Η πιο γνωστή παραλλαγή αυτής της δοξασίας είναι για ανθρώπους που υποτιμούν τους εαυτούς τους. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση που λέμε συνήθως. “Αν ήμουν…ΧΨΩ…τότε θα μπορούσα να…” Όπου ΧΨΩ είναι οτιδήποτε σας βολεύει. Πιο λεπτός, πιο ψηλός, πιο πλούσιος, πιο έξυπνος, πιο οργανωμένος, πιο …ότι νομίζετε ότι θέλετε. Και περιμένετε. Όσο δεν έρχεται όμως η αλλαγή, δεν έρχεται η αγάπη και δεν λύνεται η κατάρα. Είναι κλειστό κύκλωμα.
Η άλλη έκδοση αυτού του προβλήματος είναι όσοι νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα. Αυτοί νομίζουν ότι δεν έχουν θέμα αυτοπεποίθησης. Αλλά έχουν έναν αφύσικα παθιασμένο τρόπο που υπερασπίζονται τις πεποιθήσεις τους. Όπως έγραφα για τον μύθο του “καλού παιδιού” όμως, όσο εσείς περιμένετε να σας καταλάβει κάποιος φουντώνει ένας ιδιότυπος ναρκισσισμός μέσα σας. Γιατί όσο δεν έρχεται κάποιος που να σας δεχτεί όπως είστε, αυτό που κρατάτε μυστικό μετατρέπεται σε ειδοποιό διαφορά. “Είμαι καλύτερος από τους άλλους, αυτοί δεν καταλαβαίνουν”. Και όσο αναγκάζομαι να υπερασπιστώ τις ιδιοτροπίες μου, τόσο μεγεθύνονται. Απαιτείς όλοι κατευθείαν να σου φέρονται ακριβώς όπως θέλεις, απαιτείς να αγνοήσουν τα κουσούρια σου. Τελικά κι αυτό πρόβλημα αυτοεκτίμησης είναι.
Και οι δυο παραλλαγές αποφεύγουν να παραδεχτούν ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουμε σε πολλά. Δεν υπάρχει ιεραρχία όπου οι πλούσιοι, λεπτοί και πετυχημένοι άνθρωποι δικαιούνται περισσότερη αγάπη. Όλοι έχουμε ακριβώς το ίδιο δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι, όλοι το ίδιο μπορούμε να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε. Ας σταματήσουμε λοιπόν να ρωτάμε αν “αξίζουμε” την αγάπη. Είναι λάθος ερώτημα. Ένα ερώτημα που και μόνο που ακούγεται μας στέλνει σε αδιέξοδο.