Τύποι αντίδρασης στο Facebook:
Ο μπερδεμένος: “Ρε παιδιά, πέθανε ο Χ;”
Ο Κος CNN: “Σας ανακοινώνω ότι πέθανε ο Χ.”
Ο συνωμοσιολόγος: “Δεν πέθανε. Κάτι περίεργο παίζει στον τρόπο που πέθανε.”
Ο ρευματολόγος: “H μουσική του δεν ήταν παρά μια μπανάλ συνέχεια της ανεξάρτητης σκηνής της ΝοτιοΔυτικής Ακτής με έντονες επιρροές από Εσκιμώικα παραδοσιακά τραγούδια.”
H χαζογκόμενα: “Δεν ξέρω για την μουσική του αλλά για κοντός είχε ωραίο κώλο.”
Ο κυριλέ: “#rip + (όποιος πέθανε)” Σκέτο. Ούτε link. Έτσι να υπάρχει.
Ο ακόμα πιο κυριλέ: “#rip + ατάκα του, τραγούδι του ή αναφορά που δεν την πιάνουν οι μισοί”
Ο αντιδραστικός: “Καλύτερα που πέθανε. Θυμάστε εκείνη την φορά που είχε βγει γυμνός με μια γούνα σε διαδήλωση και την άλλη φορά που είχε πει κάτι που νομίζω ότι το ερμηνεύω ως ρατσιστικό;”
Ο έμπειρος: “Μόνο ο πρώτος του δίσκος άξιζε. Άντε και ο δεύτερος. Εκείνος που πούλησε τρία αντίτυπα, ε, εγώ πρόλαβα το ένα από μαύρο στην μαύρη αγορά. Αυτά που ακούτε εσείς είναι σαβούρα.”
Ο υπερβολικός: “Ήταν ο μεγαλύτερος μουσικός μετά τον Μπαχ. Δηλαδή και πιο πάνω από Μπετόβεν αν τον πετύχαινε θα τον είχε σκίσει.”
O επικαλούμαι: “Πάντως ο Ψ είπε ότι ήταν ιδιοφυΐα και ο Ψ ότι ήταν φοβερός και ο Ω ότι έπαιζε το καλύτερο μαντολίνο σε όλη την Λαπωνία.”
O πολιτικοποιημένος: “Ήταν κλασσικό δείγμα νεοσυντηρητικού φιλελεύθερου θύματος του καπιταλισμού.”
Ο ευαίσθητος: “Μου άλλαξε τη ζωή, με στήριξε σε δύσκολες στιγμές, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.”
Ο εξωγήινος: “OK, ήταν Νο1 στα charts για είκοσι χρόνια διαρκώς αλλά εγώ δεν είχε τύχει να τον ακούσω ποτέ.”
Ο μερακλής που λέει ιστορίες: “Μια φορά περνούσα από την Κατεχάκη. Φαντάρος. Πεινούσα. Έπεσε και ένα αστέρι και έκανα ευχή. Ήμουν έτοιμος να αυτοκτονήσω. Έβρεχε. Έτρωγα μούσμουλα. Τότε άκουσα το τραγούδι του Χ και όλα άλλαξαν….” (κλπ κλπ ηλίθια προσωπική ιστορία σχεδόν άσχετη αλλά κοτσάρει και ένα link από κάτω και τσιμπάει δέκα like)
Ο άσχετος: “ΟΚ, προσωπικά δεν είχα ακούσει ποτέ, αλλά ήταν σημαντικός καλλιτέχνης.”
Ο φιλανθρωπάκιας: “Με την ευκαιρία του θανάτου του Χ, επειδή το τρίτο του παιδί ήταν λίγο ψευδό, να δώσουμε όλοι ότι μπορούμε στον σύλλογο για την θεραπεία της μανιοκαταθλιπτικής σπαστικής κολίτιδας Αγρινίου.”
Ο ψαγμένος: “Όλοι τον ξέρετε από τα hitάκια, αλλά εγώ θα σας βάλω το B side από ακυκλοφόρητο που έβγαλε στο Γυμνάσιο.”
Ο επιδημίας: “Αμάν πια! Φέτος έχουν πεθάνει όλοι. Επιδημία είναι. Πρώτα πέθανε ο Χ, μετά ο Ψ και τώρα ο Ω… δεν θα μείνει ούτε ένας καλιτέχνης στο τέλος!”
O κολλημένος: (Όποιος κι αν πέθανε) “Lemmy forever ρε”.
Ο ενεργειακός: “Κάθε φορά που σκοράρει ο Ramsey πεθαίνει ένας διάσημος.”
Η εξαίρεση: “Λοιπόν εγώ δεν έγραψα τίποτα όταν πέθανε ο Ζαμπέτας. Ούτε όταν έγινε η Χούντα. Ούτε όταν φτάσανε οι άνθρωποι στο Φεγγάρι. Αλλά σήμερα που πέθανε ο Χ θα μιλήσω.”
Ο μπλόγκερ: (New Post- Τίτλος – 21 τύποι θλίψης στο Facebook; Γράφει ότι βλακεία έχει δει τόσα χρόνια στο Facebook και ξεσπαθώνει. Προσθέτει άλλους πέντε τύπους από προτάσεις φίλων του και καθιστά τον τίτλο αναξιόπιστο γιατί ο αριθμός τύπων αυξάνεται διαρκώς.)
