“Την Δευτέρα ξεκινάω δίαιτα.” “Από τον Σεπτέμβρη θα ασχοληθώ συστηματικά με την γυμναστική.” Και “την Δευτέρα πρέπει να έχουμε ισχυρή κυβέρνηση.” Οι τρεις δηλώσεις μοιάζουν περισσότερο από ότι νομίζουμε. Απλά την τρίτη δεν την ακούμε τόσο συχνά γιατί δεν έχουμε τόσο συχνά εκλογές.
Οι γονείς μου κάθε πρωί τρώνε βρώμη. (Πιο γνωστό ως “Quaker” από μια συγκεκριμένη μάρκα η οποία έχει κυριεύσει την ελληνική αγορά.) Προσθέτουν μέλι, ξηρούς καρπούς και αποξηραμένα φρούτα κατά βούληση. Το ίδιο και ο κουμπάρος μου. Τον ρωτάω “καλά πες ότι σου κάνει καλό στην υγεία. Αλλά σου αρέσει η γεύση τόσα χρόνια που το τρως;” Προς τιμήν του κάνει ειλικρινή απολογισμό: “μπα, πάλι σαν χαρτόνι είναι αλλά το συνηθίζεις”.
Στις προηγούμενες εκλογές, το δικομματικό δίπολο πήρε πάλι σχεδόν 70%. (Βάζω ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΠΑΣΟΚ προς τιμή όσων ακόμα ελπίζουν ότι θα ξαναγίνει μέρος του δικομματικού δίπολου!) Όσοι στις προηγούμενες εκλογές πίστεψαν στην “υγιεινή διατροφή” μικρότερων και νέων σχηματισμών, μόλις βρήκαν την πρώτη δυσκολία, γύρισαν στο fast food που έχουν συνηθίσει χρόνια.
Είναι κάτι σαν τον εθισμό στην Κόκα Κόλα. Μόλις αρχίσουν τα κοψίδια, εκεί στο δεύτερο κομμάτι πίτσας… Οι πιο εντυπωσιακές σε αποτελέσματα δίαιτες που έχω δει προσωπικά είναι από ανθρώπους που έβαλαν μακροπρόθεσμους στόχους. Άλλαξαν σταδιακά μικρά πράγματα στην διατροφή τους και βρήκαν τρόπο να μπει η άθληση και ένας πιο ενεργητικός τρόπος ζωής οργανικά στην καθημερινότητά τους. Δεν έκαναν με το ζόρι κάτι ξαφνικά.
Κάπως έτσι και στην πολιτική. Δεν θα γίνουν ξαφνικά 7 εκατομμύρια ψηφοφόροι υποδείγματα πολιτικής ωριμότητας. Είμαστε όλοι κάπου πάνω σε μια νοητή γραμμή που αρχίζει από το “κομματόσκυλο” και καταλήγει σε αυτό που χρειάζεται η χώρα μας. Προσωπικά στις τελευταίες δυο εκλογές ένιωσα έντονα τα κενά μου σαν πολίτης. Βελτιώθηκα σίγουρα αρκετά. Έχω πολλά ακόμα να μάθω.
Δεν είναι “ηλίθιοι” όσοι έπεσαν πάλι στην παγίδα του δικομματισμού σε αυτές τις εκλογές. Ούτε “ανεγκέφαλοι” όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ, Ανεξάρτητους Έλληνες ή όποιο κόμμα δεν σας αρέσει προσωπικά και βάζετε σε αυτή την κατηγορία. Όλοι έκαναν έναν πολιτικό συλλογισμό και κατέληξαν στην κάλπη. Παρομοίως και το 37% που δεν έκανε καν τον κόπο. Πριν διακόσια χρόνια, όταν η υπόλοιπη Ευρώπη την οποία τώρα κατηγορούμε είχε ήδη αιώνες εμπειρίας στην αστική δημοκρατία, εδώ βασίλευαν οι Τούρκοι. Όταν κάτω από την Ακρόπολη εμείς ζούσαμε σαν βοσκοί σε καλύβες, οι χώρες που τώρα κοσμούν με τον Παρθενώνα τα εξώφυλλα των περιοδικών τους είχαν πρωτεύουσες με εκατομμύρια κατοίκους. Αυτοί είχαν αρχίσει από το 1400 να οργανώνονται σε μεγάλες πόλεις και εμείς ήρθαμε να μάθουμε πως συμβιβάζονται άνθρωποι που πρέπει να ζήσουν μαζί σε ένα μεγάλο κράτος τετρακόσια χρόνια αργότερα.
Έχουμε πολλά να μάθουμε. Ο καθένας μόνος του αλλά – κυρίως – κάπως όλοι μαζί.