Πλησιάζουν Χριστούγεννα, νομίζω, καθώς το ημερολόγιο στον τοίχο δείχνει 18. Η διάθεσή μου όμως μάλλον 18 Φεβρουαρίου θυμίζει. Ξέρετε τότε που έχουν περάσει οι γιορτές και νιώθεις μια κόπωση, μια παγωνιά και μια κατάθλιψη.
Κάποτε είχα ψύχωση με τα Χριστούγεννα και τα δώρα κι όμως δεν έχω στολίσει ακόμα δέντρο. Αλλά και οι γείτονες και ο απέναντι, που κάθε χρόνο δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε από τα λαμπάκια που στόλιζε στο μπαλκόνι του, φέτος δεν έχουν στολίσει τίποτα. Ούτε ίχνος από καλώδιο, όσο για τα αληθινά δέντρα, ούτε λόγος. Το τελευταίο πολύ το χάρηκα βέβαια γιατί λυπάμαι τα καημένα τα δεντράκια κι ας ξέρω πως αυτός ήταν ο προορισμός τους ευθύς εξαρχής.
Το παράδοξο είναι πως οι δρόμοι και οι βιτρίνες που κάποτε σε προκαλούσαν να περπατήσεις, να χαζέψεις και κατά συνέπεια να ξοδέψεις, τώρα πια στέκονται απλά βουβά και παγερά αδιάφορα στημένα, τυχαία δίπλα στο πεζοδρόμιο. Αν τύχει και πέσει το μάτι σου επάνω τους απορείς κιόλας γιατί είναι στολισμένα και ύστερα θυμάσαι πως πλησιάζουν Χριστούγεννα. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν τα εμπορικά κέντρα που ο στολισμός και η φωταγώγησή τους σε προσκαλούν να νιώσεις την λεγόμενη μαγεία των Χριστουγέννων, όμως όσο δελεαστικό κι αν είναι το εορταστικό κλίμα που επικρατεί εκεί μέσα, τόσο παγερά αδιάφορος μένεις όταν βλέπεις τις τιμές.
Κάποτε τέτοια εποχή περιμέναμε τον 13ο μισθό, ενώ τώρα τον χρωστάμε κι ας μην γνωρίζουμε αν θα τον εισπράξουμε. Η λίστα με τα δώρα είχε γεμίσει, η κράτηση για ένα ταξιδάκι είχε γίνει και φυσικά είχαν αγοραστεί οι προσκλήσεις για τα ρεβεγιόν. Το μόνο που μας απασχολούσε ήταν οι αγορές της τελευταίας στιγμής και φυσικά το τι θα φορέσουμε. Φέτος δεν θα πάμε πουθενά κι έτσι δεν έχουμε και σπαζοκεφαλιές για όλα τα παραπάνω. Τα δώρα, αν υπάρξουν, θα είναι πιο συμβολικά από ποτέ για κάθε αγαπημένο πρόσωπο.
Παρόλο που είμαι υπερκαταναλωτικό όν, το ότι δεν θα πάω πουθενά, κατά πάσα πιθανότητα και θα κοιμηθώ από τις δέκα γιατί με εκνευρίζουν απίστευτα τα εορταστικά προγράμματα, δεν με ενοχλεί. Ας μην αγοράσω τίποτα. Το ότι δεν μπορώ να νιώσω ξανά αυτή την αγάπη και την ζεστασιά των προηγούμενων χρόνων ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω.
Αυτή η οικονομική κρίση μου έχει φέρει μια απίστευτη συναισθηματική κρίση άνευ προηγουμένου. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να χαμογελούν ή να συνεχίζουν την ανέμελη ζωή τους και απορώ πως μπορούν να ζουν, τόσο αδιάφορα. Περπατώ και νιώθω άσχημα και ενοχικά για κάθε χέρι που μου απλώνεται και δεν μπορώ να βοηθήσω. Αποφεύγω να κυκλοφορώ γιατί τρελαίνομαι στην σκέψη πως φέτος υπάρχουν παιδιά που δεν θα στολίσουν δέντρο γιατί η διάθεση στο σπίτι μόνο Χριστούγεννα δεν θυμίζει. Δεν το ρίχνω στο μελόδραμα αλλά δυστυχώς έτσι θα είναι τα φετινά Χριστούγεννα για τους περισσότερους Έλληνες.
Υποθέτω πως κάπου εδώ θα πρέπει να γράψω έναν αισιόδοξο επίλογο γεμάτο ευχές και αγάπη, όμως δεν έχω και πολλά, μου τελειώνουν κι εμένα όπως τελείωσαν και στο κοριτσάκι με τα σπίρτα. Άλλωστε εκείνο, στο τέλος, πέθανε.
Εύχομαι λοιπόν ολόψυχα να χαμογελάτε και φέτος, αλλά το χαμόγελο να είναι αληθινό και να απορρέει όχι από την αδιαφορία, αλλά από την βοήθεια στον συνάνθρωπο. Ξέρω πως δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο αλλά σίγουρα μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιους ανθρώπους γύρω μας, που σίγουρα έχουν ανάγκη. Όλοι γνωρίζουμε πως εντελώς διακριτικά μπορούμε να σώσουμε ένα χαμόγελο και κυρίως το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Τα παιδιά δεν θέλουν πολλά για να είναι ευτυχισμένα.
Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν ας αγοράσουμε όλοι ένα χαμόγελο, όχι μόνο για τα παιδιά που βρίσκονται σε ιδρύματα, αλλά και για τα παιδιά του απέναντι μπαλκονιού που δεν στόλισε ο μπαμπάς τους με λαμπάκια, γιατί πολύ απλά δεν έχουν ρεύμα. Καλά Χριστούγεννα.
