Πάντα λέω (και ισχύει) ότι δεν έχω κάποιο πιο αγαπημένο παιδί. ΑΛΛΑ όποιο κάνει τα πιάτα, ε, όσο να’ναι…
“Παιδιααααά!” έκανα την δυνατή φωνή μου σε στυλ ανακοίνωση. “Θα πάω να χαρίσω αυτή τη ντάνα βιβλία που βαρέθηκα να βλέπω στο χωλ.”
-Α, δε γίνεται. Δεν τα έχω χρωματίσει όλα ακόμα.
Κοίταξα πιο προσεκτικά. Πράγματι ήταν έργα τέχνης μερικά έτσι που τα είχε κάνει. Αλλά βιβλίο Αρχαίων Γ’Γυμνασίου δεν το λες και για αυτήν την δουλειά. Με τον καιρό παρατήρησα ότι το γκράφιτι μετακόμισε από τους τοίχους τουαλετών προς τα social media. Ενδιαφέρον και αυτό τώρα.
Είναι εντυπωσιακό πόσο διαφέρουν αυτά τα παιδιά. Η μία είναι τόσο δημιουργική και ο άλλος βαρετός σα γέρος. Είναι και το δέρμα του πιο ρυτιδιασμένο, ίσως επειδή η άλλη βάζει κρέμα από μικρή κάθε μέρα. Βέβαια αυτός της το τρίβει στη μούρη. Κυριολεκτικά. Κι είναι ακριβή κρέμα γαμώτο.
“Να θυμάσαι αγαπούλα μου. Ο φόνος είναι ποινικό αδίκημα. Αλλά η επίμονη ειρωνεία και ο λεπτός σαρκασμός απόλυτα αποδεκτά, δημιουργικά και προσφέρουν ιδιαίτερη ικανοποίηση στον δημιουργό τους. Είναι ένα τεράστιο κωλοδάχτυλο που κάνεις μέσα στο μυαλό σου και το βλέπεις μόνο εσύ.
-Μου πήρε τα αντισηπτικά!
“Ε, λογικό μεγάλε. Να ξέρεις ότι στην ιστορία του πλανήτη τα πράγματα χάνονται ή λόγω Αποικιοκρατίας ή λόγω αδελφής. Έβαλα ξυπνητήρι. Όταν χτυπήσει φεύγουμε. Σε δέκα λεπτά!”
-Ρε μπαμπαααά.
“Εντάξει, οχτώ λεπτά τότε.”
-Μα τα οχτώ είναι λιγότερα από τα δέκα.
“Μην αγχώνεσαι, το βάζω για πέντε. Φεύγουμε σε πέντε.”
-ΟΚ, ευχαριστώ, πάντα με σκέφτεσαι μπαμπάκα.
Μαθηματικά πάντως δεν έμαθε ακόμα ευτυχώς. Ζούμε στην χώρα του Ποτέ Ποτέ, όλοι είναι παιδιά και εγώ ο Captain Hook. Τους φόρεσα τις μάσκες πριν καν πάμε σήμερα πρώτη μέρα στο σχολείο. Εγώ έβαλα μια τεράστια, μόνο τα μάτια μου φαίνονταν. Όχι για τον Covid, απλά οι περισσότεροι γονείς είναι αντιπαθέστατοι και έτσι δεν κινδυνεύω να μου πιάσουν κουβέντα. Δυστυχώς ένας με κατάλαβε από την καράφλα και μου έπιασε και το χέρι για αποτυχημένη χειραψία καθότι εγώ προσπαθούσα να το πάρω πίσω. Μια κοιτούσα αυτόν με ψεύτικο χαμόγελο, μια μπροστά μου ελπίζοντας ότι θα έρθει αμάξι να κορνάρει να βρω δικαιολογία να φύγω, μια το αντισηπτικό υγρό δίπλα μου με ένταση σχεδόν σεξουαλική. Σκέφτηκα την χθεσινή ταινία με τα ζόμπι και αναρωτήθηκα αν χέζουν μετά από τσιμπούσι κι αν ναι, τι χέζουν και τι κάνουν τα κόκαλα κι αν θα μπορούσα να τα δελεάσω να έρθουν στο σχολείο να φάνε κάτι τέτοιους ενοχλητικούς γονείς με ιδρωμένα σιχαμένα χέρια. Η Γη είναι ο μόνος πλανήτης όσο μακριά βλέπουν τα τηλεσκόπιά μας στον οποίο υπάρχει ζωή και κάπως μια από αυτές είναι κι αυτός.
Γύρισα σπίτι, έκανα ντους, άλλαξα ρούχα. Βγήκα έξω να διαβάσω το μοναδικό βιβλίο που μου φάνηκε ενδιαφέρον από την ντάνα που είχα ρίξει έξω από τον κάδο γιατί δεν χωρούσε. Βρήκα μερικές σελίδες χωρίς ζωγραφιές της κόρης μου που φαινόταν και το κείμενο. Έκατσα κάτω από ένα δέντρο και το άνοιξα. Από πάνω μου ακούστηκε μια φωνή:
-Ρε μαλάκα, τι έκανες στον γιό μου!
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας και ποητής. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά παιδιάή σιχαμένους γονείς έξω από το σχολείο είναι αποτέλεσμα υπερβολικής κατανάλωσης Corona μπύρας και μεσκαλίνης.)