Ζούμε αναμφισβήτητα στην εποχή της επικοινωνίας. Κοινωνικά δίκτυα και ηλεκτρονικά ταχυδρομεία είναι στην υπηρεσία της καθημερινής μας επαφής με τους άλλους. Το πρόβλημα όμως δεν είναι στο να τα γράψεις. Αλλά στο να τα μιλήσεις.
Το μεγαλύτερο μέρος των λεγόμενων «προβληματικών σχέσεων» χωλαίνουν στο κομμάτι που λέγεται επικοινωνία. Δυστυχώς τις λέξεις του προφορικού λόγου τις έχουμε διοχετεύσει στο γραπτό ηλεκτρονικό λόγο και έχουμε χάσει το ταλέντο μας, και τη δεξιότητα μας στα αληθινά λόγια.
Στις λεγόμενες προσωπικές σχέσεις, εντάσεις και διαφορές είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς αποφυγής άμεσης λεκτικοποίησης των σκέψεων, των θέλω και των επιθυμιών μας. Αυθαίρετα έχουμε αποφασίσει ότι οι άλλοι απλά πρέπει να καταλάβουν αυτό που μας ενοχλεί. Απαιτούμε να μπαίνει ο άλλος στη θέση μας και να νιώθει τις δυσκολίες και τα ζόρια μας. Διεκδικούμε αποδοχή και αναγνώριση συναισθημάτων που ποτέ δεν εκφράζονται.
Στις σχέσεις αγαπημένοι μου ΤΙΠΟΤΑ δεν εννοείται… Δυστυχώς η τηλεπαθητική επικοινωνία είναι σε πολύ πρώιμα στάδια. Τα ταχυδρομικά περιστέρια έχουν αποσυρθεί εδώ και χρόνια και τα μηνύματα με καπνό επιβαρύνουν την ατμόσφαιρά με διοξείδιο του άνθρακα.
Θέλει δύναμη να πεις αυτό που νιώθεις και σκέφτεσαι. Ανησυχείς για το αποτέλεσμα και τις συνέπειες, όμως ας σκεφτούμε πόσα κληθήκαμε να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε μόνο και μόνο επειδή τα αφήσαμε κλειδωμένα στην ασφάλεια του ανείπωτου.
Και έρχεται η ψυχή και μαζεύει. Και φθάνει η καρδιά να φουντώνει και φθάνουμε σε συγκρούσεις και διαπληκτισμούς όπου κυριαρχεί το «δεν με καταλαβαίνεις». Μα, δεν είναι μόνο ότι δεν μας καταλαβαίνει κάποιος. Το θέμα είναι εάν του έχουμε δώσει στοιχεία και πληροφορίες για να καταλάβει.
Καλώς ή κακώς δεν είμαστε όλοι εξοπλισμένοι με τη δεξιότητα της φαντασίας, ούτε διαβάζουμε τις σκέψεις και τα μερομήνια. Μπορεί αυτά που γράφονται να μένουν, όμως αυτά που λέγονται είναι εκείνα που φωτίζουν τις σχέσεις και τα σκοτεινά τους σημεία. Και έρχεται εκείνη η λυτρωτική στιγμή που μιλάς, που λες αυτό που σε τρώει και ως εκ θαύματος έρχεται η απάντηση, η λύση η αντίδραση και όλο αυτό προχωράει.
Η έλλειψη επικοινωνίας τελματώνει τις σχέσεις. Οποιαδήποτε σχέση γίνεται απλή συνύπαρξη όταν τη θέση των λέξεων παίρνει, αυθάδικα, η σιωπή. Ακόμα και όταν ο άλλος δεν είναι έτοιμος να μιλήσει μπορούμε να γίνουμε ο καθρέπτης του και να του πούμε αυτά που αντιλαμβανόμαστε ή αυτά που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε.
Μια σχέση που πορεύεται χωρίς ειλικρινείς εκφράσεις επικοινωνίας χάνεται σε λαβυρίνθους από «νομίζω», «μου φάνηκε» «πίστευα ότι». Η αυθαιρεσία μιας λανθασμένης ερμηνείας των συναισθημάτων και των επιθυμιών μας γίνεται με τη δική μας έμμεση συναίνεση. Με τη δική μας δυσκολία να μιλήσουμε.
Το στοματάκι είναι για να μιλάμε. Ανοίξτε το. Θα εκπλαγείτε όταν καταλάβετε ότι κανείς δεν είχε καταλάβει το ίδιο… εννοούμενο!
Η σκέψη που δεν λέγεται χάνεται στην αντικοινωνικότητά της. Θέλει τόλμη το να μιλήσεις, όταν έχεις μεγαλώσει σε μια κοινωνία που εξάρει τον καθωσπρεπισμό και την αποφυγή του διαλόγου σε θεματα ουσίας. Θέλει δύναμη να μιλήσεις για αυτά που σε κρατάνε πίσω. Οι σκέψεις και οι έγνοιες μας ντυμένες με λόγια και περιφρουρούμενες από ειλικρίνεια, κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη και τις σχέσεις μας πραγματικές και υγιείς.
Μιλήστε τα θέλω σας. Μοιραστείτε αυτά που νιώθετε. Πείτε ό,τι σας ενοχλεί. Εκφράστε τις ανησυχίες σας. Θα εκπλαγείτε από πόσο λυτρωτικά δρα η κάθαρση των λέξεων που ακούγονται. Θέλει αρετή και τόλμη η επικοινωνία!
