Πράξη πρώτη: Ανεβαίνοντας με τη σχετική δυσκολία τού βήματος χαλαρού παραθεριστή τα ανηφορικά στενά της χώρας της Τζιας, αντικρίζουμε ένα μαυριδερό σκαθάρι που έχει βγει και αυτό το απογευματινό του σουλάτσο. Σκύβουμε από πάνω του διακριτικά και το παρατηρούμε. Μοιάζει όντως με τον θρυλικό σκαραβαίο σε πολλά: συμπαγές στη μορφή του, τη θέση των φτερών του την έχει παραχωρήσει στις δύο μοναδικές πόρτες του αυτοκινήτου, τα μάτια του σε δύο στρογγυλά και έκπληκτα φανάρια και το κεφάλι στον χώρο που φιλοξενεί αρχικά το πορτ μπαγκάζ και αργότερα τη μηχανή. Έντομο και αυτοκίνητο δεν μοιάζουνε μόνο εμφανισιακά. Όπως το σκαθάρι είναι ανθεκτικό στην ξηρασία και χρειάζεται σχεδόν μόνο υγρασία για να επιβιώσει, έτσι και το αυτοκίνητο ψύχεται με αέρα. Ανεβαίνουν και τα δύο πεισμωμένα κακοτράχαλους δρόμους με πυρωμένα φτερά και σίδερα.
Πράξη δεύτερη: Αργότερα το ίδιο βράδυ όταν καθόμαστε για ποτό ψηλά στη χώρα έρχεται να μας πάρει παραγγελία μια κοπέλα. Είναι νέα και μελαχρινή. Το πρόσωπό της φωτίζεται από ένα μεγάλο καλοσχηματισμένο στόμα με κοκκινωπά χείλη. Τα μαλλιά της είναι μακριά, κυματιστά και πέφτουν με βάρος στο στήθος της. Φοράει μακρύ ριχτό μαύρο φόρεμα μακό που διαγράφει ένα σώμα όχι πολύ αδύνατο αλλά μυώδες και ομοιόμορφα μαυρισμένο, ενώ τα πόδια της μαζεύουν ανοιχτόχρωμα δερμάτινα σανδάλια που αφήνουν τα πράσινα καλογυαλισμένα νύχια της ακάλυπτα στα μάτια μας. Μου έρχεται στο μυαλό μια από τις κόρες της Κέας. Οι κόρες της Κέας είναι πήλινα ειδώλια από τον προϊστορικό οικισμό της Αγίας Ειρήνης της Τζιας. Ποικίλουν σε ύψος και μέγεθος μα όλες τους φοράνε ποδήρεις φούστες, έχουν λεπτή μέση και φαίνονται ότι είναι γυμνόστηθες ενώ στην ουσία είναι μάλλον ντυμένες με περικόρμια (στενά μπλουζάκια). Μόνο σε δύο από αυτές έχει σωθεί το κεφάλι και στο ένα διακρίνεται ένα γλυκά καρτερικό και συνάμα συγκαταβατικό μειδίαμα.
Όπως ο σκαραβαίος (αυτοκίνητο) παραπέμπει στη μορφή του σκαθαριού, έτσι και το κυκλαδίτικο ειδώλιο μας φέρνει στο νου τη φιγούρα τής νέας κοπέλας που σερβίρει ποτά. Το ένα αντικείμενο γίνεται ο ελαφρώς παραμορφωτικός καθρέφτης τού άλλου και μπορεί να πει κανείς ότι το πρώτο αποτελεί την μήτρα του δεύτερου. Μόνο που στην περίπτωση της κοπέλας αυτή υπήρχε από πάντα, ήταν και θα παραμείνει σταθερό σημείο αναφοράς της γονιμότητας, της ελπίδας και της μεσογειακής ομορφιάς δίνοντας και στο μέλλον μορφή και φόρμα σε άλλα ειδώλια ή κούκλες που θα εντυπωθούν και θα μείνουν στην ιστορία. Η κοπέλα αυτή θα μείνει σε ετούτα τα μέρη για να μεγαλώσει παίζοντας με τις φίλες της, να ερωτευτεί και να γεννήσει παιδιά ή θα αφήσει αυτά τα κοκκινωπά χώματα για να βρει τον εαυτό της και να ακολουθήσει το όνειρό της.
Στο τέλος της βραδιάς κατηφορίζοντας ανάλαφρα τα σκαλιά της χώρας σπρωγμένοι από το δροσερό αεράκι νομίζω ότι βλέπω μπροστά μου ένα αρχαίο ‘κατσαριδάκι’ να ορμάει επίμονα για να κατακτήσει την αμέσως επόμενη ανηφορική στροφή. Γυρνάω το κεφάλι και η κόρη της Κέας στρίβει μέσα στο μαγαζί με τον δίσκο στο δεξί χέρι, βλέπω την πλεξούδα της να πέφτει στο πλάι και σχεδόν ακούω την καφεκόκκινη φούστα της να σέρνεται αργόσχολα στα καλντερίμια…
