Fernando Pessoa
…Aγαλμα θα σου στήσω
απόδειξη στο μέλλον το διηνεκές
Της αγάπης μου, της ομορφιάς σου και της πίστης
Οτι το κάλλος θείο δώρο είναι.
Αν κι ο θάνατος με τα ισχνά, γυμνά του χέρια βγάζει
Απ’ την αγάπη μας το ρούχο της δύναμης και της ζωής,
Το άγαλμα τούτο το γυμνό που εσύ μόνο εμπνέεις
Ολες οι ερχόμενες γενιές, είτε το θέλουν είτε όχι,
Θα το κληρονομήσουν,
Σαν δώρο αναπόφευκτο από θεό σταλμένο.
Αχ, το άγαλμα αυτό θα φτιάξω και σε βάθρο
Θα το στήσω που δικό σου θα ‘ναι, ώστε ο Χρόνος
Με την ύπουλη, εγκληματική του δράση
Θα φοβηθεί να το αφανίσει, ή με τη μανία
Του πολέμου και του φθόνου τον όγκο και την πέτρα να του φθείρει.
Δεν μπορεί τέτοια να ‘ναι η Μοίρα! Οι θεοί οι ίδιοι που
Ολα τα αλλάζουν και της Μοίρας το χέρι, που στο σκοτάδι ρίχνει
Κι αυτούς τους ίδιους τους θεούς, θ’ αποφύγουν
Στα Τάρταρα να ρίξουν το άγαλμά σου, το δώρο μου,
Αφήνοντας χωρίς την παρουσία σου τον κόσμο όλο άδειο.
Της αγάπης μας η εικόνα θα γεφυρώσει τους αιώνες.
Ασπιλη θα βγει από το χτες κι αιώνια
Θα είναι σαν Θρίαμβος Ρωμαϊκός,
Και στο μέλλον κάθε καρδιά θα εξοργίζεται
Που της αγάπης μας σύγχρονος μάρτυρας δεν ήταν.
