Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε από την Ελιά και φτάσαμε στο Μανιφέστο. Με οπλαρχηγό τον Σημίτη, γνωστό ελιούχο και υποστηρικτές, προσωπικότητες από όλα τα βήματα της ζωής, καλπάζουμε προς τις λύσεις για ανάπτυξη.
Όσοι έχετε καιρό να γυμναστείτε θα πιαστείτε είναι δεδομένο, από τον έντονο καλπασμό. Ξαποστάστε και λίγο, δεν είναι για χόρταση.
Η ανάπτυξη μπορεί να περιμένει, άσε που δεν είναι και στανταράκι ότι θα ξεκουνηθεί από τους αποτυχημένους συμμέτοχους, τους προερχόμενους εκ της πολιτικής αρένας, πρώην υπουργούς και γενικούς γραμματείς, της εμπιστοσύνης του Κώστα Ελιά Σημίτη.
Για τους υπόλοιπους, το ψάχνουμε, αλλά σιγά μην ανήκουν σε αυτούς που ενώ δοκίμαζαν την γαρίδα, έφτυσαν την ψίχα, χώνεψαν την κεραία και γύρισαν σε Ελιά αντί για χαβιάρι.
Το Μανιφέστο των 58 αποτελεί ένα άκρως θεωρητικό κείμενο περί της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, ένας όρος πολύ προχώ αφού περιέχει και το Κέντρο και την Αριστερά, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως αντίπαλο δέος στους παλιοδεξιούς της ΝΔ και τους αριστερο-αναρχικούς του Σύριζα.
Με προτάσεις και αναζητήσεις του μέσου Έλληνα, του άνεργου, του καταχρεωμένου, που αμπελοφιλοσοφεί στην καφετέρια, αγωνιώντας όμως για το πρακτικό του αύριο, σε αντίθεση με τους καλοβολεμένους φιλόσοφους, προσπαθούν να καλύψουν τον φόβο, ότι πια η πίτα άλλαξε προορισμό και καταλήγει σε στόματα, που πάνε να φάνε κατά μεριά ΣΥΡΙΖΑ.
Οι υποστηρικτές του ελιτισμού, της συνωμοσίας και του Μνημονίου, παρουσιάζονται ως ενάντιοι στην Ευρωπαϊκή ελίτ και στο λαϊκίστικο ρουσφέτι.
Λυπάμαι που μέσα τους οι 58 τσουβάλιασαν και αυτούς που τα έστησαν όλα αυτά. Εκτός αν ακόμα και αυτή η κίνηση, που μοιάζει φαινομενικά να έχει καλές προθέσεις, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κυνική κοροϊδία, ντυμένη με φανφαρονικές εκφράσεις και βαρύγδουπες ρητορικές ερωτήσεις, επιπέδου “τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του”:
«Τι ανάπτυξη θα έχουμε την προσεχή δεκαετία;
Θα είναι μια ανάπτυξη ρηχή, ασθενική; Θα βασίζεται στη φτηνή εργατική δύναμη, στην άγρια ανασφάλεια και στην κυνική αποδοχή των μεγάλων ανισοτήτων; Θα αδιαφορεί για τις υποδομές και θα περιφρονεί το περιβάλλον; Θα είναι η επανάληψη ενός κρατισμού και μιας προσοδοθηρίας για φτωχούς;
Ή θα σταθούμε ικανοί να αλλάξουμε ριζικά το κράτος και το παραγωγικό μοντέλο ώστε η Ελλάδα να πετύχει μια δυναμική και βιώσιμη ανάπτυξη που θα δώσει πολλές και καλές θέσεις εργασίας; Που θα δώσει ευκαιρίες για όλους χωρίς μεσάζοντες, παρέες και τον ραγιαδισμό του ρουσφετιού; Που θα αναβαθμίσει το κράτος δικαίου και θα αναδιοργανώσει εκ βάθρων τη δημόσια διοίκηση; Και αν το πετύχουμε, ποιος θα διαχειριστεί την κατανομή των πόρων ώστε να ενισχύεται σταθερά η κοινωνική συνοχή και η κοινωνική δικαιοσύνη; Το πολιτικό σύστημα με βάση παλαιές εξαρτήσεις και νέες υποσχέσεις; Ή μια κοινωνική συμφωνία των πολιτών που θα στηρίζει τους πραγματικά αδύναμους και όχι μόνον εκείνους που έχουν πιο δυνατή φωνή;»
Λυπάμαι που σε όλα αυτά τα φλέγοντα ζητήματα, απάντηση δεν υπάρχει. Τι άλλαξε ακριβώς από την εποχή που η φιλοπασοκική ομάδα είχε την εξουσία στα χέρια της και με έντεχνες κινήσεις μας έφθασαν στο σημείο, που βρισκόμαστε πλέον;
Το μόνο που έχει αλλάξει, όσο και αν θολώνουν τα νερά είναι η μετακίνηση του εκλογικού σώματος από το ΠΑΣΟΚ προς άλλα κόμματα.
Αυτό θα πρέπει όμως να μας απασχολεί; Πως θα κρατηθεί το ΠΑΣΟΚ με τον ένα ή άλλο τρόπο στην επιφάνεια; Αυτό είναι το ζητούμενο; Πως θα σωθούν τα τομάρια των βολεμένων, που βλέπουν τα ποσοστά τους να μηδενίζονται και ψάχνουν υπόστεγο να κρύψουν την σαπίλα τους;
Με λίγα λόγια, οι αποτυχημένοι και κατατρεγμένοι, ένα και ένα τα πασοκικά λουλούδια που αποτέλεσαν, όχι απαραίτητα ατομικά, αλλά σίγουρα συλλογικά την αρχική αιτία της παρακμής της Ελλάδας, φοράνε το μποξεράκι το μέσα έξω, μπας και απομακρυνθεί η βρώμα που εισχωρεί στα ρουθούνια αιώνια.
Και ανάσα να πάρεις δεν έχει πουθενά. Το οξυγόνο τελειώνει και η Ελιά προσπαθεί να κρατηθεί από των άλλων τα μαλλιά.
Όσοι αυταπατάσθε, αγοράστε θεωρίες. Προτιμώ τις λύσεις, τα μέτρα, το ζόρισμα μέχρι να υπάρξει εφικτή λύση.
Προτιμώ επιτέλους μια πρόταση, όχι όσα αναρωτιέμαι σε προσωπικό επίπεδο καιρό τώρα και όσα ανακυκλώνουμε και αναλύουμε σε επίπεδο παρέας.
Προτιμώ εφικτή πράξη και όχι παραπλανητική μπουρδολογία, που στοχεύει στην κοινή κάθοδο των δυνάμεων της κεντροαριστεράς στις ευρωεκλογές κάτω από την ομπρέλα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Στο ταπεινό μου μυαλό, ψηφοθηρία μου μυρίζει, εμμονική διατήρηση προσώπων στο προσκήνιο, προκειμένου να την κάνουν για τις Βρυξέλλες την κρίσιμη στιγμή, που μάλλον θα είναι νύχτα και μάλλον για άλλη μια φορά, εμείς θα κοιμόμαστε…