Δεν θα ξεχάσω το πάθος στα μάτια του γεράκου σε ένα μαγαζάκι στο Λονδίνο μια φορά. Μιλούσε για την Θάτσερ σαν να ήθελε να την έχει μπροστά του να την πνίξει. Το έργο έχει να κάνει με έναν θρύλο της πρόσφατης βρετανικής ιστορίας. Σχεδόν σαν δικτάτορας, άλλοι την υμνούν για το θάρρος της, άλλοι την μισούν για την αναισθησία της.
Όταν λέμε ότι είναι “η ερμηνεία της ζωής της” για μια ηθοποιό είναι συχνά απλά όρος marketing. Όταν το λέμε για την Μέριλ Στριπ είναι τρομακτικό. Δεν είναι καν ηθοποιός που συμπαθώ ακριβώς επειδή η έντονη προσωπικότητά της συχνά θάβει τα έργα στα οποία πρωταγωνιστεί (ακόμα και σε δεύτερο ρόλο πρωταγωνιστεί). Εδώ όμως είναι απολαυστική.
“Απολαυστική” δηλαδή αν δεν σε πειράζει μια σπουδή στα γηρατειά. O φακός και η Στριπ το ευχαριστιούνται με δεξιοτεχνία. Αν έχεις όρεξη να ακολουθήσεις το κάθε της βλεφάρισμα μπορείς να σταθείς όρθιος στο τέλος του έργου να χειροκροτήσεις το επίτευγμα. Μπορεί να παίζει μια πρωθυπουργό αλλά ακόμα κι αν δεν ήξερες την ιστορία είναι μια λεπτομερής ματιά σε μια γριά που αναλογίζεται τι έκανε στην ζωή της. Είχα όρεξη να το δω επειδή με συγκίνησε και το έργο του Fry με θέμα την βασίλισσα. Δυστυχώς δεν χτυπάει συναισθηματικά τόσο δυνατά γιατί δεν κόβει αρκετά βαθιά για να χτυπήσει φλέβα.
Τα διαρκή flashback θα μπορούσαν να προβλημάτιζαν. Δεν είναι και ότι πιο έξυπνο, όσο απαλά και αν εκτελούνται. Σχεδόν σαν θεατρικό έργο έρχονται και φεύγουν ρυθμικά. Καταφέρνει μια εξαιρετική περίληψη της ζωής της, την εξυμνεί σε πολλά επίπεδα, αλλά τελικά δεν μας εξηγεί γιατί εκείνος ο γεράκος την μισούσε τόσο πολύ… μάλλον ο Κεν Λόουτς τα εξηγεί καλύτερα σε αυτό το βίντεο https://vimeo.com/36447961
Είναι ενδεικτικό της κρίσης του Αγγλικού σινεμά πάντως ότι δεν είναι καν με Αγγλία πρωταγωνίστρια και ούτε καν Αγγλική παραγωγή.
Τι έγραψε το Αθηνόραμα; Επιφανειακή…
“Αγγλογαλλική ταινία, σκηνοθεσία Φιλίντα Λόιντ με τους: Μέριλ Στριπ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Ρίτσαρντ Γκραντ, Ίεν Γκλεν
Μια γηραιά, χτυπημένη από το Αλτσχάιμερ Μάργκαρετ Θάτσερ «επιστρέφει» στην πολιτική της σταδιοδρομία, από τη δεκαετία του ’50 ως την ενδεκαετή και πλέον πρωθυπουργική της θητεία.
ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ, ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΥΘΟΥ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΝΣΑΡΚΩΝΕΙ ΜΕ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΠΥΓΜΗ ΜΙΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΜΕΡΙΛ ΣΤΡΙΠ. ΜΕ ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΗ ΜΙΜΙΚΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΘΕ ΒΛΕΜΜΑ, ΚΑΘΕ ΑΤΑΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΝΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΕΝ ΖΩΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΕΝΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟ, ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΤΡΕΧΕΙ (ΧΡΥΣΗ) ΣΦΑΙΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΤΗΣ ΟΣΚΑΡ.”