Όλοι μας στη διάρκεια της σχολικής μας πορείας γνωρίσαμε πολλούς δασκάλους. Άλλοι μας κέρδισαν, άλλοι μας δίδαξαν, άλλοι ήταν αδιάφοροι και κάποιοι άλλοι μάλλον ακατάλληλοι δια ανηλίκους. Σε όλη αυτή την πορεία όμως διαμορφώσαμε μια εικόνα για ΤΟΝ δάσκαλο!
Ο δάσκαλος της καρδιάς μας είναι εκείνος που κλείνοντας την πόρτα της σχολικής τάξης αφήνει απ’ έξω τις έγνοιες και τα προβλήματά του και η τάξη του γίνεται το μοναδικό του μέλημα. Είναι ο άνθρωπος που λαμπερά παιδικά μάτια τον κοιτάνε διερευνητικά, με απορία, πολλές φορές με δυσπιστία ή και απαξίωση και καταφέρνει τα κάνει τα μάτια αυτά να λάμπουν.
Είναι εκείνος που νοιάζεται για τα παιδιά του. Όχι μόνο για την ακαδημαϊκή τους πρόοδο, αλλά κυρίως για την συναισθηματική τους ισορροπία και εξέλιξη. Είναι αυτός που όλοι περιμένουν να είναι παντογνώστης και να έχει τις απαντήσεις για όλα.
Είναι το σταθερό σημείο αναφοράς, το καταφύγιο για τους μαθητές που η οικογένεια παλεύει με δυσκολίες και δυσάρεστες καταστάσεις. Είναι εκείνος που με τον τρόπο του ξέρει να σου λέει είμαι εδώ για εσένα, όταν με χρειαστείς.
Ο δάσκαλος είναι ο συνδετικός κρίκος μιας ομάδας ανθρώπων με διαφορετικές ανάγκες και προσωπικότητες. Είναι ο σημαντικός άλλος που πολλές φορές μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή και να γίνει ο Πυγμαλίωνας σου.
Όταν νιώθεις ότι δεν τα καταφέρνεις και θέλεις να εγκαταλείψεις την προσπάθεια είναι εκείνος που θα αναγνωρίσει σε εσένα δυνατότητες για να τις εξελίξεις και αδυναμίες για να τις βελτιώσεις.
Ο δάσκαλος είναι αυτός που ενδιαφέρεται να βελτιωθεί για να μπορέσει να σε πάει παρακάτω. Είναι εκείνος που νοιάζεται πρώτα να είναι δίπλα στο μαθητή και μετά να τον διδάξει.
Μα γίνεται ένας άνθρωπος να καταφέρνει να είναι όλα αυτά; Πόσες δεξιότητες, πόσες ικανότητες, πόσες γνώσεις και πόση αγάπη πρέπει να βρίσκονται μαζεμένα στο πρόσωπό του;
Και όμως γίνεται. Είναι οι δάσκαλοι που ποτέ δεν ξεχνάς. Οι εκπαιδευτικοί που βλέπουν στον μαθητή τον άνθρωπο και όχι έναν βαθμό.
Και το θαυμαστό σε όλο αυτό είναι ότι υπάρχουν αυτοί οι δάσκαλοι. Βρίσκονται στα σχολεία και διδάσκουν τα παιδιά μας. Κάποιες φορές τους απαξιώνουμε. Άλλες φορές ζητάμε ακόμα περισσότερα από αυτούς. Ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι και όχι υπερήρωες.
Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι ο δάσκαλος γεννιέται, δεν γίνεται. Είναι χάρισμα. Όχι να μεταδίδεις γνώσεις, αλλά εκπέμπεις αγάπη και φροντίδα, που συμβάλλουν στην απόκτηση γνώσης.
Και είναι πολλοί οι δάσκαλοι ζωής. Και είναι εκεί και παλεύουν με δυσκολίες, ελλείψεις και απαξίωση. Αγωνίζονται και με συγκινούν κάθε φορά που τους συναντώ. Γιατί με καθηλώνει το ταλέντο που περικλείει διδασκαλία και φροντίδα.
Για εκείνους που απλά παρίστανται, το σχολείο τους εκδικείται. Γιατί κάθε μέρα είναι για εκείνους μια κόλαση. Επειδή οι μαθητές καταλαβαίνουν και «επιτίθενται». Και δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό αν δεν έχεις την τύχη να μπεις σε τάξη. Να έχεις σαράντα ζευγάρια μάτια επάνω σου έτοιμα να σε ρουφήξουν. Και εσύ να είσαι δυνατός και δοτικός.
Ο δρόμος του δασκάλου απαιτεί γενναιότητα, μεγαλοψυχία, ενσυναίσθηση και αγώνα. Είναι μια μάχη με τον εαυτό του που δεν του αφήνει περιθώρια να λυγίσει, γιατί… θέλει αρετή και τόλμη η διδασκαλία.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΣΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΩΝ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΙΡΩΝ!
