Έλενα Κοσμά
Βούτηξα το δάχτυλο στη λευκή σοκολάτα
για να γλυκάνει
τα πικρά μου χείλη
μα κάτι χτύπησε πάλι μέσα μου
απόψε
τις φοβάμαι αυτές τις στιγμές
για άλλους σπάνιες
για μένα υποψία τρέλας
λες να φταίει το φεγγάρι;
είμαι κλεισμένη στο γραφείο
δε με βλέπει
δε το βλέπω
παράξενη νύχτα
Βούτηξα το δάχτυλο στη λευκή σοκολάτα
λίγο πριν τρέξει
ακούμπησα το τζάμι
δε ξέρω να ζωγραφίζω
μόνο να παίζω πιάνο ξέρω
έκανα ένα κύκλο
τράβηξα μια γραμμή
που έσβησε σαν ίχνος
μοιάζει με μπαλόνι
Βούτηξα το δάχτυλο στη λευκή σοκολάτα
γέμισα το στρογγυλό με χρώμα
δεν είμαι ζωγράφος
όμως
κατάφερα να φτιάξω
ένα λευκό μπαλόνι
και μια κλωστή να κρέμεται
σαν τα μπαλόνια
που φεύγουν από τα παιδιά
κανείς δεν ξέρει την τύχη τους
ούτε εγώ τη δική μου
Βούτηξα το δάχτυλο στη λευκή σοκολάτα
γέμισα το παράθυρο
μικρές λευκές σταγόνες
δεν είμαι ζωγράφος
κατάφερα να φτιάξω
ένα μπαλόνι στη βροχή
γυρίζω στη θέση μου
δε δοκίμασα λευκή σοκολάτα
παράξενο
νιώθω τη γεύση της
(Tο ποίημα, μεταφρασμένο στα αγγλικά, βρίσκεται στην παγκόσμια ανθολογία ποιητών World Poetry 2011, 22nd World Congress of Poets)
Από το βιβλίο της Έλενας Κοσμά «ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ», εκδ. Γαβριηλίδης
photo Chris Kosmas
