Debate των υποψηφίων για την προεδρία της Κομισιόν, την Πέμπτη το βράδυ και θρονιάστηκα, η ξανθιά, μπροστά στον υπολογιστή, για να παρακολουθήσω. Διότι, μη με βλέπετε ξανθιά, έχω κι εγώ ανησυχίες, η ευρωπαία πολίτης. Φτιάχνω ένα πράσινο τσάι και παίρνω θέση. Δίπλα μου έχω και μία μυγοσκοτώστρα για κάθε ενδεχόμενο. Θες να μπουκάρει ο Άδωνις μέσα στο στούντιο και να τσιρίζει: “Είσαι Ανταρσύα; Είσαι Ανταρσύα;” Προσέχουμε, για να έχουμε.
Ξεκινάνε οι ερωτήσεις, παίρνουν το λόγο οι υποψήφιοι. Στην αρχή ασχολούμαι με το styling και την performance. Αλέξη, μην τους πουλάς πολύ μαγκιά, αυτοί δεν είναι βαλκάνιοι. Το μάτι είναι γυάλινο και το συναίσθημα έχει μπει σε μπότα. Ευτυχώς, δούλεψε η τηλεπάθεια και με άκουσε. Άσε, που η απουσία της γραβάτας του έδινε έναν αέρα ανεμελιάς. Άνετος, απευθυντικός, η γλώσσα του σώματος έδινε κι έπαιρνε, μια χαρά! Douze points, στυλιστικά ο Αλέξης.
Εκείνη η Πράσινη λίγο με παραξένεψε. Βρε κοριτσάκι μου, τόση χαρά πια; Εντάξει, πάρε εσύ την προεδρία κι όλοι μαζί θα πάμε να στήσουμε φωτοβολταϊκά στους αγρούς. Αλλά αρχίζω και σκιάζομαι. Πόσα αγχολυτικά πήρες; Κουκλίτσα η χαρωπή όμως! Να τα λέμε κι αυτά.
Αυτός ο Φερχόφσταντ -ή κάτι τέτοιο, δε μπορώ, η γλώσσα μου μπερδεύεται- ένα στυλίστα της προκοπής δεν είχε; Τι να πιάσω, τι ν’ αφήσω; Το μαλλί; Βάζω το μισθό μου στοίχημα. Περούκα ήταν. Το γυαλί; Φρίκη στη νιοστή.
Ο Γιουνκέρ και ο Σουλτζ ήταν τελείως αδιάφοροι στυλιστικά. Ο πρώτος βαριόταν αφόρητα. Ο δεύτερος μου θύμισε τον απουσιολόγο στο σχολείο. Κυρία, κυρία εγώ το ξέρω το μάθημα. Ο παλιο-Τσίπρας ήρθε πάλι αδιάβαστος, πουλάει πνεύμα για τους νέο-ναζί στην Ουκρανία, εμένα κοροϊδεύουν όλοι.
Εν τω μεταξύ, ήταν και οι πέντε αποφασισμένοι. Όλα θα τα λύσουν. Και την ανεργία, και το μεταναστευτικό και την αποστροφή των ευρωπαίων για τις κάλπες. Μόλις βγουν, θα γίνει της Ευρώπης το κάγκελο, μετά συγχωρήσεως. Τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Τους άκουγα κι άρχισα να ψηλώνω.
Προς το τέλος, ήμουν έτοιμη να τραγουδήσω το Θούριο, τον Τσάμικο του Χατζηδάκι, ενώ θυμήθηκα και τη Βέμπο, αλλά με συγκράτησε η ευρωπαϊκή μου ταυτότης. Και τότε, μέσα στη νύχτα, έβαλα να παιανίσει ο Ύμνος στη Χαρά του Μπετόβεν. Χαμός έγινε στην πολυκατοικία. Ο καρδιακός διαχειριστής βγήκε στο μπαλκόνι κι άρχισε να βρίζει. Η γειτόνισσα χτύπησε το κουδούνι μου για να διαπιστώσει ότι είμαι ακόμη καλά στην (ψυχική μου) υγεία, ενώ ο σκύλος της, ενθουσιασμένος από το νταβαντούρι, ξεσήκωσε κι όλο το τετράγωνο με το γαύγισμα. Στιγμές δόξης, σας λέω, για την ξανθιά.
Αλλά, δεν κράτησε για πολύ. Γρήγορα ξαναγύρισα στην ελληνική μου κατήφεια. Τα προβλήματα θέριεψαν μέσα στο μυαλό μου, έγιναν θηλιά και μ’ έπνιξαν.
Και δε μου λες, Αλέξη… Άντε κι έλυσες το θέμα με τις εκτρώσεις στην Ισπανία. Την κόρη της κυρα-Κατίνας, που δύο χρόνια την παιδεύει ο γαμπρός και δεν την παντρεύεται, ποιός θα την κοιτάξει; Μας έχει πρήξει η κυρα-Κατίνα. Πάει, έρχεται, γάμο δε βλέπει. Φτιάξε εσύ τουλάχιστον την επιτροπή για το χρέος, γιατί πράγματι το ζήτημα είναι πολιτικό. Καλά το έθεσες.
Κι εσύ βρε περουκάκια; Τι τηλεπικοινωνίες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες μου πουλάς; Το ξέρεις ότι ο Παναθηναϊκός πήρε με κόπο το κύπελλο φέτος; Τι θα κάνουμε του χρόνου; Τι;
Θα καταγγείλω δε την πλήρη αδιαφορία του Σουλτζ για τη διακοπή της προβολής του Σουλεϊμάν και για τα πάθη της Τζεμιλέ, στην “Προδοσία”. Τσιμουδιά για την ταμπακιέρα ο κύριος. Κάτι για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ψέλλιζε.
Όμως ας είμαστε ειλικρινείς. Στην Ελλάδα ζούμε. Είδαμε το debate για δύο λόγους: α) για να θάψουμε ή να αποθεώσουμε τον Τσίπρα. Πάντως το είδαμε εξ αιτίας του Τσίπρα. β) για να πουλήσουμε μούρη στα σόσιαλ μύδια. Μη μας πούνε και απολιτίκ. Μακριά από εμάς τέτοιες κατηγορίες. Έχουμε άποψη, τη λέμε κιόλας. Βέβαια, αυτοί που ήθελαν να το θάψουν το παλληκάρι με τη φωνή τη μπάσα και τα χτυπήματα ενάντια στη λιτότητα, δεν πέρασαν και πολύ καλά. Τους έκοψαν τη φόρα, τα tweetισματα των Ευρωπαίων. Δεν πειράζει, go Αλέξη, go! Μήπως είχαμε ξαναδεί Έλληνα σε τέτοιο debate;
Αλλά μετά από την ολοκλήρωση του πανηγυριού, οι Έλληνες θα επιστρέψουν πίσω στα ίδια. Στα πολύ στενά ίδια. Σε σημείο που πολλοί δε θα πάνε ούτε και να ψηφίσουν για την τύχη αυτής της ρημαδο-Ευρώπης που θα την κάνουν καινούργια, οι υποψήφιοι πρόεδροί της. Κι όχι τίποτα άλλο, λες να διέρρηξε άδικα τα ιμάτια του για μία δημοκρατική Ευρώπη ο Αλέξης;
