ταινία. Ρομάντζο, κωμωδία και ότι άλλο πιάνει, το αγγίζει αέρινα και γλυκά.
Όταν οι ήρωες παίζουν και ξαναπαίζουν μια σκηνή μέχρι που ερωτεύονται είναι τόσο αληθινοί, τόσο εντυπωσιακά προσιτοί που συγκολίνεζσαι. Σαν να σε άφησαν να δεις μια πραγματική σκηνή που δυο άνθρωποι πρωτοερωτεύονται. Άλλες σκηνές όπως όταν μιλάει στην σκιά του είναι λιγότερο πρωτότυπες ή καλοφτιαγμένες και αν δεν έχεις όρεξη θα σε ενοχλήσουν.
Το μόνο πράγμα που κρατάει την ταινία από μια σίγουρη θέση στις κλασσικές όλων των εποχών είναι κάπως βασικό: η έλλειψη ουσιαστικής υπόθεσης! Δεν σε πείθει ότι κάποιο ιδιαίτερο νόημα έκαιγε τα σωθικά του σκηνοθέτη και έπρεπε οπωσδήποτε να βγει στην οθόνη. Περισσότερο σαν να ήθελε να κάνει μια τέτοια ταινία και κόλλησε στην πρώτη υπ΄ποθεση που του έκανε την δουλειά.
Σιγά τα ωά δηλαδή. Και τι έγραψε το Αθηνόραμα επ’αυτών;
Γαλλική ταινία, σκηνοθεσία Μισέλ Χαζαναβίσιους με τους: Ζαν Ντιζαρντέν, Τζον Γκούντμαν, Τζέιμς Κρόμγουελ, Μπερενίς Μπεγιό
Το 1927 ο Τζορτζ Βαλεντίν είναι ο μεγαλύτερος σταρ του βωβού στο Χόλιγουντ. Γνωρίζει κι ερωτεύεται τη νεαρή χορεύτρια Πέπι Μίλερ, η οποία με τον ερχομό του ομιλούντος θα δει την καριέρα της να απογειώνεται, ενώ η δική του παίρνει την κατιούσα.
ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ, ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΒΩΒΟΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ “ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ”. ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ ΠΑΝΕ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ, ΚΑΘΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΛΙΣΕ ΤΗΣ ΕΛΑΦΡΙΑΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΞΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ, ΤΟΥ ΣΛΑΠΣΤΙΚ, ΤΟΥ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΣΕ 100 ΜΑΓΙΚΑ ΛΕΠΤΑ, ΘΥΜΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΤΙ ΧΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΕΚΕΙ. Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΣΤΙΣ ΚΑΝΕΣ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΤΙΖΑΡΝΤΕΝ) ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΑΠΟΘΕΩΤΙΚΗΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΗΣ ΚΙ ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΚΡΙΤΙΚΩΝ (ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ, ΒΟΣΤΟΝΗΣ, ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ, ΣΑΝ ΝΤΙΕΓΚΟ) ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΧΡΥΣΗ ΣΦΑΙΡΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΣΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΟΣΚΑΡ.