Η μετανάστευση είναι για μια χώρα ό,τι είναι η αιμορραγία για το ανθρώπινο σώμα, είχα διαβάσει σε ένα άρθρο. Μια κοινωνικοπολιτική αφαίμαξη που δεν έγκειται τόσο στα ποσοτικά μεγέθη όσο στα ποιοτικά.
Θυμάμαι πως η φράση αυτή με ξένισε και μάλιστα πάρα πολύ και μου δημιούργησε προβληματισμούς. Από μικρή εξάλλου, είχα μια φυσική απέχθεια ως προς τις γενικεύσεις. Αν ο ενεργός πληθυσμός μιας χώρας δεν φεύγει, αλλά παραμένει ανενεργός μέσα σε αυτή, τότε πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι μια τέτοια “εσωτερική αιμορραγία” τόσο για το ίδιο το άτομο όσο και για τη χώρα του;
Τα προσόντα και οι ικανότητες του μένουν ανεκμετάλλευτα και μαραίνονται σε μια χώρα χωρίς ευκαιρίες, αναγνώριση και επιβράβευση. Ο άνθρωπος ο οποίος δεν τολμά να ρισκάρει ποτέ να ανοίξει τα φτερά του, ζει μια ζωή που μοιάζει σαν τα λιμνάζοντα νερά του βάλτου. Στάσιμη, θολή και γεμάτη μικρόβια.
Ο θάνατος έτσι, γίνεται βέβαιος και αμετάκλητος.
«Παντού θα βρεις τα πάντα παιδί μου, τίποτα δεν είναι απόλυτο. Οι άνθρωποι κάνουν τις εξαιρέσεις, οι άνθρωποι και τον κανόνα.», έλεγε πάντα ο πατέρας μου. Όμως εγώ πάλι το αμφισβήτησα. Συμφώνησα μόνο αφού το βίωσα. Όταν πήρα μια απόφαση ζωής και πέταξα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Τη ρήση του σοφού λαού «Κάθε αρχή και δύσκολη», την ένιωσα τον πρώτο καιρό να κυλάει σαν καυτό αίμα μέσα στο κορμί μου και να μου καίει τις φλέβες και τα σωθικά.
Όλα μου έλειπαν.
Ο ήλιος, η θάλασσα, το περιστέρι που την άραζε πρωί πρωί στο μπαλκόνι και με ξυπνούσε με τα τιτιβίσματα του, η γκρίνια της μάνας μου, ο μπαμπάς μου που μου έλεγε να προσέχω τον ίσκιο μου ακόμα και στο περίπτερο, οι βόλτες στην αγαπημένη μου ακρογιαλιά, η πολύτιμη βιβλιοθήκη στη γωνιά με τους «θησαυρούς» μου. Όλα όσα στο παρελθόν μου φαίνονταν αποκυήματα μιας σχιζοειδούς πραγματικότητας, όταν έφυγα μου έμοιαζαν τόσο ιδεατά και παρακαλούσα να επέστρεφα πίσω έστω και για μια στιγμή.
Μετά από σχεδόν ένα χρόνο παραμονής στην Αμερική όλα τα πιο πάνω αναιρέθηκαν. Όλα όσα γνώριζα ως δεδομένα έγιναν παντελώς άγνωστα.
Οι συντεταγμένες που είχα για σταθερά σημεία αναφοράς μετακινήθηκαν. Τα πάντα μπήκαν στο μικροσκόπιο της επανεξέτασης.
Οι σκέψεις, οι συνήθειες,η καθημερινότητα, οι άνθρωποι. Σχέσεις και φιλίες μπήκαν εκ νέου στον χάρτη πλοήγησης για μια επαναξιολόγηση.
Η απόσταση βοηθάει να αφουγκράζεσαι όλους τους ψιθύρους που υπό κανονικές συνθήκες εσκεμμένα αγνοούσες. Ο άνθρακας ξεχωρίζει από τον θησαυρό. Η απόσταση είναι αμείλικτη, ρίχνει τις μάσκες.
Η νέα οπτική και προοπτική που ανοίγεται μπροστά σου δεν σου δίνει το περιθώριο για παρατεταμένα λάθη κι εκτιμήσεις. Το τοπίο ξεκαθαρίζει από αγκάθια και ρόδα.
Ποτέ όμως χωρίς κόστος.
Η νέα σου ζωή είναι σαν την οδήγηση καινούριου αυτοκινήτου με το τιμόνι στην αντίθετη πλευρά. Δεν μπορείς πια να οδηγείς αυτοματοποιημένα.
Καλείσαι να μάθεις εκ νέου όλα όσα νόμιζες πως ήξερες και να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία ανάλογα με τους χειρισμούς σου είτε θα σε εκτοξεύσει είτε θα σε αφανίσει.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι μια διαδικασία με την οποία πέφτουν τα εθνικά σύνορα. Όμως δεν πέφτουν στην πραγματικότητα.
Η διαφορετικότητα είναι απαραίτητη για την καινούρια σου ταυτότητα. Η νοσταλγία και τα έντονα συναισθήματα για τις ρίζες και τις καταβολές θα είναι πάντα συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ζωής σου.
Από τον εαυτό του δεν ξεφεύγει ποτέ κανείς και ούτε πρέπει να το προσπαθήσει. Δεν θα σου ζητήσω να μην πονάς. Αυτό είναι αδύνατο.
Ανθρωπίνως αδύνατο για μια ανθρώπινη υπόσταση που σκέφτεται, αισθάνεται και βιώνει.
Θα τολμήσω μόνο να σου ζητήσω να μετουσιώσεις τον πόνο σου σε δημιουργία και να αντλήσεις μέσα από αυτόν όλα εκείνα τα υπέροχα στοιχεία που έχεις αλλά δεν τόλμησες ποτέ να αναδύσεις από μέσα σου. Είτε από άγνοια είτε από τον φόβο της απόρριψης.
Τίναξε τα φτερά σου και τόλμησε. Πέταξε μακριά.
Ο φόβος δεν έχει φτερά για να σε ακολουθήσει. Εκτός κι αν του δανείσεις τα δικά σου.
Να θυμάσαι πως το κρασί της ξενιτιάς στη σωστή δοσολογία είναι άκρως μεθυστικό.
Φτάνει να γνωρίζεις με ποιο τρόπο θα επιλέξεις το πιεις.
