Δεν θα το μάθετε ποτέ. Έγινε μια έκθεση και όλοι όσοι πήγανε κάνανε χρυσές δουλειές. Και οι εκθέτες κλείσανε εκατοντάδες συμφωνίες και οι επισκέπτες βρήκαν απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Αλλά εσείς δεν το ξέρετε.
Οι εκθέτες δεν έχουν λόγο να το πούνε. Τι, να τους ανεβάσουν τις τιμές του χρόνου; Να το μάθουν οι ανταγωνιστές τους; Αν τους τηλεφωνήσετε αύριο θα πούνε “ε, μωρέ, μέτρια πράγματα…άσε…δεν είχε κόσμο.” Σαν να είναι ετοιμοθάνατοι. Αλλά θα σας κλείσουν γρήγορα το τηλέφωνο γιατί δεν προλαβαίνουν με τις δουλειές που άνοιξαν.
Οι επισκέπτες το ίδιο. “Μπα, μισή μερίδα έκθεση. Δεν έλεγε τίποτα.” Αν τον ρωτήσεις τι ακριβώς ήθελε να πάρει από την έκθεση όμως, στην δευτερεύουσα ανάκριση ομολογεί ότι βρήκε ότι έψαχνε.
Είναι δυστυχώς ο κανόνας στην χώρα μας. Κουτοπονηριά παντρεμένη με έλλειψη παιδείας στο θέμα των εκθέσεων. Σαν να πηγαίνουμε στο παζάρι στην μεγάλη πόλη επί Τουρκρατίας κάνουμε. Σε μια έκθεση όταν συναντιέται ο εκθέτης με τον επισκέπτη υπάρχει μια απλή ερώτηση που πρέπει να γίνεται: “Εγώ τι μπορώ να κερδίσω από εσένα;” Αν θέλετε θεάματα πηγαίντε σε σινεμά, σκυλάδικο ή στριπτιζάδικο καλύτερα. Αν θέλετε να πουλήσετε μούρη πάρτε ένα ακριβό αυτοκίνητο και τα αντίστοιχα ρούχα και κάντε βόλτες γύρω γύρω. Αν θέλετε σεμινάρια πηγαίντε στο πανεπιστήμιο ή διαβάστε μόνοι σας.
Χρειαζόμαστε περισσότερες εκθέσεις. Μικρές, επικεντρωμένες και συγκεκριμένες. Σε περίπτερα 2 Χ3 για όλους ώστε να αναγκάζονται να ασχοληθούν με την ουσία. Να μιλάς με πολλούς ανθρώπους και να μαθαίνεις από αυτούς. Να τους δίνεις κι εσύ χρήσιμες πληροφορίες. Και να φεύγουμε όλοι σοφότεροι.
“Κουτοπονηριά παντρεμένη με έλλειψη παιδείας”
ναταν μόνο στις εκθέσεις ….
Ναι, αλλά η παιδεία κατά την γνώμη μου είναι κάτι που κάνουμε ο ένας στον άλλον καθημερινά. Γιατί αν περιμένω από το κράτος ή το σχολείο δημιουργώ έναν φαύλο κύκλο που δεν θα λυθεί ποτέ!