Ήταν μια καλή μέρα. Γυρίσαμε από την εκδρομή για μεσημεριανό στο κτήμα του παππού και γεννούσαν οι κατσίκες! Με πρωτόγνωρη χαρά είδαμε να βγαίνουν τα μικρά. Μετά πήγαμε να μαζέψουμε φρέσκα χόρτα για τα γουρούνια. Διασκέδασαν όλα τα παιδιά με τα κόλπα τους. Ειδικά το μεγάλο (αρσενικό) γουρούνι τα έβρισκε συναρπαστικά νόστιμα φαίνεται.
Δεν ήξερα πως να τους το πω, οπότε το είπα απλά:
“Ξέρετε αύριο το μεγάλο γουρούνι θα το σκοτώσουμε.” Ειδικά μετά τα γεννητούρια, φοβόμουν ότι κάποιο από τα έξι παιδιά που είχα στην παρέα (όλα κάτω των 7 ετών) θα το έβλεπε συναισθηματικά. Ευτυχώς δεν άργησε η πρώτη αντίδραση:
“Νομίζω ότι το μεγάλο θα κάνει καλές μπριζόλες.” (5χρονος)
“Ναι, το κορίτσι μάλλον για μπέικον.” (6χρονος)
Ακολούθησε λεπτομερής συζήτηση για το θέμα του φαγητού για δυο λεπτά και μετά είδαν μια μπάλα και άλλαξαν ασχολία. Μερικές φορές οι ενήλικες φορτώνουμε με τις φοβίες μας τα παιδιά. Δεν κινδυνεύουν να γίνουν αναίσθητοι, η φυσική τους τάση είναι να συμπαθήσουν και να αγαπήσουν τα ζώα. Αντίθετα η υπερβολική ψευτοαισθησία (ειδικά από κρεατοφάγους) σε σχέση με τον θάνατο δεν πείθει. Ειδικά στις μικρές ηλικίες τα πράγματα είναι πολύ απλά…
