To ανοιξιάτικο μπαζάρ του συλλόγου μας

“Θα έχουμε κεφτεδάκια;”
Η ερώτηση ήταν βέβαια πονηρή. Η συνάντηση για το ανοιξιάτικο μπαζάρ προφανώς θα γινόταν σε φορτισμένο κλίμα.
-Κεφτέ; Τουρκικό φαγητό;
“Μα, αρέσει στα παιδιά!”
-Συμφωνήσαμε πέρυσι ότι θα έχουμε κυρίως τοπικά φαγητά.
“Δηλαδή το δικό σου το σουφλέ από που είναι η συνταγή; Από τα Γιαννιτσά;”
-Πούλησε καλά όμως το σουφλέ.
“Τρία κομμάτια πούλησε.”
-Τρία; Οκτώ ήταν! Θυμάμαι στο τέλος που μετρήσαμε τι έμεινε.
“Τρία ήταν. Τα πέντε έπεσαν από το τραπέζι.”
-Μόνα τους;
“Δεν το αποκλείω. Αυτά τα ξένα φαγητά φέρονται περίεργα.”
-Είσαι ρατσίστρια!
“Κι εσύ ηλίθια!”
-Εσύ τα έριξες από το τραπέζι για να μην πουλήσω περισσότερα σουφλέ από ότι πούλησες κεφτεδάκια.
Η πρόεδρος σκέφτηκε μήπως παρέμβει. Εκτός κι αν φορούσαν στενά μπλουζάκια και γινόταν το πλάκωμα σε λάσπη, όλο αυτό δεν θα βοηθούσε στα έσοδα.