Αυτό το παραμύθι είναι πια γελοίο. “Ε, πέθανε ο Cohen (που δεν άκουγες ποτέ), ο Prince (που δεν ήξερες καν ότι ζούσε ακόμα), ο George Michael (που δεν είχες ακούσει κάτι καινούργιο εδώ και δεκαετίες από δαύτον)…” Μάλλον απλά έχετε μνήμη χρυσόψαρου και δεν θυμάστε ότι είχατε κάνει παρόμοια και άλλες χρονιές. Αν δούμε τις αμέσως προηγούμενες ενδεικτικά:
2015-Leonard Nimoy, Natalie Cole, Christopher Lee, Ben E King, Oliver Sacks, Omar Sarif, Ornette Coleman, BB King, John Nash, Percy Sledge, Harold Ramis, Alvin Stardust,
2014-Gabriel Garcia Marquez, Johnny Winter, Jack Bruce, Mickey Rooney, Joe Cocker, Shirley Temple, Pete Seeger, Philip Seymour Hoffman, Lauren Bacall, Robin Williams, Joan Rivers, Maya Angelou, Richard Attenborough, Mike Nichols
Και τα λοιπά και τα λοιπά και οι λοιποί. Ανάλογα με την γενιά σας, τα γούστα σας και τις γνώσεις σας μπορεί να σας άγγιξε ο ένας ή ο άλλος πιο πολύ. Δηλαδή πχ το 2011 στη μουσική πέθαναν Amy Winehouse, Gary Moore, Clarence Clemons, Gil Scot-Heron, Dj Mehdi, Vesta Williams, Roger Williams, Heavy D, Hubert Sumlin, Cesaria Evora και Sam Rivers ήταν καλύτερα “η μπάντα του Παραδείσου” εκείνη την χρονιά ή χειρότερα;
Σε αυτό το σημείο πετάγεται κάποιος ψευτοευαίσθητος με το πανηλίθιο επιχείρημα “και εσένα τι σε νοιάζει ρε που στεναχωριόμαστε για τον George Michael;” Δικαίωμα του καθενός να στεναχωριέται με ότι θέλει. Και να το εκφράζει όσο δραματικά χρειάζεται. Αλλά όταν πάτε να μας περάσετε στο ντούκου πράγματα που δεν στέκουν λογικά και στατιστικά (πχ ότι μια χρονιά πέθαναν περισσότεροι διάσημοι από κάποια άλλη με υπόνοιες αστρικής συγκυρίας ή συνωμοσίας) τότε πρέπει να σας σταματήσω. Για το καλό σας και γιατί ακούνε και παιδιά. Η βλακεία δεν είναι ανίκητη. Μαζευτείτε.
