«Είναι ζώα όσοι παρκάρουν στα πεζοδρόμια. Κλείνουν ράμπες για ανάπηρους. Δεν έχεις που να περπατήσεις με το καρότσι. Στο κέντρο είναι ληστρικές οι τιμές. Ο Δήμος τα έχει κάνει σκατά». Διαλέξτε και πάρ’ τε κάποιο από όλα αυτά, τα οποία έχετε πει ή σκεφτεί πρόσφατα. Η στάθμευση στην πόλη είναι σημαντικό θέμα. Αλλά δεν το σκεφτόμαστε αρκετά.
Κατ’αρχάς δεν είναι ακριβές οι τιμές. Φτηνές είναι. Αν ήταν ακριβές θα έβρισκες θέση. Τώρα είναι όλες γεμάτες σχεδόν διαρκώς. Άρα πιο φτηνές από ότι θα έπρεπε. Αν ήταν σωστές οι τιμές, ανά πάσα στιγμή θα υπήρχε τουλάχιστον μια άδεια θέση κάπου εκεί που ψάχνεις. Στο εξωτερικό πειραματίζονται με ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενες τιμές που αλλάζουν διαρκώς ανάλογα με την ζήτηση.
Προφανώς εδώ κλωτσάει, όμως, το κοινωνικό κριτήριο, η αδικία. Γιατί να παρκάρουν μόνοι οι πλούσιοι; Ας βάλουμε λοιπόν σενάριο, όπου ανάλογα με το εισόδημά μας έχουμε και έκπτωση στην στάθμευση. Αμέσως σαν Ελληνάρες φανταζόμαστε και τα παραθυράκια. Θα πηγαίνω εγώ με την δικιά σου κάρτα ανεργίας, θα παρκάρει το αφεντικό με την εξάμετρη Mercedes, χρησιμοποιώντας την κάρτα του υπηρέτη του και άλλα τέτοια σενάρια. Ελληνικότατα.
Η κακή χρήση είναι μεγάλο μέρος του προβλήματος. Έχουν γίνει εντυπωσιακές μελέτες στο εξωτερικό που έδειξαν ότι αν βγάζαμε από την μέση ψευτοπαράλυτους, διπλωματικό σώμα, αστυνομικά και όλα τα άλλα οχήματα που αποκτούν κάρτα ελευθέρας, οι πόλεις θα ανάσαναν πραγματικά. Δεν είναι μόνο όσοι έχουν ειδικές άδειες. Είναι και οι άλλοι που δεν νοιάζονται αν τους κόψουν κλήση παράνομης στάθμευσης γιατί ξέρουν ότι θα την σβήσουν. Παλιά με τα παρκόμετρα σχεδόν ποτέ δεν δούλευαν τα μισά. Πάντα υπάρχει ασάφεια και δικαιολογίες.
Ύστερα είναι όλο το γελοίο παιχνιδάκι με τους ελεγκτές. Να ξύσω το χαρτονάκι μου ή δεν θα περάσουν τέτοια ώρα; Να αφήσω τα αλάρμ μπας και τους ξεγελάσω; Αν τους δω και το παίξω κλαψιάρης, θα με λυπηθούν; Και όλα τα γελοία παιχνίδια επειδή ακριβώς δεν ξέρουμε αν θα βρούμε θέση. Τα κασόνια μπροστά στο μαγαζί, οι πινακίδες μπροστά στο περίπτερο, η θεία που κρατάει την θέση για τον ανιψιό της, ο άλλος που ξεροσταλιάζει μέσα στο αμάξι με αναμμένη την μηχανή, η γριά που φωνάζει από τον δεύτερο να φύγεις από την θέση γιατί την κρατάει για κάποιον. Δεν είναι διασκεδαστικά όλα αυτά, στην καλύτερη είναι χάσιμο χρόνου. Στην χειρότερη εκνευριζόμαστε, αγχωνόμαστε και πλακωνόμαστε για δαύτα.
Και τι έγινε αν κάνουμε μια γύρα παραπάνω, ψάχνοντας μια μέρα; Ε, δεν είναι μια γύρα τελικά, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι κατά μέσο όρο τέταρτο ή εικοσάλεπτο. Αθροιστικά, τρομακτική σπατάλη χρόνου και βενζίνης. Και όχι μόνο. Ένα μεγάλο ποσοστό των αυτοκινήτων που περιμένουν μπροστά σου στο φανάρι δεν πάνε κάπου. Είναι στην γύρα. Ψάχνουν να παρκάρουν. Αν είχαν βρει parking, θα ήταν πιο άδειος ο δρόμος. Πολύ πιο άδειος.
Πόσο μπελάς είναι να έχεις στο αμάξι σου κάρτα στάθμευσης; Προσωπικά το βρίσκω υπερβολικό, το βαριέμαι θανάσιμα. Κάθε Δήμος άλλη κάρτα, άντε ψάξε περίπτερο να αγοράσεις, άντε να καταλάβεις που να ξύσεις… Εννοείται ότι είμαι οπαδός πιο hi tech λύσεων.
Αλλά οποιαδήποτε λύση απαιτεί να ασχοληθούμε όλοι με το πρόβλημα. Να αλλάξουμε τον τρόπο που φερόμαστε, που ζούμε, που μετακινούμαστε. Ή – όπως λένε οι Άγγλοι – get on your bike!
