“Mου κάνει σουπερ cringe , σα να ακούω μουσική τέλη 70’s απολιθωμένη και υποφέρω βαθιά ο καημένος. Γιατί ήταν και οι ενορχηστρώσεις τότε που με ενοχλούσαν ως μουσικό.” Φανταστείτε να μην ήταν η μπάντα του βαφτιστηριού μου που υπεραγαπώ πως θα του τα έγραφα δηλαδή. Μερικοί μετράνε τα λόγια τους, σαν τον σύζυγο που βγάζει προσεκτικά μόνο ένα καθαρό πιάτο από το πλυντήριο πιάτων μην ακουστεί και του πει η γυναίκα του μετά να τα αδειάσει όλα. Εγώ ξεριζώνω το πλυντήριο και το γυρνάω ανάποδα.
Όταν βγήκε το πρώτο τους τραγούδι έγραψα ένα κατεβατό πιστεύω πολύ δίκαιο. Μετά το έσβησα δυστυχώς αλλά στέκει ως ιδέα. ΟΚ, δεν μου αρέσει εμένα αλλά σέβομαι ότι είναι ειλικρινές, αυθόρμητο, στέκει και μπορώ να φανταστώ πολλούς και πολλές που θα το αγαπήσουν. Πολύ καλύτερη παραγωγή από τις μπούρδες που είχαμε κάνει εμείς στο στούντιο κάποτε. Δεν ακούω Ελληνικό ροκ, ποτέ δεν πολυάκουγα. Για να ακριβολογώ το μισώ με ελάχιστες εξαιρέσεις. Πχ το σόλο στο “φθίνουσες μέρες” με κάνει να θέλω να πάρω τον κιθαρίστα του Δάντη και να τον κρεμάσω ανάποδα. Θυμάμαι τον είχα δει ένα καλοκαίρι περνώντας από την πλατεία Δροσιάς και τον έβγαζαν σαν τον Animal στο Muppet Show να κάνει το σόλο του, μετά τον έκλειναν πάλι στην ντουλάπα.
Μπαλάντα. Α, ωραία, σκέφτομαι, το είχα ζητήσει εγώ να βάλουν λίγο ποικιλία στην απέραντη άνοια του πανκ ροκ. Για να είμαι αντικειμενικός, το βάζω να παίξει ενώ οδηγάω ένα αμάξι γεμάτο παιδιά 15-22 χρονών. “Ρε κλεμμένο Oasis!” η μία, “Green day greek version” ο άλλος και πάλι το τελείως προβλέψιμο σόλο σαν να ζούμε ακόμα στην εφηβεία μας στα 80s και ακούμε Βασίλη Καζούλη να κλαίει την Φανή ή κάτι αντίστοιχο.
Και κάπου εκεί κατάλαβα κάτι ακόμα. Είναι ακριβώς αυτό που πρέπει. Η μουσική δεν έχει υποχρέωση να το σκέφτεται πολύ. Είναι σαν τις ρώγες της Sabrina στο βίντεο κλιπ του “Boys boys boys”. Μια απλή ιδέα που κολλάει και ευχαριστιέσαι να ξαναζεις. Επίσης το επικό τέλος της μπαλάντας κάνει νιάου νιάου ότι είναι φτιαγμένο για live. Ο θεαματικός κιθαριστικός αυνανισμός είναι τέχνη, το ξέρω από πρώτο χέρι. Όπως και αυτό βέβαια:
Εγώ όταν ακούω τέτοια Ελληνικά τέτοια τραγούδια νιώθω σα να είμαι 17 χρονών και σε φεστιβάλ ΚΝΕ οδηγητή να περιμένω τον Alvin Lee ή κάποιο άλλο μέτριο συγκρότημα του παρελθόντος αλλά υπομένω κάποια άλλα γκρουπάκια μέχρι να βγει. Καταλαβαίνω ότι έχουν αναφορές σε συγκροτήματα και τραγούδια, αλλά εμένα μου φαίνονται ανέμπνευστες και στείρες αντιγραφές όλες τους. Από μακριά ίδια η φάση. Είμαι άσχετος το ομολογώ σε αυτό το είδος.
Αλλά επειδή όλη μπάντα είναι και γαμώ τα παιδιά, προσπαθώ ο άνθρωπος, λέω μήπως φταίνε οι συνθήκες ακρόασεις. Δοκιμάζω να τα ακούσω στην πόλη, στο τρέξιμο, σε γρήγορη οδήγηση, αργά το βράδυ. Τίποτα. Νιώθω το ίδιο που νιώθω αν πάω σε γήπεδο στην Ελλάδα να δω κάποιον αγώνα και μένω με την απορία γιατί φωνάζουν όλοι συνθήματα διαρκώς και τραγουδάνε τελείως άσχετα από οτιδήποτε γίνεται στο παιχνίδι εκείνη την ώρα. Είναι σα να μην έχει σημασία αυτό για το οποίο πήγαμε όλοι εκεί.
Δεν περιμένω Πουλικάκο ή Σιδηρόπουλο. Προφανώς Πανούσης ήταν ένας και μοναδικός. Ακόμα και αυτούς που σέβομαι όμως αν είμαι ειλικρινής βέβαια δεν τους ακούω συχνά. Αλλά γαμώτο δεν είναι δυνατόν μισό αιώνα να μην έχει προχωρήσει καθόλου, μα καθόλου; μια ολόκληρη χώρα στην μουσική που παράγει.. Δεν είναι οι Τσέρυ Μπράντυ το πρόβλημα. Αυτοί είναι μια ωραία παρέα που περνάει τέλεια και χαρίζει ωραίες στιγμές σε όσους τους βλέπουν live, παίζουν σφιχτά και σωστά, τους βγαίνει αβίαστα.
Αλλά δεν φταίω εγώ που δεν αντέχω να τα ακούω. Όλοι όσοι δεν λέτε ειλικρινά την άποψή σας έτσι χύμα είστε το πρόβλημα. Και ο λόγος που αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά. Και η μουσική της θα παραμείνει απολιθωμένη στο παρελθόν. Δεν μου φτάνουν τα “συμπαθητικά”, τα “στέκει” , τα “καλή παραγωγή” ή το “πολύ καλό!…για Ελληνικό.”. Θέλω να τα βάλω στη λίστα με τα Like μου στο Spotify και να τα ακούω σε repeat.
Μπορούμε καλύτερα. Μπορούνε καλύτερα. Ανυπομονώ για καλύτερα.
- — – – – ————— —- ————– — —
Από τη σελίδα τους στο Facebook τα basics για όσους δεν τους ξέρετε:
Οι Τσέρρυ Μπράντυ παρουσιάζουν το 4-track EP τους. Συστήνονται στο κοινό με ήχο επηρεασμένο από τα punk-rock συγκροτήματα των 90’s και 00’s που τους μεγάλωσαν αλλά και μεταγενέστερες επιρροές των μελών τους. Το «Κούραση Η Φάση» περιγράφει τις ανησυχίες ενός νεαρού ενήλικα που προσπαθεί να ισορροπήσει τα συναισθήματα με τη λογική του, σε μια πόλη πιο μπερδεμένη από τον ίδιο.
Ακροβατώντας ανάμεσα στις αναμνήσεις της Αθήνας που τους μεγάλωσε, οι Τσέρρυ συνόψισαν προσωπικά τους βιώματα από την μετεφηβική ζωή στην πρωτεύουσα σε στίχους που αποτελούν τα τέσσερα tracks, με τίτλους:
Φθίνουσες Μέρες – Εκείνη η Μπαλάντα – Απώλεια – Ωκεανός
Οι ΤΣΕΡΡΥ ΜΠΡΑΝΤΥ είναι μια 4-μελής μπάντα που δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 2021, στην Αθήνα και στοχεύει να δώσει έναν διαφορετικό ήχο στην ελληνική punk-rock σκηνή. Το όνομα είναι εμπνευσμένο από ένα παλιό σκονισμένο μπουκάλι λικέρ “ΤΣΕΡΡΥ ΜΠΡΑΝΤΥ” που βρήκαν (και δυστυχώς ήπιαν) στο χωριό του drummer τους, στην πρώτη εκδρομή που έκαναν ως μπάντα.
Ο ήχος τους είναι επηρεασμένος από punk-rock συγκροτήματα των 90s και 00s (π.χ. Green Day και Offspring), αλλά και από εγχώρια συγκροτήματα (π.χ. Bad Movies, Ξύλινα Σπαθιά κ.α.).
Το EP θα παρουσιαστεί live στο An Club στα Εξάρχεια την Παρασκευή 02.06.23, σε μια ζωντανή κατάθεση των συναισθημάτων που κρύβονται πίσω από τα τέσσερα αυτά κομμάτια.
Ευχαριστούμε το Top Floor Studios για την παραγωγή και επιμέλεια του EP, το Warehouse Studio που μας φιλοξενεί στις πρόβες μας και τον fenrirartdesign για την σύνθεση του artwork και του Logo μας! Στα σκαριά βρίσκεται και ένα LP το οποίο μόλις ψηθεί (αν δεν αρπάξει) θα είναι έτοιμο για κατανάλωση!
***
Μέλη:
Βαλαδάκης Γιάννης, 24 Μπάσο, Τραγούδι
Δελλής Γιάννης, Κιθάρα 24, Τραγούδι
Λιακόπουλος Ορφέας, 24 Τύμπανα
Nousis Fedon 24 Lead Guitar
***
σύνδεσμοι:
Spotify: https://open.spotify.com/artist/7HDoUHK91VS4PhiJnwMDYl…
YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCUsaq_gm2jZUc6vWzWwiFQQ
Apple music: https://music.apple.com/…/%CF%84%CF%83%CE%B5…/1670755028
Instagram: https://www.instagram.com/tserry_brandy/
Facebook: https://www.facebook.com/TserryBrandy
