Παραλία, άμμος, ξαπλώστρες, ηρεμία, γαλήνη, οικογένειες, ζευγάρια, καραβάκια, χαμόγελα, παιδάκια, αγκαλιές…
Ανάμεσα στο πλήθος παρατηρώ ένα κορίτσι. Έχει ένα μελαγχολικό και ταυτόχρονα ήρεμο βλέμμα. Προχωράω πιο κάτω τη ματιά μου και σταματάω σε μια μεγάλη ουλή που έχει σημαδέψει όλη την κοιλιακή της περιοχή.
Καταλαβαίνω… ξέρω από προσωπική (άμεση ή έμμεση δεν έχει σημασία) εμπειρία τι είναι αυτό το σημάδι…
Ξαναγυρίζω στο πρόσωπό της. Με κοιτά και μου χαμογελά!
– Τι είναι αυτή η ουλή, θα αναρωτιέσαι.
– Όχι, δεν την πρόσεξα καν.
Τι να απαντούσα; Το πόσο ντράπηκα δε λέγεται. Δεν ήθελα ποτέ να την φέρω σε δύσκολη θέση.
– Εγώ πάντως θα αναρωτιόμουν αν την έβλεπα σε μια κοπέλα, μου απαντά.
– Ξέρω κι εγώ από παρόμοιες καταστάσεις, δεν είσαι μόνη σου να θυμάσαι.
Δεν ξέρω πως μου βγήκε αυθόρμητα αυτό που της είπα, αλλά αμέσως την ένιωσα κοντά μου κι ας την έβλεπα πρώτη φορά. Αισθάνθηκα ένα δέσιμο, μια κατανόηση, μια απέραντη αγάπη για έναν άνθρωπο που δεν τον ήξερα καν. Κι όμως αυτά που μας ένωναν ήταν περισσότερα από όσα μας κρατούσαν σε απόσταση, πάλι δεν έχει σημασία γιατί.
– Πέρασα δύσκολα, μου λέει.
– Σε καταλαβαίνω.
– Αλλά τώρα είμαι καλά και αυτό έχει σημασία.
– Εγώ πάντως σε βλέπω πολύ καλά και δείχνεις να είσαι δυνατή.
– Αυτό που μου έχει μείνει είναι μόνο το σημάδι για να μου θυμίζει τι πέρασα.
– Θα κλείσει και αυτό με τον καιρό. Όλα επουλώνονται, θα δεις, της λέω.
– Ναι, σιγά σιγά μειώνεται…Όμως κάποιες πληγές δεν κλείνουν ποτέ.
– Από σένα εξαρτώνται όλα. Αν το θες εσύ μπορείς όλα να τα γιατρέψεις.
– Μιλάς σαν να ξέρεις καλά τι πέρασα, σαν να έχεις περάσει ανάλογες καταστάσεις.
– Ναι, έχω ζήσει κάτι ανάλογο.
– Δεν με έχεις ρωτήσει ακόμα για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η ουλή.
– Δεν έχει σημασία. Κάποια πράγματα καλό είναι να μένουν ανείπωτα.
Μου χαμογελά και μου σφίγγει το χέρι.
– Σε ευχαριστώ, μου λέει.
Την παρατηρώ να απομακρύνεται μέσα στη θάλασσα. Τόσο όμορφη, τόσο νέα, τόσο ευγενική, σκέφτομαι.
Θέλω να της φωνάξω «εγώ σ’ ευχαριστώ που μου θύμισες πόση δύναμη κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος, πόσο αξία έχει η ίδια η ζωή και όχι τα προβλήματά της, πόσο άξια θαυμασμού είναι η ίδια και τόσοι άλλοι που έχουν περάσει παρόμοια περίπτωση», αλλά δεν προλαβαίνω έχει ήδη χαθεί στη θάλασσα.
Θα της το χρωστάω όμως… είμαι σίγουρη πως θα την ξαναδώ. Πάλι εκεί να κάθεται, έτσι όμορφη, ήρεμη και γαλήνια όπως εκείνη την ημέρα…