Το καταπληκτικό που συμβαίνει με τα αριστουργηματικά βιβλία είναι ότι όλοι μας βρίσκουμε εκεί μέσα ψήγματα που αντικατοπτρίζουν κομμάτια από τη δική μας πραγματικότητα. Όλοι βρίσκουμε μέσα στα αναγνώσματα κάτι από τον ίδιο μας τον εαυτό και από τα δικά μας πιστεύω. Αυτό που παίζει βέβαια καθοριστικό ρόλο είναι ότι, ενώ κάτι από όλα αυτά που βλέπουμε τυπωμένα στο χαρτί ίσως να τα έχουμε και μεις αναλογιστεί, εν τούτοις, δεν αισθανόμαστε την αυτοπεποίθηση να τα μοιραστούμε με άλλους, κυρίως γιατί θεωρούμε ότι πρόκειται για μικρές, προσωπικές παράνοιες που ενίοτε αγγίζουν τα όρια του γελοίου και άρα δεν αφορούν κανέναν (λόγω γελοιότητας περισσότερο).
Γράφει ο Σαρτρ στη ‘Ναυτία’: ‘Για να γίνει το πιο κοινό γεγονός περιπέτεια, αρκεί να σε βάλουν να το διηγηθείς’.
Αναλογιστείτε λίγο αυτή τη μικρή και περιεκτική πρόταση και δείτε πόσο δίκιο έχει.
Δεν είναι μεγάλη αλήθεια ότι όταν ζούμε σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας δεν τις εννοούμε ως τέτοιες; Συνήθως, όσο πλέουμε μέσα σε μια κατάσταση δεν συνειδητοποιούμε ούτε την κρισιμότητά της, ούτε την πιθανότητα που αυτή έχει να αλλάξει ριζικά τα πράγματα για μας, τις περισσότερες φορές μόνο και μόνο επειδή η συντηρητική μας φύση αρνείται να σκεφτεί το ενδεχόμενο ότι ίσως οι καταστάσεις πάρουν διαφορετική, από το υποσυνείδητα προβλεπόμενο, πορεία.
Αλλά και τα λιγότερο καθοριστικά πράγματα που μας συμβαίνουν, όταν τα βιώνουμε και περνάμε από μέσα τους δεν τα θεωρούμε άξια λόγου. Σπάνια τα διηγούμαστε. Δεν αποτελούν για μας περιπέτειες. Είναι η καθημερινότητά μας, άλλη μια μέρα στην αλυσίδα του χρόνου της ζωής μας. Ό,τι συμβαίνει σε εμάς είναι πάντα λίγο ακαθόριστο και υδαρές. Κάτι που ‘μπορεί και να’ ή κάτι που απλά λαμβάνει χώρα, παράλληλα με μας, χωρίς την αμέριστη προσοχή και συμμετοχή μας.
Τα ίδια όμως γεγονότα αποτελούν περιπέτειες για κάποιους άλλους, για όσους έχουν πάρει τη θέση του θεατή μπροστά στην οθόνη της ζωής μας και τα ακούνε από μας ως νέα, σα διηγήσεις. Τα γεγονότα γίνονται τότε σχεδόν συγκλονιστικά, ντύνονται τον στραφταλιστό μανδύα της ιδιαιτερότητας καθώς βαρύγδουπα περιφέρονται από στόμα σε στόμα. Δεν είναι πια γεγονότα, έχουν γίνει περιπέτειες με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους.
Ζωές που στέκονται η μία απέναντι στην άλλη, φωτίζουν η μία την άλλη. Η κάθε ζωή όμως μόνη της και χωρίς λόγια παραμένει σκοτεινή.
