Μαρκέλλα Καζαμία
Μεσημεριάτικος ήλιος στο δρόμο με το κοκκινόχωμα.
Πορεία που γαληνεύει την ψυχή μες στο μυστήριο της απόλυτης ομορφιάς.
Ένα ταξίδι μακρινό, συντροφευμένο απ’ της μοναξιάς τη μελαγχολία.
Χρυσοκίτρινη άμμος περιτριγυρισμένη από τα γαλαζοπράσινα νερά του ονείρου και την προσμονής. Τη στολίζουν κοχύλια με όμορφα χρώματα και σπάνια σχήματα, μοιάζουν στην ίριδα και στην καρδιά μου.
Πάτησα σε χώματα ιερά, είδα ν’ αναδύεται της φύσης το μεγαλείο και δάκρυσα από νοσταλγία για το μέλλον.
Άκουσα μελωδίες ονειρικές, έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στη ζεστασιά μιας ηλιόλουστης μέρας, αλλά εκείνο το φάντασμα δεν έπαψε ποτέ να με κυνηγά.
