Μοιράστηκε ο χρόνος σε στιγμές.
Στιγμές που ήρθαν και πέρασαν,
Κι άλλες που χαράκτηκαν μες την ψυχή.
Άλλες που σβήστηκαν με την τελευταία γουλιά κρασί.
Κι άλλες που όσο κι αν προσπάθησες δε θα φύγουν ποτέ.
Στιγμές που θα’ρθουν και τις ονειρεύεσαι
Μα είναι απατηλές.
Στιγμές που ζεις έντονα και θα’θελες να κρατήσουν πιο πολύ
γιατί δεν τις χορταίνεις.
Μα πιότερο απ΄όλες είναι οι στιγμές που ζεις τώρα
Το φίλί, η αγκαλιά, το δάκρυ, το γέλιο, το άγγιγμα, το τέλος, μια αρχή…
Πάντα με προβλημάτιζε η έννοια του χρόνου. Άλλοτε τον είχα σύμμαχο και τις περισσότερες φορές μάλλον βρισκόταν στην άλλη πλευρά. Άλλες φορές δε μου έφτανε να κάνω όσα ήθελα κι έτρεχα τρελό σπριντ να τα προλάβω όλα κι άλλες φορές πέρναγε βασανιστικά αργά, κάτι νύχτες μοναξιάς που λέει κι ο Αντωνάκης. Ήταν κι εκείνες οι στιγμές που η υπομονή έφτανε στα όρια κι ήθελα να ουρλιάξω γιατί δεν άντεχα, εκείνες τις δύσκολες στιγμές… Κι αυτές που έκλεισα για πάντα στην καρδιά μου γιατί χτύπησε τόσο δυνατά!
Χρόνος στιγμές, χρόνος στιγμές, τικ τακ, τικ τακ, χρόνος στιγμές, χρόνος στιγμές…
Ήρθαν και στιγμές που βρήκα το χρόνο άδικο, όπως τότε που εντελώς ξαφνικά είδα για τελευταία φορά τα πράσινα μάτια του πατέρα μου εκείνα τα ξημερώματα. Ή τότε που αποχαιρέτησα την αγαπημένη μου θεία σ’ένα άψυχο κρεβάτι εντατικής. Στενάχωρες στιγμές.
Τρέχει η άμμος στην κλεψύδρα, κυλάει και στο μυαλό έρχονται άλλες στιγμές… η γέννηση της Όλγας μου κι η πρώτη φορά που κράτησα το υπέροχο πλασματάκι μου στην αγκαλιά μου. Η πρώτη φορά που με φώναξε μαμά κι όλες εκείνες οι στιγμές που κλείνεται αυθόρμητα στην αγκαλιά μου και μου λέει πόσο μ’αγαπά. Οι βόλτες με το Ραφαήλ και οι εκμυστηρεύσεις νονάς-βαφτιστήρα.
Γυρνάνε οι δείκτες, τρέχουν στις στιγμές που είμαι ανάμεσα σε παιδιά, στους μαθητές μου, στο χαμόγελο που ανταλλάξαμε κρυφά με ένα μικρό μπόμπιρα μέσα στο τρένο και στο γέλιο της Μαρίας, της μικρής νεράιδας φίλης μου, που κρύβει μέσα της όλη την αλήθεια και την αγάπη του κόσμου!
Στο επόμενο λεπτό, έρχονται στιγμές μοναξιάς, στιγμές που οι άλλοι με νόμιζαν για δυνατή κι εγώ μέσα μου προσπαθούσα να συγκρατήσω τα κομμάτια μου, να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Ο χωρισμός, η παραμονή της Πρωτοχρονιάς έξω από το χειρουργείο περιμένοντας να βγει η Όλγα, το χαμόγελο που φορούσα για τους άλλους λίγο πριν μπω στο χειρουργείο – ήταν πιο αδύναμοι από μένα, δε θα το άντεχαν… Τα βράδια που τα λόγια των ‘δικών’ μου ήταν κοφτερά γυαλιά στα πληγωμένα μου φτερά.
Χρόνος στιγμές, χρόνος στιγμές, τικ τακ, τικ τακ, χρόνος στιγμές, χρόνος στιγμές…
Η μοιρασιά αλλάζει εδώ… κι οι στιγμές είναι τόσο μοναδικές όσο μοναδικός είναι ο κάθε χτύπος της καρδιάς! Η μια στιγμή της αμηχανίας μέχρι το πρώτο φιλί. Η αγκαλιά, ο έρωτας, το δέσιμο της ψυχής, το γέλιο, το χρώμα της χαράς που έχει αποτυπωθεί στα πρόσωπά μας, η κλεφτή ματιά εκεί που δε βλέπει κανείς άλλος κι η στιγμή που αυθόρμητα λέγονται τα πιο τρυφερά, τα πιο αληθινά αυτά που αγγίζουν την ψυχή…
Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν λίγο καιρό σκεφτόμουν πολύ τις στιγμές που θα’ρθουν, πως θα είναι, τι πρέπει να κάνω, πώς θα είμαι καλύτερα προετοιμασμένη – plans a,b & c ανά χείρας και φύγαμε. Ψυχοφθόρο και ανούσιο. “Πρέπει” και κουτάκια κι αν δε γίνουν έτσι τα πράγματα, τότε τι; Πάλι θα φταίει ο χρόνος κι η στιγμή που τα έφερε όλα τούμπα; Μάλλον όχι. Ένας καλός φίλος μου είπε να σταματήσω να σκέφτομαι το αύριο, να ζήσω το εδώ και το τώρα. Αυτή τη στιγμή που είναι μπροστά μου, κι όχι αυτές που θα έρθουν. Στην αρχή μου φάνηκε δύσκολο, από περίεργο έως ακατόρθωτο, εγώ που πάντα έπρεπε να είμαι δέκα βήματα μπροστά. Μα κατάλαβα πως είχε δίκιο, για άλλη μια φορά…
Αυτός είναι ο χρόνος κι αυτές είναι οι στιγμές. Στιγμές που για τον καθένα μας έχουν ξεχωριστή σημασία. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω συμβιβαστεί απόλυτα μαζί του, έχουμε λίγη δουλίτσα οι δυο μας ακόμα να κάνουμε, ειδικά με το timing. Είμαι λίγο ανυπόμονη η Ταυρίνα. Ωστόσο, νιώθω ευγνωμοσύνη για όλες τις στιγμές, και τις δύσκολες και τις πιο χαρούμενες. Για όλες τις στιγμές που με έφεραν εδώ που βρίσκομαι τώρα. Για τη στιγμή που ζω σήμερα, για τις στιγμές που μοιράζομαι.
Το πιο σημαντικό που έμαθα για τις στιγμές είναι πως είναι μοναδικές, έρχονται κι είναι ευλογία να τις ζω στο εδώ και το τώρα. Γιατί οι στιγμές αυτές δε θα ξαναέρθουν. Είναι μοναδικές! Δε μπορώ να ζω με στιγμές που πέρασαν ούτε να με αγχώνουν οι στιγμές που θα έρθουν. Γιατί αυτό που θα έρθει δεν το ξέρει κανείς. Θα το φέρει ο χρόνος, την κατάλληλη στιγμή, το timing που λέγαμε παραπάνω. Ως τότε απολαμβάνω τις στιγμές έντονα, με όλη μου την καρδιά. Το ίδιο σας συμβουλεύω να κάνετε κι εσείς!
