Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κοπέλα που της άρεσε πολύ να κάνει ποδήλατο. Η Αλφονσίνα ήταν γρήγορη! Πήγε στον γύρο της Ιταλίας και κατάφερε να τερματίσει. Μόλις 30 από τους 90 άντρες που αρχίσαν μόνο άντεξαν. Την επόμενη χρονιά της απαγόρευσαν να λάβει μέρος. “Είναι ασέβεια!” είπαν. “Η παράδοση του αγώνα είναι μόνο για άντρες ποδηλάτες.” Η Αλφονσίνα Στράντα αποφάσισε να πάει κι ας μην την θέλουν. Είχε ένα πολύ βαρύ ποδήλατο που δεν είχε καν ταχύτητες αλλά έκανε ρεκόρ που κράτησε για πολλά χρόνια. Κανείς τώρα δεν πιστεύει ότι είναι ασέβεια στους παλιούς ποδηλάτες να λαμβάνουν μέρος σε αγώνες ποδηλάτων κορίτσια ή γυναίκες.
Ένα άλλο κορίτσι που λεγόταν Άστριντ μεγάλωσε σε φάρμα ελεύθερη και ήταν πολύ επαναστάτρια. Έγραψε ένα βιβλίο, την Πίπη την Φακιδομύτη με θέμα ένα κορίτσι επίσης επαναστάτρια. Όλοι οι γονείς γκρίνιαζαν, πολλοί το απαγόρευσαν. Πίστευαν ότι αν διαβάζουν τα παιδιά για τόσο άγριο κορίτσι θα θελήσουν να της μοιάσουν. Αλλά το βιβλίο έγινε παγκόσμιο best seller και τώρα όλοι το θεωρούν κλασσικό. Δεν φοβούνται πια.
Η Μπαλκίσα ζούσε σε μια χώρα που τα κορίτσια παντρεύονταν όποιον κανόνιζαν οι γονείς τους. Αυτήν ο θείος της την είχε υποσχεθεί σε έναν ξάδελφο, έτσι όριζαν οι παραδόσεις του τόπου της. Παρακάλεσε να την αφήσουν να τελειώσει το σχολείο γιατί της άρεσε πολύ να μαθαίνει και ήταν καλή. Ο θείος ευτυχώς την άφησε αλλά στα πέντε χρόνια επέμενε ότι έπρεπε να σταματήσεις τις σπουδές και να παντρευτεί. Η Μπαλκίσα έφυγε στα κρυφά και πήγε σε δικαστήριο για να την αφήσουν να σπουδάσει. Οι δικαστές δεν μπορούσαν να βρούνε τρόπο να την σταματήσουν. Σήμερα σπουδάζει να γίνει γιατρός και πολεμάει για τα δικαιώματα των κοριτσιών στην χώρα της.
Μια φορά στη Βολιβία μια γυναίκα είχε βαρεθεί να μαγειρεύει για τους άντρες που ανέβαιναν τα βουνά. “Η δουλειά της γυναίκας είναι εδώ!” της έλεγαν όλοι. Αλλά βρήκε κι άλλες που ήθελαν να δούνε που πάνε οι άντρες. Η Λυδία φόρεσε κραμπόν, πήρε πιολέ κι ανέβηκε με την φούστα της, την πολύχρωμη τσολίτα. Οι άντρες γέλασαν. “Δεν μπορείτε να ανεβείτε έτσι! Θα παγώσετε!” είπαν. Αλλά οι γυναίκες με τις πολύχρωμες φούστες ανέβηκαν κι εκείνο το βουνό και πολλά ακόμα. Γιατί τα βουνά δεν τα νοιάζει.
Πριν λίγο καιρό στην Ελλάδα μερικές γυναίκες ήθελαν να πούνε ότι δεν τους αρέσει η παρέλαση. Πουθενά σε πολιτισμένες χώρες δεν γίνονται τέτοια καραγκιοζιλίκια στο όνομα της παράδοσης. Γίνονται αναπαραστάσεις, γίνονται μελέτες, γίνονται ταινίες, γίνονται ένα σωρό άλλα πράγματα που πραγματικά τιμούν τους ήρωες του παρελθόντος. Δεν ντύνονται με ανόητα ρούχα, τελείως άσχετα με την γιορτή, να κάνουν τους στρατιώτες μικρά παιδιά σε παρέλαση παρά μόνο σε δικτατορίες και στρατιωτικά καθεστώτα. Αυτές οι γυναίκες είχαν την εξυπνάδα να βρούνε τρόπο να ασχοληθεί όλη η χώρα μαζί τους. Θα μπορούσαν να κάτσουν σπίτι τους ή να πάνε για καφέ αλλά προτίμησαν τα δύσκολα. Ασχολήθηκαν. Πολλοί δεν κατάλαβαν, ακόμα περισσότεροι τις κατηγόρησαν. Συνήθως αυτοί που δεν κάνουν ποτέ τίποτα για οτιδήποτε. Μπερδεύουν τις τιμές σε πεθαμένους με αρλούμπα ότι να’ναι πανηγύρια σύγχρονα. Αλλά η χώρα τους θα αλλάξει. Τέτοιες παρελάσεις σχολείων θα σταματήσουν. Πάντα επικαλούνται το παρελθόν και τις παραδόσεις όσοι δεν θέλουν να δούνε ότι ο κόσμος αλλάζει.
Την επόμενη φορά θα είμαστε κι άλλοι μαζί τους. Μέχρι να το καταλάβουν όλοι.
