O «πειρασμός» κορίτσια είναι γένους αρσενικού και ροκάρει ανέμελα και νωχελικά με την ουρίτσα του σε σκοτεινές γωνιές, όταν εσείς γυρίζετε κατάκοπες με μία μάσκα θλίψης και μάτια κόκκινα από τον υπολογιστή.
O «πειρασμός», όπως ξαναείπα, είναι γένους αρσενικού και ενσαρκώθηκε για να ικανοποιήσει μια γυναίκα βασίλισσα. Αυτή που θα διώξει τη θλίψη μας μακριά και θα τη μετατρέψει σε τραγούδι. Αυτή η γυναίκα δεν είναι απλά όμορφη, είναι αυτή που έχει το χάρισμα να ομορφαίνει τα πάντα γύρω της.
Μια τέτοια αναζητούμε στις οθόνες του υπολογιστή μας, όμως, αντί για μάτια θάλασσες, αντικρίζουμε μάτια κουρασμένα. Αυτή αναζητούμε στα σεντόνια μας , αυτή τη μία, που σαν αγρίμι, διψά για ηδονή και αντί αυτής συναντάμε πόδια πρησμένα από την ορθοστασία, μια μέση πονεμένη και ένα κεφάλι που κόβεται στη μέση από τις νευραλγίες.
Ποιος ο λόγος λοιπόν, εμείς οι άντρες της πρώτης δεκαετίας του 21 αιώνα, να συμβιβαστούμε με το ημίμετρο όταν αναζητούμε να εκτοξευτούμε στο γαλαξιακό στερέωμα του έρωτα; Γιατί να ταλανιζόμαστε από μια ανάγκη ερωτικής ικανοποίησης σε μία μόνιμη συμβατική συμβίωση;
Θα μου πείτε, ίσως, ότι τη συμβατικότητα πολλές φορές την ορίζουμε εμείς, όμως την εκτελείτε μια χαρά εσείς. Και όταν λέω εσείς αναφέρομαι σε κάθε μια από εσάς, που πληρεί τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις καθώς η έννοια της συμβατικότητας είναι αφηρημένη και πολυδιάστατη, όπου συμβατικότητα, βλέπε μια σχέση εξ’ αρχής προβληματική, που την αφήνουμε να λιμνάζει μέσα στα απόνερα της μιζέριας της.
Για εμάς τους άντρες η έννοια της συμβατικότητας ταυτίζεται με την έλλειψη φαντασίας και κατά συνέπεια της τρέλας, περιπέτειας, κατάκτησης και εξερεύνησης “εφ’ όλης της ύλης”. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη στο μυαλό μας με τη ρουτίνα, τον προγραμματισμό και τη διεκπεραιωτική ικανότητα υποχρεώσεων .
Αυτή η σχέση, λοιπόν, βρωμάει από μακρυά. Αφήνει οσμές βαρεμάρας, γκρίνιας, ρουτίνας, έλλειψης ενθουσιασμού.
Η επικρατούσα δύναμη ώθησης είναι συνήθως η ανάγκη επιβίωσης και κατ’ επέκταση συμβίωσης. Η ανάγκη αυτή είναι, που γεννάει την συντροφικότητα, όταν θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι λογικό λοιπόν, μια έφηβη ψυχή που διψά για έρωτα, να υποφέρει ανάμεσα στις βαρετές υποχρεώσεις και να αδυνατεί να προγραμματίζει και να διεκπεραιώνει, αντί να δημιουργεί και να αναγεννάται. Είναι λογικό αυτή η ψυχή να τρέχει πάντα πίσω από αισθήματα – πυροτεχνήματα, αδιαφορώντας ίσως για τη διάρκεια, μα απολαμβάνοντας τον παλιμπαιδισμό που γεννάει ο έρωτας.
Με λίγα λόγια, μείνετε μόνοι σας και γευτείτε τις όποιες περιοδικές χαρές προσφέρει ο έρωτας ή τουλάχιστον μην πάψετε ποτέ να προσπαθείτε!
