(Στο τέλος του βίντεο η βαθμολογία των ειδικών. Πρώτο κρασί που κάνει 152 ευρώ,δεύτερο ένα που κάνει 14, τρίτο ένα που κοστίζει 209!)
Ο Roald Dahl είχε συνοψίσει το θέμα εξαιρετικά στην σύντομη ιστορία “Taste“. Μια συζήτηση περί καλού κρασιού εξελίσσεται σε
έντονη αντιπαράθεση και καταλήγει με ένα στοίχημα. Αν βρει ο υπερειδικός των κρασιών το κρασί που θα δοκιμάσει, θα παντρευτεί την κόρη! Με οδυνηρή λεπτομέρεια ο μαέστρος του είδους μας βασανίζει καθώς ο ειδικός απαριθμεί παράγοντες σχετικά με την γεύση και την καταγωγή του κρασιού και πλησιάζει όλο και περισσότερο το ακριβές μικρό αγρόκτημα που το έφτιαξε. Ο άνθρωπος ξέρει απέξω τις χρονιές που έβρεξε πολύ, το χώμα, τις συνθήκες και στο τέλος…
Μην σας το χαλάσω πολύ αλλά έκλεψε. Σε μια από τις επισκέψεις του στην τουαλέτα το είχε δει το κρασί καθώς ο οικοδεσπότης το είχε αφήσει να αναπνεύσει πριν το σερβίρει. Και είναι γεγονός ότι τελικά στο κρασί σχεδόν κανείς δεν καταλαβαίνει την διαφορά!
Τι “φρουτώδες”, “παιχνιδιάρικο” και άλλες μπούρδες να προσπαθεί να μας επιβάλλει μια ολόκληρη βιομηχανία που έχει στηθεί γύρω από αυτό το αρχαίο ποτό; Στην τελική όπως αποδεικνύουν πάμπολλες δοκιμές, ούτε ο πιο ειδικός δεν μπορεί να καταλάβει την διαφορά ανάμεσα σε ένα φτηνό και ένα ακριβό κρασί. Βάζω κι εμένα στα θύματα της υπόθεσης αφού έχω επισκεφτεί πολλές φορές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό εγκαταστάσεις και έχω λάβει και μέρος σε γευσιγνωσίες. Ήμουν από αυτούς που έλεγαν “ναι, ναι, φρουτώδες με λίγο κεράσι” την σωστή στιγμή… Και με κάθε ευκαιρία στέλνω ελληνικά κρασιά στο εξωτερικό για να αλλάξει η άποψη των ξένων (από τις μπούρδες που τους βάζουν σε τουριστικά εστιατόρια) ότι το ελληνικό κρασί δεν πίνεται.
Διαβάστε όμως την αναλυτική μελέτη 6 χιλιάδων blind tasting εδώ http://www.wine-economics.org/workingpapers/AAWE_WP16.pdf
“Our results indicate that both the prices of wines and wine recommendations by experts may be poor guides… ”
Γιατί λοιπόν να ασχοληθούν με τα social media οι παραγωγοί κρασιού; Ακριβώς επειδή, σαν την ομοιοπαθητική ή την θρησκεία, αφού δεν υπάρχει κάτι αντικειμενικά διαφορετικό είναι το τέλειο προϊόν για προπαγάνδα! Και δεν είναι ένα ασαφές περιθωριακό θέμα ή θεωρία συνωμοσίας. Το 1976 η κυβέρνηση της Γαλλίας έχασε στα δικαστήρια μάχη με τους οινοπαραγωγούς της Καλιφόρνια επειδή οι κορυφαίοι δοκιμαστές κρασιών της χώρας δεν μπορούσαν να διακρίνουν κάποια διαφορά στην γεύση!
Αυτό βέβαια είναι ιδανικές συνθήκες για προπαγάνδα. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την διαφορά αλλά πολύ θα ήθελαν να υπάρχει διαφορά. Θέλουμε να είναι εντυπωσιακό ένα κρασί των 100 ευρώ. Μεγάλη μπίζνα. Ένας πονηρός Αμερικανός εύκολα ξεγέλασε έγκριτο περιοδικό του χώρου και απέσπασε πρώτο βραβείο για ένα εστιατόριο που δεν υπήρχε καν! Και μάλιστα έβαλε στο μενού του τα κρασιά που είχαν πάρει την χαμηλότερη βαθμολογία από το ίδιο περιοδικό…
“When symbolic content is an important part of consumption, the enjoyment of a good might become decoupled from its innate qualities.”
Comments are closed.