Πίσω από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια και ήττα, βρίσκεται το γέλιο της σοφίας αν μπορείς να το ακούσεις, είχε πει ο Αμερικανός ποιητής, Carl Sandburg.
Προσωπικά μου πήρε πολλά χρόνια μέχρι να ακούσω ακόμα και τον απόηχο του.
Ίσως επειδή στην αρχή άκουγα μόνο το δικό μου κλάμα απελπισίας και απόγνωσης.
Ακόμα θυμάμαι το κλάμα και την οργή μου όταν δεν με επέλεξαν ως υποψήφια σε κάποιες εξετάσεις στη δουλειά, στην οποία εργαζόμουν παλιά, έστω κι αν τις είχα περάσει.
Είχα χρεωθεί την αποτυχία ως προσωπική ήττα επειδή πολύ λανθασμένα θεωρούσα πως το επάγγελμα μου με προσδιόριζε ως προσωπικότητα.
Πόσο όμως μπορεί να επηρεάζει ένα επάγγελμα την δική σου προσωπικότητα τη στιγμή που γνωρίζεις πως δεν πρόκειται να το ασκείς για πάντα και ανά πάσα στιγμή τα πάντα στη ζωή σου ενδέχεται να αντραπούν;
Στη δική μου περίπτωση, το συμβάν το οποίο μετέφρασα ως αποτυχία δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ξεκάθαρο σημάδι πως είχα άλλο προορισμό.
Ένα σημάδι πως η «αποτυχία» στην πραγματικότητα σήμαινε μια μεγάλη επιτυχία.
Τότε μου ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να το δεχτώ, πόσο μάλλον να προσπάθήσω να το κατανοήσω.
Θεωρούσα πως κάθε αποτυχία αφαιρούσε αυτόματα ένα κομμάτι από την προσωπική μου αξία.
Το χειρότερο ήταν πως μου κουρέλιαζε κάθε ίχνος εναπομείνουσας αυτοπεποίθησης.
Κι ένας άνθρωπος χωρίς αυτοπεποίθηση, ηθικά και πνευματικά καταρρακωμένος, πολύ εύκολα γίνεται βορά στα κοράκια που καραδοκούν να τον κατασπαράξουν στην γωνία.
Ίσως επειδή μόνο αυτά διακρίνουν την αξία που εκείνος θεωρούσε πως αποτελούσε πια είδος προς εξαφάνιση.
Αν θέλεις να εξαφανίσεις ένα εχθρό σου από το χάρτη λένε, χρησιμοποίησε την αποτυχία του ως όπλο για να του διαλύσεις κάθε καλή εικόνα που έχει για τον εαυτό του.
Όμως, πολλές φορές η πραγματικότητα δεν βρίσκεται πάνω στις γραμμές αλλά ανάμεσα.
Δεν μπορούν να την διαβάσουν οι πολλοί παρά μόνο αυτοί που έχουν καταβάλει προσπάθεια να κοιτάξουν μέσα τους και να ακούσουν τα πραγματικά τους θέλω.
Όχι την βολή τους αλλά την απωθημένη επιθυμία τους.
Μόνο η ανάσυρση της απωθημένης επιθυμίας από το υποσυνείδητο στο συνειδητό, μπορεί να σε οδηγήσει στην πραγματική ευτυχία και κατ’επέκταση στην επιτυχία.
Κανείς δεν είπε πως πρόκειται για μια διαδικασία εύκολη και ανώδυνη.
Αντίθετα, στην αρχή θα νιώσεις πόνο, οδύνη, απελπισία. Στο τέλος όμως μια υπέρτατη ηδονή.
Η απόλαυση είναι το μεταίχμιο της ηδονής και της οδύνης.
Πάντα πρέπει να θυμίζεις τον εαυτό σου πως ο Ντελακρουά ποτέ δεν κέρδισε ένα βραβείο και ο Σεζάν ποτέ δεν πούλησε ένα πίνακα.
Όπως λένε πολλοί επιτυχημένοι επαγγελματίες, επιτυχία είναι 99% αποτυχία.
Άλλωστε πέφτει μόνο εκείνος που τρέχει, δεν πέφτει εκείνος που σέρνεται.
Σέρνονται μόνο τα ερπετά επειδή εκ φύσεως τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν διαφορετικά.
Εσύ όμως πρέπει να είσαι περήφανος που πάντα έτρεχες. Κι ας έπεφτες, δεν πειράζει.
Οι κακοτράχηλοι και μετ’εμποδίων δρόμοι είναι μόνο για τους λίγους.
Γι’αυτούς που έχουν γενναιότητα ψυχής. Γι’αυτούς που όταν πέφτουν βρίσκουν τη δύναμη να ξανασηκωθούν μόνοι τους και το σημαντικότερο απλώνουν το χέρι για να σηκώσουν και τους άλλους.
Επειδή έχουν μάθει πια με μόχθο τον τρόπο. Έπεσαν, χτύπησαν αλλά τα κατάφεραν.
Με πολλές παράπλευρες απώλειες είναι η αλήθεια. Όμως, ξαναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες τους.
Η επιτυχία δεν μετριέται από το πόσο ψηλά αναρριχάται κάποιος αλλά από το πόσο ψηλά αναπηδάει όταν πιάσει πάτο.
