Σαν κοινωνικός μηχανικός, προσπαθώ να μαντέψω σε ποια σημεία θα χτυπήσει η κρίση. Και ποια περνάνε απαρατήρητα. Καθώς ξετυλίγονται τα σχέδια της κυβέρνησης με ανησυχεί κυρίως ο ρόλος της δικαιοσύνης. Από την μια τα προβλήματα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αστυνομική βία. Αλλά περισσότερο η υπεράσπιση αξιών. Του περιβάλλοντος. Ηθικές αρχές, τις θυμόμαστε;
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Πρόχειρη πρόταση για νομιμοποίηση αυθαιρέτων. Δύσκολο να αντιμετωπιστεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας κατά περίπτωση. Ακόμα και σε ξεκάθαρες παραβιάσης της “κόκκινης γραμμής” ή σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους λόγω χρονοκαθυστέρησης διαδικασιών. Ειδικά η νομιμοποίηση των χώρων στάθμευσης ως κύρια κατοικία; Ακόμα πιο δύσκολο γιατί πρέπει ο γείτονας να το πάρει πρέφα και να ασχοληθεί με καταγγελία. (Αφού το κράτος δεν θα κάνει έλεγχο.)
Σχεδόν όλες οι πρόχειρες εισπρακτικές προτάσεις της κυβέρνησης ως τώρα έχουν κάποιο μικρό ή μεγάλο νομικό κώλυμα. Οπότε μπορείτε μεν να αρνηθείτε να πληρώσετε αλλά θα συσσωρευτούν και τα πρόστιμα και θα φοβάστε να πλησιάσετε την εφορία μετά από λίγο! Και αν περιμένετε την δικαίωση από τα δικαστήρια θα έχει μάλλον περάσει αυτή η κυβέρνηση και ίσως και η επόμενη. Μπορεί να έχει περάσει και η κρίση. Επειδή δύσκολα θα καταφέρουν να αλλάξουν το Σύνταγμα, μάλλον θα δικαιωθείτε τότε. Εφόσον έχετε μεγάλα αποθέματα χρημάτων, χρόνου και υπομονής, ειδικά αν είστε δικηγόροι και δεν πληρώνετε αλλού, μια καλοστημένη τέτοια επιχείρηση πιστεύω ότι μπορείτε να βγάλετε μια απόδοση 20-30% στα λεφτά που θα επενδύσετε.
Δεν χαριτολογώ. Στυγνή οικονομική ανάλυση είναι. Πιθανώς να κάνει και καλό στην χώρα τελικά γιατί αυτοί οι λίγοι που πολεμάνε στα δικαστήρια (και δεν σπάνε πράγματα στους δρόμους) ίσως κρατήσουν ζωντανή την φλόγα του “σωστού”. Γιατί δυστυχώς οι δικαστικοί λειτουργοί έχουν ξεχάσει ότι δεν αρκεί σαν δικαιολογία το γεγονός ότι τους “αδειάζει” συχνά πυκνά τα τελευταία τριάντα χρόνια η εκάστοτε κυβέρνηση. Αν θέλουν να τους σεβόμαστε, αυτοί οι ηλικιωμένοι σοφοί κύριοι θα πρέπει να λάβουν πιο δυναμικά θέση στην σημερινή κατάσταση της χώρας. Ξεφυλλίζω το βιβλίο “ώρες ευθύνης” του πρώην πρωθυπουργού Γεώργιου Ράλλη και θυμάμαι την ατάκα του σε υπεράσπιση του Ανδρέα Παπανδρέου:
“Δεν θέλω ου!”
(Αν κρίνω από προηγούμενο άρθρο μου σχετικά με το γεγονός ότι δεν ορκίζονται στο δικαστήριο οι δικηγόροι, μάλλον δεν θα λάβω και εδώ απάντηση της προκοπής.)
