Έχω πολλά προφίλ στο Facebook. Δεν εννοώ με το όνομά μου, εννοώ με άλλα ονόματα, με άλλους “φίλους”, βάση γεωγραφίας ή ενδιαφέροντος. Και το καθένα είναι ένας διαφορετικός πλανήτης. Ζούμε μια διάσπαση της πατρίδας μας αλλά κατά βάση ανταγωνίζονται τώρα προεκλογικά, δυο παραμύθια: α)ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η καλύτερη επιλογή και β) η ΝΔ είναι. Τα επιμέρους επιχειρήματα δεν έχουν πολύ σημασία, πιο κόμμα θα κάνει τι στα μνημόνια και πιο θα είναι περάσει “κοινωνικά” μέτρα και όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Στις αντιπαραθέσεις μας καταλήγει σε μαύρο-άσπρο η κόντρα αργά ή γρήγορα, ότι φτιασιδούρες κι αν βάλουμε.
Το τραγικό είναι ότι όλο το πάθος που εκδηλώνουμε σε τέτοιες κόντρες χάνεται μέχρι να φτάσουμε στη Βουλή. Δηλαδή ούτε το 1/3 δεν εμπιστεύεται ή παίρνει σοβαρά τους ανθρώπους είναι τελικά εκλεγμένοι. Ακόμα πιο δυστυχές ότι οι ίδιοι άνθρωποι που μας λένε να αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα (πχ στους μετανάστες ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις) δεν μπορούν να διαχειριστούν την διαφορετικότητα σε πολιτικές απόψεις! Ο αριστερός που αγαπάει τους Σύριους αλλά μισεί τον γείτονά του στον Άγιο Παντελεήμονα. Ο δεξιός που αγαπάει την Μακεδονία αλλά μισεί τον Σκοπιανό επιχειρηματία που του κάνει πρόταση συνεργασίας. Ο φιλελεύθερος που υπερασπίζεται το δικαίωμα της Βακτριανής vegan καμήλας να χέζει ελεύθερα στην πλατεία Συντάγματος αρκεί να πληρώνει τα τέλη που αντιστοιχούν στις κουράδες της δεν αντέχει να καταλάβει το δικαίωμα του Χρυσαυγίτη να μιλάει ελεύθερα.
Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχει μια διχοτόμηση των Ελλήνων σε πολύ πιο σημαντικό άξονα. Μερικοί πιστεύουν ότι υπάρχει ελπίδα, αγαπάνε ακόμα την χώρα τους. Άλλοι έχουν εγκαταλείψει και μισούνε την Ελλάδα και τους Έλληνες. Όπως κι αν έχουμε χωριστεί όμως, για να ζήσουμε πρέπει να συνεργαστούμε κάπως.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτό. Είτε πιστεύεις στην Ελλάδα ή δεν πιστεύεις, εφόσον είσαι εδώ και ψηφίζεις είσαι Έλληνας. Κι ας μην την αγαπάμε όλοι το ίδιο, ας σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε τι είναι Ελλάδα. Ελλάδα είναι 1 στους 10 περίπου που είναι γκέι, είναι κι ο τσιγγάνος, είναι κι εκείνος ο χοντρός στο τραίνο που βρωμάνε οι ιδρωμένες μασχάλες του. Όλοι μαζί είμαστε, στο ίδιο βαγόνι. Ελλάδα είναι ο “φασίστας” που λέει δυνατά στο παιδικό πάρτυ ότι πρέπει να μπει ο στρατός στη Βόρεια Ήπειρο, είναι κι ο “κομμουνιστής” που θέλει να παίρνουμε σύνταξη στα 45 και να απεργούμε Τετάρτη-Παρασκευή, Ελλάδα είναι κι η θεούσα που τις ίδιες μέρες τρώει όσπρια και δεν θέλει να βλέπει καν τον Έλληνα Πομάκου να βγάζει το χαλάκι του για προσευχή.
Ίδιο βαγόνι. Ένα και μοναδικό τραίνο. Σαν τραίνο περίπου δεν μπορεί να στρίψει όπου να’ναι και δεν μπορεί να πετάξει σε άλλον πλανήτη ξαφνικά. Αν θέλετε να είναι ευχάριστο το ταξίδι, ας χαμηλώσουμε τους τόνους να μην έχει φασαρία εδώ μέσα κι ας δούμε ποιες είναι οι σημαντικές διασταυρώσεις. Ενωμένοι σε κάθε διασταύρωση ας πάρουμε τη σωστή απόφαση.
Καλό παράδειγμα ίσως και σημείο εκκίνησης τα μνημόνια. Οι δεξιόστροφοι ψέγουν τους αριστερόστροφους που δεν έθεσαν σε εφαρμογή διαρθρωτικές αλλαγές. Έχουν δίκιο. Πολλά ψηφίστηκαν αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί. Άρα συμφωνούμε όλοι ότι πρέπει να εφαρμοστούν άσχετα ποια θα είναι επόμενη κυβέρνηση; Αν είστε ΣΥΡΙΖΑικοί, ε οι δικοί σας τα ψήφισαν, άρα συμφωνείτε. Αν είστε ΝεοΔημοκράτες ομοίως συμφωνείτε. Αν δεν συμφωνείτε τότε πάμε πίσω στο “Μνημονιακοί-ΑντιΜνημονιακοί”; Μπορούμε;
