Αφού, λοιπόν, έχουμε λύσει τα των ζωντανών, είπαμε να διευθετήσουμε και τα των τετιναγμένων, που είναι και ένα θέμα πιο διανοητικής φύσεως. Είναι ευρέως (και …χριστιανός) γνωστόν ότι όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και τινάξει κάποιος τα πέταλα ακολουθείται συγκεκριμένο τελετουργικό, εφόσον είναι μέλος της Χριστιανικής κοινότητας. Αγριευτικά πράγματα θα μου πείτε. Αλλά και αυτά, όπως τα σήριαλ, είναι βγαλμένα από τη ζωή, αν και δεν αφορούν τους εν ζωή αλλά τους αναχωρήσαντες για τόπο χλοερό.
Χρόνια τώρα γίνεται μια αγωνιώδης προσπάθεια να υπάρξουν και στην προοδευτικιά τη χώρα μας αποτεφρωτήρια, για όσους δεν επιθυμούν το θρησκευτικό τρόπο κατευοδίου, για διάφορους –καθόλα σεβαστούς-λόγους. Δεν γίνεται να μας τρέχουν – γιατί να τρέξουμε μόνοι μας σε τάβλα position δύσκολο – στις Βουλγαρίες και στις ξενιτιές, θα πεθάνουμε και από την κούραση. ‘Άσε που θα μας δει κακαρωμένους ανθρώπους στους δρόμους, εκείνο το χλεμπονιάρικο από το TWILLIGHT και άντε να πιστέψει ότι δεν είμαστε συντρόφια που θα ρουφούν μαζί του …αίμα των πλουτοκρατών.
Φαίνεται όμως, ότι η Ανώνυμος Εταιρεία, Ελληνική Εκκλησία… καίει στην κόλαση την τροπολογία για τα αποτεφρωτήρια, γιατί η αλήθεια είναι ότι κανένας παντοπώλης με τα τεφτέρια, την πελατεία του και την πολυετή παρουσίας του στη γειτονιά, δεν επιθυμεί να ανοίξει απέναντί του ο ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ. Γιατί σε περίπτωση που καθιερωθούν τα γιγάντια γκριλ τότε μια ολόκληρη… θανατηφόρα μπίζνα θα πέσει έξω. Τέρμα τα τρισάγια, τέρμα κοράκια, επιπλάδες, μαρμαροτεχνίτες και λοιποί καλλιτέχνες. Λουλουδούδες και κάβες με κονιάκ για γαργάρα, κλειστά λόγω μπάρμπεκιου.
Εγώ, πάντως, για να είμαι ξεκάθαρη, ζήτησα να με βάλουν στον αέρα – γιατί είμαι και οικονομικιά- και μόλις αρχίσω να ροδοκοκκινίζω να μου πετάξουν και λίγο δυόσμο να μοσχομυρίσει η πλάσις και επί τη ευκαιρία να αγιοποιηθώ… Οσία Αλεξία η Μοσχοβολιάρα .
Εκείνοι που είναι πιο γκουρμέ ίσως να έχουν, λέει, την επιλογή και της γιγάντιας γάστρας. Όπου ούτε μυρωδικά ούτε λαδόξυδα. Έτσι απλά βράζεις στο ζουμί σου. Και στην εκτέλεση είναι σαν το τσουρέκι ένα πράμα. Δεν κάνει να ανοίξεις το φούρνο όσο ψήνεις… Μη βγει έξω ο ζεστός αέρας και δεν έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, και έρθει ο ψητός και ξεσηκωθεί στους δρόμους σε στυλ segnant.
Ό,τι δηλαδή απαιτείται για το καλό κατευόδιο είναι ο φούρνος, ο ψήστης και μια απλάδα –που λένε και στην Πελοπόννησο – για το σερβίρισμα.
Μακάβρια όλα αυτά. Αλλά, τι είναι ο άνθρωπος; Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Όλα είναι ατμός… και τα τοιαύτα. Πιο μακάβρια όλων, όμως, είναι η εκμετάλλευση που συνοδεύει τις διαδικασίες αποχωρισμού και απώλειας. Μια εκμετάλλευση που πατάει στον πόνο, και είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι η Εκκλησία και τα παρελκόμενα επαγγέλματα θα αφήσουν έτσι εύκολα να πάει… αδιάβαστη μια επιχείρηση αιώνων.
Αν όμως ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα στο να επιλέξει τη γέννησή του, θα πρέπει να έχει τουλάχιστον το δικαίωμα να κατονομάσει πως θα αποχωρήσει από το reality της ζωής. Γιατί ωραία τα καρβουνάκια, τα καντήλια και οι προτομές αλλά πιστεύοντας σε μια θρησκεία που διαλαλεί τη ματαιότητα των επιγείων και διαδίδοντας τη μετακόμιση σε τόπους αναψύξεως… θέλω να επισημάνω ότι πουθενά στο διαφημιστικό φυλλάδιο δεν αναφέρει μεταφορικά μέσο. Είναι σα τις εκδρομές που εσύ επιλέγεις πως θέλεις να φτάσεις στον προορισμό. Αν τώρα με καταραστούν και με αφορίσουν επειδή πήγα με την υψικάμινο και όχι με τον παππά, είμαι πεπεισμένη ότι εκείνος που θα με κρίνει, αδιαφορεί για το πώς θα φθάσω- εκεί που είναι να φθάσω. Ό,τι τον κόφτει είναι τι έκανα πριν… Γιατί απ’ όλες τις συμβάσεις που μας έχουν φορέσει, η ζωή είναι… αορίστου χρόνου και ο τρόπος που θα τεθούμε σε διαθεσιμότητα είναι προσωπική και μόνο επιλογή, και επιθυμώ να «διατεθώ» καυτή και μες την τσίκνα!
