Βάνα Δουληγέρη
Σε συλλογίζομαι με χάρη
-δεν μπορείς να πεις-
σαν παιχνίδι παλιό
που δεν πωλείται πια
και φυσικά δεν αγοράζεται
που δεν θα βρεις στην ερημιά μιας συλλογής
ούτε στην προθήκη μιας εξομολόγησης
που , ξέρω, το έχω στη σοφίτα μου
και δεν το χαραμίζω στο σαλόνι
και ησυχάζω
που τόσα χρόνια δεν το χάρισα
και δεν το ξέχασα επίσης
(μια ζωή πέρασε από τότε)
που το έκανα βίδες
να δω πώς δουλεύει
και το ξανασυναρμολόγησα
με φόβο και αυθάδεια
που έχει σκόνη στις καρτέλες του
και γρατζουνιές στην οθόνη
«Για να βλέπεις ό,τι είναι
και όχι ό,τι αντέχεις»
όπως έλεγες και εσύ
και δεν αφήνω κανέναν να το περιεργαστεί
μα ούτε και εγώ το ξανακράτησα ποτέ στα χέρια
ούτε είδα τις εικόνες του στο φως
μην τύχει και μου φέρει πίσω
όλους τους θησαυρούς απρόσκλητους
και όλους τους φόβους απάτητους
διαλυμένο και ανεξερεύνητο
μυστήριο και αθώο
σαν το παιδί που ήταν κάποτε εδώ
Μου άφησε, βέβαια, κουσούρι
δεν εμπιστεύομαι κανέναν χωρίς τραύμα
και δεν νοιάζομαι καθόλου
για όσα αγαπώ
δεν μεριμνώ
Αν πέσει η στέγη μου
Ας χαθούν κι αυτά
Όταν σε ξαναδώ, θα σε ρωτήσω:
σε ποιον ανήκει ένα παιχνίδι παιδικό
όταν δεν είσαι πια παιδί;
