Η γυναίκα της Αίγινας συνήθως δεν είναι καν από την Αίγινα. Η ζωή την έφερε εδώ. Κάποιος φίλος, κάτι στα παιδικά της χρόνια, ένας θείος, μια σχέση… τώρα όμως δηλώνει βέρα Αιγινίτισα και αγνοεί ότι το νησί είναι πια προάστιο των Αθηνών και μάλιστα άσχημο.
Η γυναίκα της Αίγινας δεν είναι άσχημη. Αλλά ούτε και όμορφη. Κάτι πάει λάθος στο σουλούπι της αλλά δεν μπορείς να το βρεις εύκολα γιατί το κρύβει με τα ρούχα έντεχνα. Σύμφωνα με την ίδια, υπήρξε κάποτε στα νιάτα της, στα δεκαπέντε ή τα δεκαοχτώ ίσως, μια πανέμορφη θεά με άπειρους θαυμαστές. Μετά όμως μια ερωτική απογοήτευση, η δουλειά, κάποιο πρόβλημα υγείας ή μια κατάρα μάγισσας της στέρησαν για πάντα το ιδανικό κορμί.
Το ίδιο ισχύει και με την γυμναστική. Κάποτε ήταν σε εξαιρετική φόρμα, αθλήτρια κανονική…νομίζει! Στην πραγματικότητα μπορεί να μιλάμε για δυο αποτυχημένα χρόνια σε συνοικιακή σχολή μπαλέτου αλλά η ίδια πιστεύει ότι είχε τα φόντα να λάμψει. Βγάζει τα απωθημένα της περπατώντας σαν την άδικη κατάρα στον δρόμο (που αλλού να περπατήσεις στην Αίγινα;) αλλά ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει με κάποιο σύστημα. Θεωρεί το μπάνιο πλέον γυμναστική οπότε τεντώνει την κορμάρα της απεδώ και απεκεί στην παραλία. Μάταια όμως…
Γιατί το φαγητό είναι το αδύναμο σημείο της. Και εδώ πλάνη μεγάλη έχει καταλάβει το μυαλό της. Αυτή νομίζει ότι τρώει λίγο και υγειινά. Στην πράξη απλά ταλαιπωρεί όλους τους γύρω της με διάφορες μανίες που περνάνε σαν μόδες και καταβροχθίζει όταν δεν έχει κόσμο τσιπς, σοκολάτες και παγωτά πέντε πέντε. Δαιμονοποιεί τα Goody’s αλλά μια χαρά ξεσκίζεται στα McDonald’s στα μουλωχτά. Και τσιγαράκι γιατί όχι; Νομίζει ότι κάνει τράκα ένα δυο και έχει φτάσει στο πακέτο πριν το καταλάβει.
Η μεγαλύτερη απόλαυσή της είναι βέβαια να πιάσει κουβέντα για θέματα υγείας γενικά. Μετά την διατροφή και τις εκάστοτε μόδες, έχει βέβαια άποψη και για ιατρικά θέματα. Εδώ μπλέκει τις εναλλακτικές μεθόδους με οτιδήποτε ματζούνια στο παραμύθι. “Α, εγώ κάθε πρωί πίνω αφέψημα από τσουκνίδα/βασιλικό πολτό/σκέτο ζεστό νερό” (βάλτε ότι τρελό σας έρθει) και συνεχίζει εξηγώντας γιατί αυτό είναι πανάκεια. Βέβαια όταν συμβεί οτιδήποτε τρέχει στο ιατρικό κέντρο ή άλλο ιδιωτικό νοσοκομείο ή/και πλακώνεται στην αντιβίωση.
Και βέβαια η Αίγινα είναι ο παράδεισος. Μαζεύεται με τις φίλες της σε σημεία που ονομάζουν “παραλίες” ενώ πρόκειται για κοφτερούς βράχους με σκουπίδια, φύκια ή σκουπίδια. Όλο το νησί δεν έχει παραλία της προκοπής και την μία που έχει άμμο και είναι κάπως οργανωμένη την σνομπάρει. Γενικά όπου μαζεύεται νεολαία και νέες κοπέλες πιο όμορφες και λιγότερο κομπλεξικές είναι αποδεικτικό της παρακμής του νησιού που επέρχεται το καλοκαίρι και τα Σαββατοκύριακα. “Δεν πειράζει” σου εξηγεί “γιατί απεδώ βλέπω το πιο τέλειο ηλιοβασίλεμα…” δηλαδή τον Σαρωνικό με νέφος και κάνα παρατημένο τάνκερ στον ορίζοντα καθώς περνάνε ασταμάτητα θορυβώδη πλοία, ιπτάμενα δελφίνια και φουσκωτά. Κατά τα άλλα γαληνεύει την ψυχή το τοπίο λέει…
Η αληθινή Αιγινίτισα είναι εκεί, στο πιο χάλια μέρος, μόνη της, για να αποδείξει πόσο αγαπάει το νησί! Οτιδήποτε κάνει έχει συγκεκριμένο παραμύθι. Κάθε εποχή, το Πάσχα, κάθε έθιμο αναφέρεται σε μια παρελθοντική εποχή που πέρασε υπέροχα το οποίο αναζητά μάταια. Την πάστα την αγοράζει από το ίδιο ζαχαροπλαστείο εδώ και είκοσι χρόνια αν και πια δεν τρώγεται και είναι πανάκριβη. Για ψώνια θα πάρει τρία τηλέφωνα να έχουν έτοιμο το ιδανικό ψάρι/κρέας/τούρτα ώστε μετά το ανόητο μποτιλιάρισμα στους δυο δρόμος της πόλης να το βρει έτοιμο. Πάει στην ταβέρνα που πήγαινε πάντα και παραγγέλνει με πάθος το ίδιο φαγητό το οποίο “μόνο εδώ το κάνουν τόσο τέλεια”. Οτιδήποτε και να θέλει να αγοράσει έχει συγκεκριμένο μέρος ή και ώρα που πρέπει να αγοραστεί για να είναι εντάξει το σύμπαν της. Αλλά ότι κι αν κάνει δεν είναι τελικά…
…γιατί η γυναίκα – φυστικιά είναι βέβαια χωρισμένη. Είχε ή έχει ακόμα περιουσία αλλά το παίζει φτωχή. Τσιγκουνεύεται τα πάντα και ταλαιπωρεί τους πάντες για να γλιτώσει πέντε ευρώ από εδώ και από εκεί. Ο άντρας της δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο τρελή είναι πριν παντρευτούνε ούτε πόσο αλλοπρόσαλλα ξοδεύει τα λεφτά των άλλων. Στην Αίγινα κατάλαβε το μέγεθος της πλάνη. Προτίμησε να χωρίσει από ένα ακόμα καλοκαίρι εκεί.
Αλλά σαν τις φυστικιές, δεν είναι μόνη. Γιατί μαζεύονται όλες οι τρελές μαζί στο νησί και λένε τον πόνο τους. Ή λένε ιστορίες από το ταξίδι στο Παρίσι, το Λουξεμβούργο ή την Κούβα. Δεν έχει σημασία αν έγινε πέρυσι το ταξίδι ή πριν δέκα χρόνια. Δεν ακούνε βέβαια η μία την άλλη γιατί ποτέ δεν έμαθαν την πραγματική συμπόνοια σαν εγωίστριες που είναι. Αφήνουν την μία “κολλητή” και πάνε και ξεκατινιάζονται με την άλλη για αυτά που μόλις άκουσαν. Πλακώνονται, ορκίζονται να μην ξαναμιλήσουν αλλά την επόμενη μέρα ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν και κάποιον άλλο φίλο οπότε κάνουν ότι δεν έγινε ποτέ και την τηλεφωνούνε να πάνε για καφέ…
Eίναι βέβαια στο Facebook. “Α, εγώ δεν καταλαβαίνω από αυτά, προτιμάω την προσωπική επαφή” λέει, με το ίδιο ύφος που ορκιζόταν ότι δεν θα πάρει ποτέ κινητό τηλέφωνο. Αλλά τώρα πριν καν κατουρήσει το πρωί ελέγχει τι κάνουν όλοι στο Facebook και δίνει δυναμικά – ρομαντικά το παρών στις σελίδες που έχουν να κάνουν με την “υπέροχη” και “μοναδική” Αίγινα…
Κουράγιο φυστικιά μου! Είσαι ηρωίδα, απλά δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι οι υπόλοιποι. Κάτσε εκεί στην Αίγινα μαζί με τις άλλες για να μπορούμε να περπατάμε πιο ελεύθερα εμείς εδώ!
(Εννοείται ότι τα σχόλια δεν αναφέρονται στις καημένες τις ντόπιες της Αιγινίτισσες που μένουν στο νησί και κρύβονται στην ενδοχώρα για να μην μπλέξουν με τις τρελές “εισαγόμενες”!)
Ντίνος Παπαδάκης, 2012
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.