Τον πρωτάκουσα σε κασέτα φίλου ξένου. Excuse Me Mister. Μύριζε “κλασσικίλα”, από αυτά τα κομμάτια που ξέρεις ότι δεν ξέρεις πότε φτιάχτηκε. Μπορεί πριν τριάντα χρόνια, μπορεί χθες. Μπορεί να μην ήταν καν τραγουδιστής αυτός που άκουγα αλλά κάποιος που σκούπιζε το στούντιο και μπήκε από σπόντα. Είχε κάτι από την γλυκιά τεμπελιά του J J Cale, ένας βαθιά φιλοσοφημένος σταρχιδισμός. Είναι η επανάσταση που γίνεται χωρίς να σου το πει, ένας Bob Marley λιγότερο βρωμιάρης. Χαρμάνι με Καλιφόρνια, Ινδιάνικο αίμα, ΡώσικοΛιθουανικό κι από όλα, τραγουδάει για έναν πλανήτη που όλοι θα κάνουν skateboard πιασμένοι χέρι – χέρι παίζοντας ότι όργανο βρούμε μπροστά μας.