Η ιστορία της ζωής σου γράφεται ανάμεσα σε τραβηγμένα καζανάκια. Σαν αυλαία πέφτουν τα νερά. Άλλοτε ξεκάθαρα και ολοκληρωμένα τελειώνουν ένα κεφάλαιο, άλλες φορές, με αδύναμο καζανάκι που απλά αναμοχλεύει τα σκατά. Περιμένεις λίγο μπας και το επόμενο πάρει την σκατούλα στην τουαλέτα του σπιτιού του αφεντικού σου γιατί μόνο εσένα κάλεσε και θα το καταλάβει βέβαια.
Οι δυσκοίλιοι άνθρωποι έχουν πιο μεγάλα κεφάλαια. Ότι κι αν γίνεται στη ζωή τους είναι σε δεύτερο πλάνο. Μια υφέρπουσα πίεση, ένα άγχος, ένα σκατό που είναι να βγει, ε, λογικά θα βγει αλλά πότε επιτέλους; Οι εύκολοι στο χέσιμο πάλι είναι σαν αυτούς που ερωτεύονται εύκολα, σαν ένα αγόρι που τον τσιμπάει ραδιενεργή αράχνη και νομίζει ότι θα βελτιώσει τον κόσμο πετώντας ιστούς από τον καρπό του σε όποιον θεωρεί κακό.
O Πιέτρ βγήκε στην παγωμένη Μόσχα και περπάτησε γρήγορα. Συνάντησε ένα πλήθος και χάθηκε μέσα τους για να δυσκολέψει άλλους κατασκόπους που μπορεί να τον ακολουθούσαν. Απορίας άξιο πως γίνεται να είσαι ομοφοβικός στη Ρωσία. Οι περισσότερες γυναίκες μοιάζουν σαν άντρες έτσι κι αλλιώς. Και όταν θέλεις να μπεις στο μετρό βαράνε και σαν άντρες. Αν κάτσεις δίπλα τους δε, ε, βρωμάνε βότκα. Σαν άντρες. Κοίταξε τις εφημερίδες των απέναντι. O Πούτιν πρότεινε να στείλουν σκύλο στο διάστημα. Λέει την προηγούμενη φορά ήταν η αρχή της κυριαρχίας της ΕΣΣΔ, μπορεί να πιάσει το κόλπο. Τον ρώτησαν πως θα γυρίσει οι δημοσιογράφοι. Ο Πούτιν απλά γέλασε: “Στη Ρωσία δεν ψάχνεις τον Χριστό. Ούτε σκυλίτσες ψάχνεις. Στη Ρωσία απλά σε βρίσκουμε όταν σε θέλουμε.” Τον ρώτησαν γιατί δεν κάνουν καλύτερα κάποιο πρόγραμμα σαν της ΝΑΣΑ να προστατευτεί η Γη από τους μετεωρίτες. “Ο επόμενος Superman μπορεί να έχει ήδη προσγειωθεί στη χώρα μας….” απάντησε ο πρόεδρος, έβγαλε τα ρούχα του και βγήκε για τρέξιμο στα χιόνια να κυνηγήσει με τα χέρια του πολικές αρκούδες.
Η δουλειά του δεν ήταν και πολύ καλύτερη. Προστάτευε έναν πολιτικό τόσο διεφθαρμένο που ακόμα και ο Πούτιν τον έλεγε “μπαμπάκα”. Σήμερα είχε επίσκεψη σε μαιευτήριο και το χοντρό αφεντικό του βαριόταν. Όλο μιλούσε στο κινητό καθώς η οργανωμένη από πριν φιέστα για τα ΜΜΕ κυλούσε κατά το πρόγραμμα. Μια πενηνταριά πληρωμένοι κομπάρσοι με πανό υπέρ του, 1-2 στημένα σκηνικά για τις κάμερες, μια επίσημη δήλωση και βγαίνοντας πλάνα με μωρά. Έκλεισε επιτέλους το κινητό του, άρπαξε ένα μωρό, χαμογέλασε για τα φλας. Από κεκτημένη ταχύτητα άρπαξε τον μαρκαδόρο από μια PRτζου που έφτιαχνε και τα πανό και υπέγραψε στο μέτωπο του μωρού. Τα πληρωμένα κομματόσκυλα του καναλιού ενθουσιάστηκαν που έγινε κάτι λίγο διαφορετικό και οι κάμερες πλησίασαν για χαριτωμένο μωρό με τζίφρα στο κούτελο.
Αλλά στο μαλακό δέρμα, ο ζεστός και νερουλός μαρκαδόρος άρχισε αμέσως να εξαπλώνεται. Σαν να είχε γράψει στο απορροφητικό χαρτί κουζίνας που διαφημιζόταν πριν λίγο στο ίδιο κανάλι, ο μπλε μαρκαδόρος διαλύθηκε προς τα παντού στο πρόσωπο του μωρού. Και επειδή όλοι εμβρόνητοι το κοιτούσαν χωρίς να ξέρουν τι να πούνε, παραξενεύτηκε κι αυτό και άρχισε να κλαίει.
Ήταν η ώρα μου.
Πετάχτηκα με την ίδια ετοιμότητα που είχα πεταχτεί προχθές που τον πυροβολούσαν κάτι Τσετσένοι αυτονομιστές και άρπαξα το μωρό. Άρχισα να τρέχω στον διάδρομο. Άρπαξα το χαρτί από ένα φορείο και τύλιξα το μωρό σαν μούμια. Μπήκα στην τουαλέτα, ακόμα έκλαιγε, του έβαλα το κεφάλι μέσα στη χέστρα. Ε, σταμάτησε να κλαίει. Τράβηξα καζανάκι. Το σήκωσα. Καλύτερα αλλά ακόμα μπλε. Πάλι μέσα, πάλι καζανάκι. Βελτιώθηκε η φάτσα, χειροτέρεψαν τα κέφια του. Στα τέσσερα τραβήγματα ήταν απλά λίγο γαλάζιο σαν να μην είχε κοιμηθεί καλά. Το ξανατύλιξα στο χαρτί να στεγνώσει κιόλα. Έτρεξα να το επιστρέψω στο αφεντικό μου.
Άδειος ο διάδρομος. Προφανώς είχε αλλάξει θέμα. Ή μπορεί να τους σκότωσε όλους τους δημοσιογράφους, νοσοκόμους και τους κομπάρσους η υπόλοιπη ομάδα μου. Μια νοσοκόμα με κοίταξε και έδειξε με τα μάτια προς το μωρό. Της το πέταξα. Το έπιασε. Έτρεξα να προλάβω το τζίπ που πάει μπροστά από τη λιμουζίνα του γιατί δεν αντέχω πάλι στο μετρό. Σήμερα ήταν μέρα με πολλά καζανάκια κι είναι ακόμα εντεκάμιση το πρωί.
.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης, αν και γράφει σοβαρές νουβέλες για φαβέλες, λέει ότι το γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο. Στην διάρροια πάντως δεν κάνει τίποτα παιδιά, τσεκαρισμένο. Τόση ώρα είμαι εδώ μέσα και γράφω, ευτυχώς δεν είμαστε πολλοί στο γραφείο σήμερα, γέλασα αλλά ακόμα χέζομαι.