(Αν δεν θέλετε απλά μια σκηνή σεξ χωρίς νόημα, διαβάστε και τα προηγούμενα κεφάλαια – εδώ όλα μαζί – οπότε θα έχετε ολόκληρη την έλλειψη νοήματος μαζί.)
Ο ηλεκτρολόγος και ο νεαρός πιανίστας είχαν κάτι κοινό. Την έλεγαν Μίνα. Φορούσε Μίνι και μια μπλούζα με τη Minnie Mouse. Το παρατσούκλι ήταν αυτονόητο, έβγαινε με μια ανάσα μετά από το τρελό σεξ που έκανε. ΜίνιΜουνοΜίνιΜίνα. Ήταν και κοντή, ίσως άλλο ένα Μίνι στο τέλος δεν θα ήταν υπερβολή. Την άκουγε που του έφτιαχνε τοστ ζαμπόν τυρί και μετρούσε τα δευτερόλεπτα. Μια φορά της είχε πει ότι ήταν παραψημένο και από τότε πάντα μετρούσε δυνατά για να του δείξει ότι την νοιάζει, ότι είναι κορίτσι παστρικό για σπίτι. “112, 113, 114…” Αυτός έβαλε από το κινητό κάτι να παίξει, ψαγμένη τζαζ που νικάει τον έρωτα, δεν αφήνει ουλές η τζαζ κι αν σου αφήσει θα είναι γιατί εσύ ήσουν που σκέφτηκες κάποια συγχορδία από άλλο πλανήτη που έσκισε το Σύμπαν για μια και μοναδική στιγμή αυτοσχεδιαστικού οργασμού. “127, 128, 129…” Αν και νωρίς, αυτή ήδη έπινε το τέταρτο τζιν τόνικ της και αυτός το πέμπτο στριφτό του. “142, 143, 145! Έτοιμο το τοστ!” Το έβγαλε γρήγορα, σχεδόν πανικόβλητα για να είναι τέλειο. Το πακέτο τυρί ήταν ανοιγμένο από καιρό, έλπιζε να έχει λιώσει και εκεί που είχε σκληρύνει σαν το πλαστικό του περιτύλιγμα.
“Πόση ώρα είσαι εδώ;” την ρώτησε καθώς το καταβρόχθιζε ολόκληρο. Σιγά μην καταλάβει το ληγμένο τυρί.
-Είμαι εδώ τρείς μέρες και δυο υπέροχες νύχτες αγάπη μου! Τι αγόρι, τι άντρακλας!
“Μάλλον ώρα να πηγαίνω, έχω δικαστήριο στις 11.”
-Είσαι ο αρκούδος μου, είσαι άγριο ζώο τριχωτό με λευκή κοιλίτσα και μακριά νύχια, ρε αγάπη να τα κόβεις καμιά φορά, ούτε εγώ δεν έχω τέτοια νύχια, κι έχεις και χοντροκομμένα χέρια σα πατούσες από τέρας είναι, και τα παπάρια σου είναι τεράστια είναι πανίσχυρα μωρό μου όταν χύνεις είναι σα να έχει κάνει όπισθεν κάποιος σε πυροσβεστικό κρουνό, ζωωωωώον είσαι, ζωωωωωώον σου λέω, θες κάτι ακόμα για πρωινό;
Ο νεαρός δεν έκανε τον κόπο να κάτσει να σκεφτεί αν αυτό όλο ήταν κοπλιμέντο ή προσβολή.
“Μίνα ξέρεις χθες βγήκα χωρίς εσένα και εκεί που χόρευα όσο μπορούσα μαστουρωμένος κάπως ήρθε μια κοπέλα και χορεύαμε, χορεύαμε, κάπως πολύ κοντά χορεύαμε αλλά δεν πήγα στο διαμέρισμά της γιατί είμαστε μαζί εμείς.”
-Α, ευχαριστώ πολύ βρε αγάπη.
Αυτός ήξερε τι έκανε γιατί μάλλον προλάβαιναν άλλη μια γύρα τώρα που ντερλίκωσε. Τον έκανε να νιώθει ψηλός τόσο κοντή που ήταν, με πιασίματα μπόλικα στα σωστά σημεία, οπότε τα έπιασε και της τράβηξε τα μαλλιά να το παίξει άντρας αφού έτσι τον περιέγραψε πριν λίγο και της έκανε πιπιλιά επιδεικτικά και υπερβολικά στον γυρισμένο της λαιμό, σα να ρουφούσε αίμα, μετά μουνί, μετά και την ψυχή της έτσι όπως την καβαλούσε και έλεγε βρωμόλογα πως θα την χύσει με τον πυροσβεστικό κρουνό του καθώς η σκιά από τα τεράστια παπάρια του μπλεκόταν με τα ατίθασα κρεμασμένα βυζιά της στον απέναντι τοίχο, ερχόταν πρωινό φως από το παράθυρο και ήταν σαν την ντίσκο που χόρευε χθες με την άλλη που είπε ότι δεν πήδηξε ενώ βέβαια την είχε πηδήξει και το ήξεραν κι οι δυο καθώς τελείωναν και σωριάστηκαν στο κρεβάτι. Μάλλον ήταν σεξομανείς, σα να είχαν κάνει με τόση ενέργεια μια τεράστια μαύρη τρύπα τα γεννητικά τους όργανα και με δυσκολία κρατιόντουσταν να μην πέσουν μέσα και χαθούνε.
Ο πιανίστας δικηγόρος γέλασε μόνος του καθώς το σκέφτηκε αυτό, η ΜινιΜουναΜινιΜίνα γέλασε από μόνη της γιατί ήταν χαζοχαρούμενη, γελούσαν δίπλα διπλα σαν ανάπηροι επαίτες του έρωτα που δεν έβρισκαν ποτέ αλλά για λίγη ώρα μετά από κάθε οργασμό ένιωθαν ότι είχαν σωθεί από όλους τους κινδύνους που ποτέ δεν είχαν αντιμετωπίσει. Έβαζε σιγά σιγά τα ρούχα της δουλειάς, όταν έφτασε στη γραβάτα αυτή ξεκίνησε με τα ψηλοτάκουνα και με την ψιλή φωνή της έβριζε τα σκουλαρίκια που δεν έμπαιναν, την κοιτούσε αναμένοντας να φάει τούμπα έτσι που ήταν μπλεγμένη η ζαρτιέρα και τα άλλα αξεσουάρ της, πάντα υποτιμούσε τις γυναίκες και ειδικά τις εντυπωσιακές γυναίκες, ήταν εντυπωσιακή γυναίκα κι ας φορούσε Μίνι Μάους μπλούζες πάντα.
“Πότε θα ξαναβρεθούμε;” την ρώτησε
-Μάλλον από εσένα εξαρτάται.
(Κι απ’τον ηλεκτρολόγο) σκέφτηκε, αλλά δεν του το είπε βέβαια. Είναι μικρή η πόλη και πολύ πιθανό να συναντηθούνε όλοι μαζί σε επόμενο αγώνα χάντμπολ. Πιθανώς να μπορούσε να ραγίσει πολλές καρδιές αυτή η κοπέλα αν μάθαινε ποτέ ότι έχουν κι οι άντρες καρδιές.
O Αλέκος Γκονζαλεζίδης γράφει τις ερωτικές σκηνές από την φαντασία του γιατί είναι παρθένος. Από τα αυτιά. Αν σας άρεσε και μετανιώσατε που δεν διαβάσατε τα πρώτα δυο κεφάλαια, άντε πάτε τώρα.