Είναι μερικές ταινίες…επαναλαμβανόμενες. Ο ήρωας που τα υπερβαίνει όλα για να θριαμβεύσει. Πλακώνοντας στο ξύλο όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Παρά τις αφόρητες δυσκολίες και τις αδικίες που αντιμετωπίζει. Αλλά επειδή ακριβώς είναι κλασσική η συνταγή είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνει πετυχημένα. Τρομερά λεπτές γραμμές, τεντωμένο σχοινί. Μέχρι και Ρώσο αντίπαλο έχει σε στυλ Rocky IV με τον Drago. Εκείνη την ταινία δεν θα ξεχάσω ποτέ πως την είδα στο “Αθήναιον” στην πρεμιέρα της σε μια κατάμεστη αίθουσα με Αμερικανούς πεζοναύτες που όρθιοι ζητωκραύγαζαν το ξύλο που έτρωγε ο Ρώσος… “Get him Rambo!” φώναξε ένας μπροστά μου. Αν δεν ήταν δυο μέτρα και με διάπλαση – ντουλάπας θα του έλεγα κάτι…
Το trailer δεν θα σας πείσει. Αλλά τελικά δουλεύει το άτιμο. Θέλεις να σηκωθείς και να φωνάξεις “φέσι!” αλλά δεν σου βγαίνει. Λίγο οι ερμηνείες, λίγο οι προσεγμένες λεπτομέρειες, λίγο όλα όσα δεν κάνει ή που τα κάνει με τρόπο που δεν περιμένεις. Το μοντάζ είναι για Όσκαρ. Σε κρατάει από την μύτη και παίζει με την αδρεναλίνη σου σαν μαέστρος. Ο O’Connor είχε σκηνοθετήσει παρόμοια εμπνευστική ιστορία (Miracle – 2004 με θέμα την ομάδα χόκεϊ των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς του 1980) είναι στο στοιχείο του.
Βοηθάει ότι δεν είναι πυγμαχία που την έχουμε δει από όλες τις πλευρές τόσα χρόνια. Ένα άθλημα όπου σχεδόν σκοτώνονται και ρίχνουν χοντρό ξύλο ακόμα και όταν τον έχουν κάτω τον άλλο. Ο Νικ Νόλτε τελικά είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα ερμηνειών αφού τα δυο αδέλφια είναι και τα δυο εκπληκτικά στους ρόλους τους. Είναι και ωραία παιδιά, μπορεί να αντέξουν και οι κυρίες της παρέας τελικά το έργο. Φτάνουν (βέβαια) στον τελικό και δεν είσαι σίγουρος ποιος θα κερδίσει ή ποιος θέλεις καν να κερδίσει. Ο ένας έχει την δουλειά του και τους μαθητές του, την γυναίκα του (όχι δεν την λένε Άντριαν τουλάχιστον!), ο άλλος κουβαλάει τύψεις από το Ιράκ και θέλει να εξιλεωθεί.
Ταινιάρα. Δείτε την και στο καπάκι κάντε εξήντα κάμψεις, φορέστε την κουκούλα και τρέξτε τρεις γύρες της γειτονιάς κουβαλώντας ένα δέντρο στους ώμους.