“Κήπος μας το οικόπεδο του διπλανού. Πάρκινγκ μας o δρόμος.” Αλησμόνητη σοφία του πρώην
(και μακαρίτη) προέδρου της Κοινότητας Διονύσου Κου Καρρά. Πεζοδρόμιο δεν υπήρχε τότε, ούτε σαν ιδέα. Και ακόμα δεν υπάρχει! Δείτε εδώ στον ίδιο δρόμο τις δυο διαφορετικές μεριές.
Βέβαια ακόμα και καθαρισμένο το αριστερό πεζοδρόμιο δεν χωράει για να περπατήσει ενήλικας, πόσο μάλλον με πράγματα ή αν σπρώχνει καρότσι.
Τα πεζοδρόμια στον Διόνυσο είναι ένα ακόμα πεδίο έκφρασης. Άλλος το κάνει ροζ, άλλος άσπρο με μάρμαρο, άλλος με γρανίτη. Πολλοί το κάνουν υπερυψωμένο για…αμυντικούς λόγους.
Υπάρχει κάπου ένα σχέδιο πόλης που ορίζει που ακριβώς πρέπει να φτάνει ο δρόμος και μέχρι που το πεζοδρόμιο. Αλλά καθότι δεν ασχολείται κανείς να το επιτηρήσει ή έστω να τραβήξει τις γραμμές για να ξέρουμε που θα έπρεπε να είναι, γίνεται πολλές φορές μια άτυπη μάχη μεταξύ γειτόνων. Ειδικά στα σπίτια που έχουν χτιστεί σε σημεία με έντονη κλίση γίνεται χαμός.
Ο δρόμος που μένω εγώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχε μείνει χωματόδρομος. Τελικά μερικοί επέμεναν και έτσι βάλαμε λεφτά (όχι όλοι) για να γίνει άσφαλτος. Αλλά έχει τον τίτλο της “λεωφόρου” δηλαδή στο σχέδιο θα είναι κάποτε διπλής κατεύθυνσης, με πεζοδρόμιο και με νησίδα! Μέχρι να γίνει αυτό, το κάθε σπίτι στην “λεωφόρο” έχει επεκταθεί όσο νομίζει ώστε τα αυτοκίνητα να κάνουν σχεδόν ζιγκ ζάγκ…
