Μπήκα στην πολυκατοικία μου και επιτέλους μπόρεσα να αναπνεύσω σε μια φυσιολογική θερμοκρασία.
Το κρύο έξω έντονο, ο χειμώνας δείχνει με χαρά τη δύναμη του πάνω στα σώματα μας και ο καινούριος χρόνος περιμένει υπομονετικά, μαζί με εμάς, ένα θαύμα για να μπορέσει να πραγματοποιήσει όλες τις απλές ή παράλογες επιθυμίες μας.
Ανεβαίνοντας τα τρία σκαλοπάτια της εισόδου, μια μικρή έκπληξη με περίμενε. Ένα μεταλλικό κουτί με παιχνίδια και τέσσερα cd μουσικής δεμένα με μια κόκκινη κορδέλα ήταν τοποθετημένα πάνω στο θυρωρείο και μαζί ένα σημείωμα που έγραφε «Τα δωρίζω, καλές γιορτές».
Έμεινα ξαφνιασμένος. Κάποιος το έκανε καλύτερα από εμένα, σκέφτηκα, και μου μπήκαν στο μυαλό ιδέες… Στο ίδιο εκείνο θυρωρείο είχα αφήσει πριν μήνες έναν εκτυπωτή, στη συνέχεια ένα σκάνερ, ένα ζευγάρι αθλητικά που ήταν λάθος νούμερο και τρία τζιν παντελόνια. Όλα καθαρά, περιποιημένα και έτοιμα προς χρήση. Αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ να αφήσω ένα σημείωμα… Αυτό το «Τα δωρίζω, καλές γιορτές» στάθηκε σαν γροθιά στο στομάχι μου επειδή δεν είχα σκεφτεί να κάνω το ίδιο, αλλά προτίμησα σαν κλέφτης να τα αφήσω στα κρυφά μέχρι να γυρίσω το βράδυ σπίτι και να δω πως, και τις τρεις φορές, τα πράγματα μου είχαν γίνει ανάρπαστα.
Και τώρα, αυτό το μικρό μήνυμα ήρθε σαν Θεία Φώτιση να πάει την ιδέα ένα βήμα παρακάτω.
Δωρίστε!!!
Ό,τι έχετε και πλέον δεν σας είναι χρήσιμο, αν είναι σε καλή κατάσταση και νομίζετε ότι αξίζει να μπει σε ένα άλλο σπίτι, δωρίστε το. Αν δεν ξέρετε που, αφήστε το στο θυρωρείο της πολυκατοικίας σας. Εκεί, δίπλα στην αλληλογραφία, δίπλα στους άσπλαχνους λογαριασμούς, εκεί που κάθε φορά περιμένουμε μια ευχάριστη έκπληξη αλλά αυτή δεν φτάνει ποτέ.
Τώρα όμως ίσως ήρθε η ώρα.
Δωρίστε…!
Δεν χρειάζεται να γίνουμε Άγιοι, ούτε να πάμε όλοι στον παράδεισο, ούτε να μας δώσουν παράσημο. Κάντε το για την ψυχή σας και τον διπλανό σας. Μόνο λίγη ανθρωπιά χρειάζεται και κάτι μικρό από το περίσσευμα μας. Είτε είναι ένα παλιό παιχνίδι που πια δεν χρησιμοποιούμε, μερικά βιβλία που δεν χωράνε πια στη βιβλιοθήκη, ένα περισσευούμενο σετ τράπουλας, ένα δεύτερο σαμπουάν από την προσφορά «1+ 1 δώρο», δωρίστε…
Δίπλα μου, στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου στα Εξάρχεια άφησα πριν ένα μήνα δύο παντελόνια και ένα μπουφάν, κατάλοιπα του παλιού και ανώριμου καταναλωτισμού μου. Είχε κόσμο στην είσοδο της πολυκατοικίας την ώρα που κατέβαινα από τις σκάλες και ντράπηκα να τα αφήσω στο θυρωρείο. Όμως και πάλι αντιστάθηκα να τα πετάξω. Περπάτησα λίγο πιο κάτω, άργησα λίγο να φτάσω στη δουλειά, όμως ένιωσα όμορφα που έκανα κάτι μικρό για την ψυχή μου, για κάποιον που ίσως το έχει ανάγκη.
Όχι, ούτε μια θέση στον παράδεισο κέρδισα, ούτε έπαινο περιμένω, ούτε οι αμαρτίες μου σβήστηκαν, ούτε καλύτερος άνθρωπος έγινα. Απλά δώρισα… Και λυπάμαι που ντράπηκα να τα αφήσω και αυτά στο παλιό μας θυρωρείο…
Καιρό τώρα σκεφτόμουν να κάνω κάτι για τους χιλιάδες μετανάστες, που πολλοί βρίσκουν καταφύγιο στις γειτονιές των Εξαρχείων, μα τελικά σκέφτηκα να κάνω κάτι αρχίζοντας από τα «μέσα». Από τους ίδιους τους συμπολίτες μου, τους ίδιους τους Έλληνες, τους ίδιους τους κατοίκους της μικρής κοινωνίας μιας πολυκατοικίας. Ίσως αύριο να βρεθώ εγώ σε αυτή τη θέση, και πιστέψτε με, θα ήθελα πολύ να ξέρω ότι με νοιάζονται οι γείτονες μου, οι άνθρωποι μου, και διακριτικά αφήνουν κάτι μικρό, είτε κάτω από την πόρτα μου, είτε πάνω στο παλιό ξύλινο θεωρείο της εισόδου…
Αν θες να βοηθήσεις, τότε μην περιμένεις να μάθεις από την τηλεόραση για το ποιοι έχουν ανάγκη. Ξεκινάς από τα μικρά, από αυτά που είναι δίπλα σου, και όσο μεγαλύτερη δύναμη έχεις τόσο και περισσότερο εξαπλώνεσαι… Οι δικές μου δυνάμεις είναι μικρές. Και αυτές τις δυνάμεις τις κρατώ για να στηρίξω το ίδιο μου το «σπίτι». Μόλις το «στηρίξουμε» καλά, τότε όλοι μαζί θα τρέξουμε και στον γείτονα…
Και αυτό το γράμμα απόψε, είναι αφιερωμένο στον άγνωστο εκείνο ένοικο της πολυκατοικίας μου, που τόλμησε και έγραψε στο μικρό εκείνο χαρτάκι περασμένο κάτω από την κόκκινη κορδέλα με τα τέσσερα cd του Χατζιδάκι, «τα δωρίζω, καλές γιορτές».
Σε ευχαριστώ που μου έδειξες τον τρόπο να το κάνω σωστά…
Χρήστος.
