Υποκρισία συλλογική σε βαθμό παράνοιας νομίζω αποκαλύπτει αυτό το θέμα. Μου έρχεται χαρτί από τον σύλλογο γονέων να συναινέσω στην μαγνητοσκόπηση (και με δικάμερο μάλιστα) της γιορτής του σχολείου. Αν συμφωνώ να το συμπληρώσω και να το υπογράψω. Πάντα σωστοί και προσεκτικοί οι ήρωες του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων μας. Αλλά αν δεν συμφωνώ…κάπως ασαφές τι επιλογές έχω.
Οπότε στέλνω email στην διευθύντρια ότι δεν συναινώ. Και τι μου απαντάει; Αν δεν συμφωνήσω να την βιντεοσκοπήσουν, δεν θα λάβει μέρος στον χορό η κόρη μου! Αν σας φαίνεται λογικό, δεν φταίτε εσείς, το έχουμε συνηθίσει μάλλον σαν διαδικασία. Δεν είμαι κάποιος μανιώδης με την ιδιωτικότητα, ούτε τεχνοφοβικός. Ξέρω πολύ καλά ότι στους 400 γονείς, συγγενείς και φίλους των παιδιών που θα είναι στη γιορτή, οι μισοί θα γράφουν ότι θέλουν στα κινητά τους και οι μισοί αυτών θα τα ανεβάσουν όπου θέλουν όπως θέλουν χωρίς να με ρωτήσουν. Αλλά εδώ γίνεται μια μεγάλη υπέρβαση: επειδή κάποιος θέλει να βγάλει βίντεο την γιορτή, όποιος δεν θέλει το βίντεο θα χάσει την γιορτή!
Το λογικό θα ήταν το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή αν έστω και ένα παιδί δεν θέλει να μαγνητοσκοπηθεί, να μην γίνει η μαγνητοσκόπηση βέβαια. Εκτός αν ήταν σχολική λειτουργία η μαγνητοσκόπηση, για παράδειγμα αν ήταν κάποιο media lab- εργαστήρι ή μάθημα μαθητών ίσως. Γιατί είναι αδιανόητο να μπει πάνω από την παιδαγωγική αξία της εκδήλωσης η σημασία της καταγραφής της σε βίντεο. (Το οποίο μακάρι να βλέπουν κιόλα μετά οι γονείς ή τα παιδιά, στην δική μου εμπειρία απλά χάνονται, καταχωνιάζονται και δεν τα ξανακοιτάμε ποτέ.)
Ούτε νομικά βγάζει νόημα βέβαια. Αν έπρεπε να συναινέσουν όσοι φαίνονται στο βίντεο θα έπρεπε να μοιράζουν και φόρμες συγκατάθεσης και στο κοινό. Το οποίο κοινό φαίνεται ευκρινέστατα βέβαια στα περισσότερα πλάνα. Ακόμα και περαστικούς στον δρόμο (από τη μια μεριά του χώρου που κάνουμε τελετές στο σχολείο μας) θα έπρεπε να τους βρούμε και να υπογράψουν. Αλλά δεν γυρνάμε ταινία βέβαια, δεν το κάνουμε. Οπότε ας χαλαρώσουμε όλοι με τις βλακείες τις ψευτονομικές και ας γυρίσουμε στην ουσία. Δηλαδή το γεγονός ότι οι περισσότερες γιορτές στο σχολείο είναι μπούρδες χωρίς νόημα τις οποίες σχεδόν κανείς δεν απολαμβάνει. Σε κάποιες περιπτώσεις ήρωας εκπαιδευτικός βάζει κόπο, λεφτά και χρόνο και τον κακολογούν κι από πάνω, σε άλλες κάποιος βαριεστημένος ταλαιπωρεί όλους μας με ανέμπνευστες βλακείες. (Δεν το λέω εγώ αλλά η βιβλιογραφία. Όσο το ψάχνουμε τόσο χειρότερες μας φαίνονται τελικά οι σχολικές γιορτές έτσι όπως γίνονται ειδικά στα δημόσια σχολεία.)
Οπότε τελικά τις περισσότερες γιορτές δεν θέλουμε να τις θυμόμαστε, πόσο μάλλον να τις έχουμε και σε βίντεο!