Πόσες φορές δεν ευχηθήκαμε να μπορούσαμε να μπούμε σε ένα πλοίο και να φύγουμε για το πρώτο λιμάνι που θα βρεθεί μπροστά μας; Να πάμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος, έτσι χωρίς αποσκευές, μόνο με μία πιστωτική κάρτα χωρίς όριο και να διαλέξουμε τον πρώτο προορισμό που θα έκανε κλικ στο θολωμένο μυαλό μας. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε να πνιγόμαστε μέσα στο ίδιο μας το σώμα και πως οι τοίχοι του σπιτιού έμοιαζαν ανίκανοι να μας κρατήσουν παγιδευμένους στην αγκαλιά τους;
Οι φορές που θα ήθελα να βάλω μια παρένθεση σε όλα, και απλά να εξαφανιστώ χωρίς σκέψη και χωρίς περιορισμό, είναι κάτι που έρχεται πολλές φορές στο μυαλό μου και στιγμιαία με κάνει να αισθανθώ μια απίστευτη ελευθερία, και μαζί, τόνους ευτυχίας να πλημμυρίζουν τη ψυχή μου.
Ζώντας σε μια χώρα που την αγαπώ και πιστεύω -χωρίς δεύτερη σκέψη- ότι είναι από τις πιο όμορφες του κόσμου, αναρωτιέμαι γιατί παρόλα αυτά θέλω να δραπετεύσω και να βρεθώ σε άλλη γη, σε άλλη ήπειρο, σε άλλο ημισφαίριο.
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις μου δεν αργούν να φτάσουν στον εγκέφαλο μου, σχεδόν σαν βροχή πάνω σε σκληρό τσιμέντο.
Είναι γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτή η όμορφη χώρα βουλιάζει, είναι γιατί νιώθω μικρός και ασήμαντος για να κάνω κάτι, είναι γιατί με ενοχλεί που βλέπω ανθρώπους γύρω να μην μπορούν να έχουν αυτά που αξίζουν, είναι γιατί θυμώνω με όσους με κυβερνούν και πρέπει να τους σέβομαι επειδή φορούν το ακριβό τους κοστούμι και κάνουν δηλώσεις, είναι γιατί θέλω να επαναστατήσω αλλά ο φόβος και οι συνέπειες με κρατούν σε καταστολή επειδή ξέρω πως δεν θα βρω ποτέ το δίκιο μου.
Και επιπλέον, είναι η πίεση της αβεβαιότητας, η θλίψη για τους φίλους που είναι άνεργοι, το παράπονο που δεν μπορώ να αξιολογηθώ δίκαια, η στεναχώρια για την έλλειψη σεβασμού, ευγένειας και ηθικής, είναι τα ερωτηματικά που δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαντηθούν και αυτή η τεράστια παρένθεση που έχει μπει στα όνειρα μας και στο μέλλον μας χωρίς να ξέρουμε τι μπορεί να ξημερώσει αύριο και αν θα μπορώ να έχω την πολυτέλεια του να σκέφτομαι και να εκφράζομαι ελεύθερα.
Κάποιες φορές, ναι, θέλω να τα αφήσω όλα πίσω μου και να χαθώ μέσα στο πλήθος μιας άλλης χώρας, να μη ξέρω, να μην καταλαβαίνω, να μη θέλω να μάθω, να είμαι ξένος, άγνωστος, ασήμαντος, περαστικός, διάφανος, απαρατήρητος.
Κάποιες φορές ναι, σκέφτομαι να δραπετεύσω από τα πάντα, να χαθώ για δέκα μέρες, για ένα μήνα, για ένα χρόνο, για όσο μπορώ, για όσο αντέχω, για όσο χρειάζομαι για να αποφορτιστώ και να νιώσω ότι ξεφόρτωσα από πάνω μου όσα με θέλουν σκυθρωπό, θυμωμένο και μίζερο.
Ακόμα ψάχνω, και ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα βρεθώ, με εκείνο το μαγικό ραβδάκι στο χέρι ή έστω με το λυχνάρι του Αλαντίν, τον πλούσιο θείο, την πιστωτική κάρτα χωρίς όριο, τον τυχερό λαχνό του λαχείου, ένα θαύμα, ένα κάτι που θα μου επιστρέψει να μπω σε εκείνο το αεροπλάνο, χωρίς αποσκευές, χωρίς στόχο, χωρίς άγχος και έτσι απλά και αθόρυβα θα χαθώ μέσα στο πλήθος, κάτω από έναν ήλιο που θα με καίει και θα ξέρω ότι δεν θα τον πληρώνω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα.
Κάποια βράδια, ονειρεύομαι πως όλα αυτά συμβαίνουν και ο ύπνος έρχεται πιο γλυκός από ποτέ.
Την επόμενη ημέρα ξυπνώ, βάζω δύο ακόμα ευρώ στον κουμπαρά μου, τηλεφωνώ σε όποιον φίλο έχει ακόμα τη δουλειά του και υπόσχομαι ότι μπορώ να μείνω για μήνες χωρίς σινεμά, καφετέριες, ταβέρνες και περιττά έξοδα, αρκεί να βρεθώ για λίγο σε ένα αεροπλάνο που θα φεύγει μακριά, και έστω για λίγο θα κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι δραπέτευσα για πάντα…
Κάποιες φορές ναι, θέλω να βάλω τα αθλητικά μου και να αρχίσω να τρέχω χωρίς προορισμό. Κάποιες φορές ναι, θέλω να πάρω ένα ταξί με κατεύθυνση το αεροδρόμιο χωρίς πολύπλοκες σκέψεις. Κάποιες φορές ναι, θέλω να γίνω ένας άλλος, ένας τολμηρός και απερίσκεπτος έφηβος που θέλει να γκρεμίσει τα πάντα, να πάρει τη σημαία του και να κάνει την δική του επανάσταση.
Και όσο οι μέρες δυσκολεύουν, όσο οι πολιτικοί γύρω μας τρελαίνονται και μαζί τρελαίνουν και τον αθώο «άμαχο πληθυσμό», τόσο περισσότερο θέλω να σπάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται το «γουρούνι» κουμπαρά μου, να δώσω ένα τελευταίο φιλί στα αληθινά γουρούνια γύρω μου και να εξαφανιστώ μέχρι να τελειώσει και το τελευταίο ευρώ που κατάφερα να μαζέψω από τις ελεημοσύνες του εαυτού μου προς τον εαυτό μου…
Κάποιες φορές θέλω να τα παρατήσω όλα πίσω μου, να καρφώσω ένα σακίδιο στην πλάτη μου και να δραπετεύσω για όσο πιο μακριά μπορεί η φαντασία μου να με φτάσει.
Και νομίζω πως αυτή η ώρα μόλις έφτασε…
Ραντεβού στην επιστροφή.
