Οι τρόποι με τους οποίους αντιλαμβάνονται οι πολίτες το “χρίσμα” ενός κόμματος σε υποψήφιο στις δημοτικές εκλογές είναι τουλάχιστον πολύπλοκος. Από τις αναφορές στα social media βλέπουμε συνήθως απλή αναφορά, κυνισμό/απαισιοδοξία ή χιούμορ. Ένα καλό ενδεικτικό δείγμα οι τελευταίες αναφορές στο Twitter που βλέπετε πιο πάνω.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=4fp1tsZFWA4]Εδώ το απόσπασμα της συνέντευξης της Ντόρας Μπακογιάννη στην ΕΤ3 σχετικά με το χρίσμα ή όχι στον Μπουτάρη. Είναι συχνό τέχνασμα κατά την διάρκεια συνεντεύξεων, οι δημοσιογράφοι να μιλάνε εκ μέρους μας. Δυστυχώς στην ελληνική τηλεόραση ή απλά δίνουν όλο τον χρόνο στον πολιτικό να μονολογεί ή κάνουν μια υποτιθέμενη “σκληρή” ερώτηση και μετά τον αφήνουν να μονολογεί. Το αποτέλεσμα στο κοινό είναι είτε η απογοήτευση (γιατί δεν νιώθουμε ότι απαντήθηκε το ερώτημα) ή απλά αφηνόμαστε να μας παρασύρει ο πολιτικός.
Όπως όμως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο Steve Barnett (καθηγητής μου στο Goldsmiths’ και Βρετανός γκουρού-σύμβουλος των κομμάτων) πρέπει να συντρέχουν αρκετές συνθήκες για να γίνει συνέντευξη με πειστικότητα:
1. Να υπάρχει η αίσθηση ότι η άποψη ή το ερώτημα προέρχεται από αρκετά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.
2. Να δείχνει αρκετά αδύναμο αυτό τον καιρό το κόμμα που εκπροσωπεί για να μπορεί να αναπτυχθει φιλολογία γύρω από την σημασία του χρίσματος.
3. Να υπάρχουν και αρκετά άλλα ΜΜΕ που υποστηρίζουν τις θέσεις που είναι αντίθετες με τις κυβερνητικές.
4. Βοηθάει πάντα να υπάρχουν αρκετές οργανώσεις που διαδίδουν αντίθεση στις κυβερνητικές πρακτικές.
(Από το βιβλίο “Westminster tales: the twenty-first-century crisis in British political journalism”)
Για μια ακόμα φορά εντυπωσιάστηκα από την επιθετικότητα πολλών αναγνωστών απέναντι στον Γιάννη Πρετεντέρη στα σχόλια ενός πρόσφατου άρθρου του σχετικά με το Μητροπολιτικό Πάρκο. (Και ακόμα περισσότερο που στα “Νέα” τα αφήνουν να φαίνονται!) Τα ΜΜΕ, όπως και η πολιτική στην Ελλάδα δεν έχουν συνηθίσει σε διάδραση αλλά το διαδίκτυο την φέρνει γρήγορα και έντονα σε όλους.