Θα μουν δε θα μουν 20 χρονώ όταν παρακολούθησα εκείνη την ιστορική εκπομπή του καναλιού 67 όπου ο Πρόεδρος Βασίλης Λεβέντης εξαπέλυε καρκίνους, χολέρα, έμπολα, Πάρκινσον και όλες τις ασθένειες προς τους Αρκουδέηδες, Παπανδρέηδες και Μητσοτάκηδες.
Με τον έναν τα κατάφερε τον έφαγε η μαρμάγκα, για τον Αρκουδέα δεν ξέρω τι έγινε, αλλά το σίγουρο είναι ότι με τον ακατονόμαστο απέτυχε. Όμως οϊμέ. Δεν καταλαβαίνει τίποτα αυτός. Τοτέμ. Πρόεδρε δεν γίνεται. Πρέπει να βρούμε άλλο βουντού.
Λοιπόν, την εκπομπή του ’93 την είδα μαζί με τον αδερφό μου και δε νομίζω να έχω κλάψει περισσότερο από το γέλιο.
Όμως εντάξει, πιτσιρικάς ήμουν, αφορμή έψαχνα να βρω λούμπεν σκηνικά για να γελάσω. Και γιατί να μην γελάσω; Τότε όλα καλά πηγαίναν, λεφτάκια είχαμε, μαζί τα τρώγαμε, δεν πολυασχολιόμουν να σας πω και με τα πολιτικά. Με απασχολούσαν οι γκόμενες και ο Ολυμπιακός. Είχα χάσει τη μπάλα.
Να σας πω, κατά βάθος ήξερα ότι ο πρόεδρος είχε δίκιο σε πολλά, αλλά η γραφικότητα του ξεπερνούσε σε βαρύτητα κάθε σοβαρή κουβέντα που θα μπορούσα να ακούσω από το στόμα του κι έτσι χωρίς ενδοιασμούς αφέθηκα στο διασκεδαστικό της υπόθεσης.
Έτσι είναι παίδες. Όσο κι αν θες να μην το παραδέχεσαι το γαμημένο το περιτύλιγμα δυστυχώς παίζει το ρόλο του. Κι εγώ την πάτησα. Και σαν γραφίστας κιόλας κατάλαβα πολύ καλά την σημασία του μάρκετινγκ και της εμφάνισης. Και δεν τον έπαιρνα ποτέ στα σοβαρά. Κι όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι.
Πλάκα πλάκα όμως, τον ψήφισα μια φορά τον πρόεδρο. Στις αναπληρωματικές εκλογές του 92 όπου βγήκε τετ α τετ με τον Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη για το ποιός θα μπεί στη Βουλή. Του την έριξα καρφωτή, όχι μόνον εγώ αλλά και 120 περίπου χιλιάδες συμπολίτες μου στη Β’ Αθηνών.
Ιστορική η εμφάνιση του Προέδρου στα γραφεία του στη Χαλκοκονδύλη, όπου έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και βγήκε σε μπαλκόνι όπου καλούσε τον κόσμο να τον ψηφίσει. Ήμουν και εκεί. Χαλασμός κυρίου από κάτω και ο Πρόεδρος το χάρηκε τόσο πολύ που δεν έδινε σημασία αν το 90% είχε έρθει για χαβαλέ. Δεν τον ένοιαζε καν αν δεν τον ψηφίσουν και ψηφίσουν τον Μαγκάκη. Ο πρόεδρος είχε και έχει αγνή ψυχή και ήξερε να συγχωρεί. Μαγκάκι ο πρόεδρος.
Και συνέχισε. Δεν πτοήθηκε ούτε από τη μοναξιά των ισχνών ποσοστών του, ούτε από τη γελοιότητα κάτι γλοιωδών Παναγιωτόπουλων που τον καλούσαν σε εκπομπές φέρνοντας πίτσες, ούτε από τις πλάκες του Μητσικώστα ούτε από τίποτα. Που πρόσφατα κι αυτός ο Μήτσι, το μετάνοιωσε όπως δεν έχει κάνει με κανέναν.
https://www.youtube.com/watch?v=pxzk3awQM5o
Την είδα και αυτήν την εκπομπή με τον Παναγιωτόπουλο με τις πίτσες. Και τότε ήμουν μικρός και περίμενα άλλο έναν γύρο ατέλειωτου γέλιου, αλλά τελικά δεν γέλασα καθόλου. Τότε κατάλαβα ποιός ήταν ο πολιτικός με ήθος και ποιό ήταν το γλοιώδες σκουλήκι που κάλλιο αργά παρά ποτέ το πλήρωσε στις πρόσφατες εκλογές και πήγες με τις ευχές μας στα τσακίδια. Πήρε κι αυτός την πίτσα του. Με όμικρον ύψιλον.
Και συνέχισε και μετά από αυτό ο Πρόεδρος. Και έλεγε και προέβλεπε. Μόνος του μέσα από την ανυπαρξία μιας εκπομπής σε ένα εξαφανισμένο κανάλι. Μόνο που πια το αστείο δεν είχε πλάκα.
Ο πρόεδρος, πιο σοβαρός από ποτέ, έλεγε πράγματα που σιγά σιγά και ένα ένα ως άλλος πολιτικός προφήτης, επιβεβαιώνονταν και έβγαιναν πέρα για πέρα αληθινά και που να ομολογήσω τα ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα.
Και φτάσαμε στο σήμερα όπου είδα την Ένωση Κεντρώων να παίρνει ένα ποσοστό της τάξεως του 1.8% και να περνάει το Πασόκ στη Θεσσαλονίκη. Ποιός; Η Ένωση Κεντρώων. Ο Λεβέντης. Πιο μεγάλα ποσοστά απο το Πασόκ. Το είδα και αυτό. Και να σας πω ένα μυστικό; Xάρηκα. Πολύ.
Και η γνώμη μου είναι ότι ο Πρόεδρος θα έπρεπε να είναι στη βουλή. Και αν δεν είχαμε αυτό το έκτρωμα που λέγεται εκλογικός νόμος, από τα ποσοστά που πήρε θα έπρεπε με το 2% περίπου να έχει 6 βουλευτές. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
Η περίπτωση του Βασίλη Λεβέντη θα έλεγες ότι ταίριαζε γάντι με την παροιμία, ”από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια”. Μπορεί. Αλλά και τώρα αν και ο πρόεδρος είναι πια 65 ετών και αν και δεν φαίνεται τόσο γειά σου όσο παλιά, τις ίδιες αλήθειες λέει.
Και προσωπικά νομίζω ότι του χρωστάω. Του χρωστάω γιατί με έκανε και γέλασα πολύ παλαιότερα με λόγια που δεν καταλάβαινα και ήταν κάτι που δεν του άξιζε. Και πρόσφατα σκέφτηκα πολύ σοβαρά αυτά που έλεγε. Κι είχε δίκιο.
Και πραγματικά τώρα θα ήθελα να τον δω ξανά σε εκείνο το μπαλκόνι στη Χαλκοκονδύλη. Να ξαναβγάλει το λόγο του και να ξαναπεί αυτά που έλεγε τότε. Και είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα γέλαγε. Και δεν ξέρω αν είναι γραφικό, ούτε με νοιάζει βασικά αν ακουστεί έτσι, ίσως θα του άξιζε να προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γιατί νομίζω ότι η εντιμότητα, το ήθος και η υπομονή πρέπει να ανταμοίβονται. Και ο Πρόεδρος τα έχει όλα αυτά. Το έχει αποδείξει άλλωστε. Πολλά χρόνια τώρα.