Τετάρτη πρωί και το χουζούρι πιο απαραίτητο από ποτέ, όμως το άγρυπνο μάτι της μάνας πέφτει στο ρολόι που δείχνει ΑΡΓΗΣΕΣ. Πανικόβλητες τρέχουμε να ετοιμαστούμε για να μην πάρει το παιδί την πρώτη απουσία. Φτάνοντας αγχωμένες στο σχολείο, βλέπουμε ένα πανό να ανεμίζει. Κατάληψη.
Οι καθηγητές και λίγοι γονείς βρίσκονται έξω από το σχολείο με τους δεύτερους να ωρύονται. «Θα πάω μέσα και τους βγάλω τα αυτιά», φώναζε μια μητέρα. Εκεί είπα να τραβήξω το δικό της ,αλλά ούτε καφέ δεν είχα πιει ακόμα. Στενοχώρια οι υπόλοιποι γονείς, που τα βλαστάρια τους «επαναστατούν» ενάντια στο σύστημα και στις ελλείψεις καθηγητών. Μάλλον τους έπεσε βαρύ που θα έπρεπε να πάρουν τα παιδιά ξανά στο σπίτι. Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αντίδραση των καθηγητών.
«Παιδιά, πρέπει να συζητήσουμε τα αιτήματα σας.» έλεγαν οι καθηγητές. Πολύ ήρεμοι και πολύ διαλλακτικοί σε σχέση με το αυστηρό ύφος που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο δημόσιο σχολείο και βάσει του γεγονότος, πως η λέξη κατάληψη είναι άγνωστο κεφάλαιο.
Παρότι έχει ελλείψεις γίνεται εξαιρετική προσπάθεια ώστε να κρατηθεί σε πολύ καλό επίπεδο και φυσικά τα κενά στο προσωπικό ή στο εκπαιδευτικό υλικό να στέκονται όσο το δυνατόν λιγότερο τροχοπέδη στην ομαλή λειτουργία του σχολείου. Ευτυχώς εδώ οι καθηγητές έχουν φιλότιμο και βάζουν και από την τσέπη τους προκειμένου να κρατήσουν το επίπεδο του σχολείου τους.
Όμως για να μένουν απέξω και να μην αντιδρούν ακόμα και αυτοί ,κάτι δεν πάει καλά.
Πλησίασα τότε δύο από τους καθηγητές, που γνωρίζω καλύτερα και τους ρώτησα τι θα κάνουν. Η απάντηση τους ήταν πως προσπαθούσαν να πείσουν τα παιδιά να ανοίξουν το σχολείο, αλλά ο διάλογος θα έπαιρνε ένα δίωρο.
Από την άλλη δεν μπορούν να στερήσουν, μου είπαν, από τα παιδιά την ευκαιρία να εκφράσουν τις απόψεις τους και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Πρέπει τα παιδιά να μάθουν να λειτουργούν και να σέβονται της αρχές της δημοκρατίας, μου τόνισαν.
Μαλακίες στο τετράγωνο, σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα.
Τα πράγματα είναι απλά. Τα σχολεία υπολειτουργούν και οι καθηγητές δεν πληρώνονται όσο θα έπρεπε. Το δικαίωμα στην απεργία τους αφαιρέθηκε, καθώς η κάθε ημέρα απεργίας κοστίζει περίπου μείον 70€ στον κάθε εκπαιδευτικό και έτσι χρησιμοποιούν τα παιδιά με τις καταλήψεις. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου δηλαδή.
Κατανοώ πως οι καθηγητές έχουν τα δίκια τους και δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν, αλλά το να βρίσκουν την ευκαιρία ένα μάτσο πιτσιρίκια να κάνουν το χαβαλέ τους εις βάρος των υπολοίπων, μάλλον αυτό δεν είναι δημοκρατία. Οι καταλήψεις που γίνονται χρόνια τώρα δεν είδα να αποφέρουν καμία βελτίωση και κανένα όφελος. Η Γκράβα είναι ίδια, χρόνια τώρα κι ας πρωτοστατεί στις καταλήψεις.
Ας κόψουν το δούλεμα οι μαθητές και οι καθηγητές κι ας μας πουν την αλήθεια πως και οι δύο πλευρές θέλουν απλά ένα διάλλειμα από το δύσκολο εικοσαήμερο μαθημάτων που πέρασε. Ένα πενθήμερο κενό θέλουν απλά καθώς μεσολαβεί σαββατοκύριακο κι από Δευτέρα επιστρέφουν στο πρόγραμμα τους και πάλι.
Ευτυχώς που τα φροντιστήρια δεν απεργούν και κάνουν εκεί το μάθημα που δεν γίνεται στο σχολείο. Αλλά πόσο θα αντέξει ο κάθε γονιός να πληρώνει για να κάνει το παιδί του μάθημα;
Καταργήστε την δημόσια παιδεία να τελειώνουμε. Πληρώνουμε που πληρώνουμε για την εκπαίδευση των παιδιών μας τουλάχιστον να γίνεται σωστά. Γιατί να χάνει το παιδί μου το χρόνο του στο σχολείο όταν αναγκαστικά το απόγευμα του θα το περάσει στο φροντιστήριο;
Καλύτερα να πληρώνουμε μόνο για το σχολείο και να ξέρουμε, πως αν μη τι άλλο γίνεται σωστή δουλειά. Κι αν το ερώτημα σας είναι που θα τα βρίσκουν οι γονείς τότε θα σας απαντήσω: όπου ακριβώς τα βρίσκουν και για τα φροντιστήρια και για τα ιδιαίτερα της Γ’ Λυκείου. Κι όλα αυτά γίνονται για μια θέση στο Πανεπιστήμιο που μπορεί να μην σου δώσει δουλειά αλλά σίγουρα θα διευρύνει το πνεύμα σου, παιδί μου. Άσε λοιπόν τις καταλήψεις και στρώσου στο διάβασμα, μόνο εκεί μπορείς να βασίζεις τις ελπίδες σου για το μέλλον.
