Είναι και αυτές οι στιγμές που θες να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις όλα όσα σκέφτεσαι και κρύβεις καλά μέσα σου… Και όσο τα κρατάς ανείπωτα, τόσο αυτά γιγαντώνονται και οργιάζουν. Και βρίσκεσαι συνεχώς στο δίλλημα για το τι πρέπει να κάνεις με όλα όσα σε ταλαιπωρούν.
Ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου και όποιον πάρει η μπάλα ή συνεχίζεις να δαμάζεις τα συναισθήματά σου μέχρι να ξεπεταχθούν μόνα τους; Τι είναι άραγε αυτό που σε συγκρατεί;
Είναι η αξιοπρέπειά σου που δεν θες να καταπατηθεί; Είναι ορισμένα άτομα που δεν θες να στεναχωρήσεις; Ή είναι κάποιοι που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν καταστάσεις και δικές σου «κινήσεις»;
Μήπως τελικά αυτό που είναι χειρότερο είναι η αχαριστία; Μήπως τελικά αν ψάξεις πιο βαθιά μέσα σου καταλάβεις πως αυτά που κρύβεις βλάπτουν εσένα και όχι όσους δεν θέλεις να στεναχωρήσεις; Μήπως τελικά όλα όσα υπάρχουν πρέπει να ειπωθούν για να ξορκιστούν και εν τέλει να ξεριζωθούν;
Ποιός είναι ο νικητής ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την αλήθεια;
Σκόρπιες σκέψεις από τις διακοπές μου, αφού μόλις αρχίζεις να ξεκουράζεσαι σου έρχονται στο μυαλό καταστάσεις, άτομα, γεγονότα, συνθήκες που σε κούρασαν το χειμώνα και αναθεωρείς.
Απαπα φέτος δεν ξανακαταπιέζομαι…
