(Photo above credit: http://adamakis.blogspot.gr/2011/09/last-kiss.html )
“Όταν απέκτησαν δικαίωμα ψήφου οι γυναίκες, ήμουν δικαστικός αντιπρόσωπος στην Κρήτη. Δεν ήρθε ούτε μια γυναίκα. Οι άντρες τους απαίτησαν να ψηφίζουν δυο φορές. Το θεώρησαν αυτονόητο. Διαμαρτυρήθηκα όσο μπορούσα. Με απείλησαν με τα όπλα τους. Υποχώρησα βέβαια…”
“Σε ένα χωριό της Θράκης έφεραν αρκετά παιδιά με νοητική στέρηση. Με τους ηλικιωμένους απαιτώ να τους συνοδεύσω εγώ στο παραβάν. Με αυτά τα παιδιά δεν είχε νόημα. Προφανώς δεν είχαν συναίσθηση ψήφου, ούτε να σταυρώσουν μπορούσαν ούτε να κλείσουν φάκελο. Μερικά κατέληξαν έξω από το παραβάν μέχρι να κανονίσει το θεματάκι ο πατέρας τους…”
“Στο δικό μου εκλογικό τμήμα, κάπνιζε η δικηγόρος, αλλά ήμουνα πολύ κουρασμένος για καυγά.”
Τρεις μικρές αληθινές ιστορίες. Η τελευταία από τις πρόσφατες εκλογές, από σχόλιο φίλου μου στο Facebook. Η πολιτική μας ανωριμότητα χτυπάει κόκκινο:
“Θα ψηφίσω Ποτάμι!”
– Μα αφού δεν λέει τίποτα!
“Ε, και με τους άλλους που λένε, τι καταλάβαμε;”
– Δηλαδή επειδή δεν πήγε καλά η χώρα με δυο κόμματα που κυβερνάνε από την Χούντα και μετά θα ψηφίσεις ότι να’ναι;
“Όχι, ότι να’ναι. Έχει αξιόλογα άτομα!”
– Θέσεις έχει; Προτάσεις;
“Από τώρα; Πρώτα θα τον εκλέξουμε και μετά θα βγάλει.”
– Και γιατί βιάζεται;
“Εεεεε….”
– Γιατί δεν κάθεται να δουλέψει λίγο τις ιδέες του; Να οργανώσει το κόμμα του; Έτσι τελευταία στιγμή ζητάει ξαφνικά να τον εμπιστευτούμε;”
“Ααααα….”
– Και αν ήθελε να μάθει πολιτική και να δοκιμαστεί, γιατί δεν κατεβαίνει υποψήφιος δήμαρχος πρώτα; Να μας δείξει τι μπορεί να κάνει στην πράξη σε έναν συγκεκριμένο τόπο πριν ζητήσει να κάνει κουμάντο μια ολόκληρη χώρα.
“Οοοο…..”
Δεν έχει αρκετά φωνήεντα η ελληνική γλώσσα για την αμηχανία μας όταν αναγκαζόμαστε να δικαιολογήσουμε τις πολιτικές επιλογές που κάνουμε. Μπορούμε καλύτερα.
