Επί τη ευκαιρία του λογότυπου του νέου site έπεσα σε βαριά περισυλλογή σχετικά με το συμβολισμό του συμπαθούς ζωντανού που αποκαλούμε πρόβατο.
Υπάρχει γενικώς η εντύπωση ότι το να αποκαλείς κάποιον «πρόβατο» δεν τον κολακεύεις και τόσο, αφού πιστεύεται ότι ένας τέτοιος χαρακτηρισμός αναφέρεται σε πειθήνιες, ηλιθιωδώς υπάκουες και εκνευριστικά ήρεμες προσωπικότητες οι οποίες απολαμβάνουν με τρέλα τη ζωή εις το βουκολικόν κοπάδι.
Έχοντας μια φαινομενική δυσκολία σε θέματα διοίκησης το κοπάδι αναθέτει τη διαχείριση σε έναν ειδήμονα ο οποίος έχοντας τον κατάλληλο εξοπλισμό κανονίζει τα της ομάδος . Το θέμα είναι όμως σε ποιόν ανατίθεται το διοικητικό μέρος. Αν τη φύλαξη και καθοδήγηση του κοπαδιού έχει αναλάβει ένας βοσκός που ενδιαφέρεται για το «εύ ζην» των προβάτων του και νοιάζεται πραγματικά να το προστατέψει από λύκους και λοιπές αντιλαϊκες δυνάμεις, όλα καλά. Όταν όμως ο βοσκός είναι το αποτέλεσμα ενός καλού μασκαρέματος όπου μακιγιάζ, στολές και χαϊμαλιά έκαναν το λύκο, βοσκό τότε… Houston we have problem!
Σε μια χώρα, ανεξαρτήτως κτηνοτροφικών ή όχι υποδομών, υπάρχουν πολλά κοπάδια.
Είναι το πλειοψηφικό κοπάδι που το διοικεί ο τσοπάνος SGM (Sheep General Manager), κάτοχος Phd στο χειρισμό γκλίτσας, ο οποίος στο ποίμνιό του υπόσχεται στάνες-resort με gourmet γρασίδια.
Είναι το αντιπολιτευτικό κοπάδι που το διοικεί ο ανατρεπτικός τσοπάνης Μεταξάς, με το όχι μπαϊράκι στη γκλίτσα και όνειρό του είναι στάνες τύπου Hostel που σερβίρουν γρασίδι ενάντια στο κεφάλαιο.
Είναι και τα μικρότερα κοπάδια, οι βοσκοί των οποίων τα γεμίζουν ελπίδες για ατέλειωτα λιβάδια γρασιδιού μακριά από σούβλες και ψησταριές.
Πρόσφατα, δε, εντοπίστηκαν κάτι κοπάδια που λατρεύουν τον μεγαλύτερο τσοπάνη της παγκόσμιας ιστορίας. Δεν έχει κάπα, γκλίτσα και δεν φοράει τσουράπια. Έχει όμως ένα χαριτωμένο φραντζάκι στο μαλλί, μουστάκι περασιά με τα ρουθούνια, μιλάει λες και του βγάζουν τα νύχια με τανάλια και έχει βαθύτερους υπαρξιακούς προβληματισμούς του τύπου… ναζί κανείς ή …(δικό σας).
Το κακό με τα κοπάδια είναι ότι ο βοσκός έχει τον πλήρη έλεγχο. Σαλαγάει την ομήγυρη κατά πως θέλει και για όποιον πάει να λοξοδρομήσει διατίθενται ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά, γνωστά και ως κομματόσκυλα, συνήθως με πλούσιο οικογενιοκρατικό pedigree που χάνεται στα βάθη του χρόνου.
Κατόπιν αυτού όλοι είμαστε με κάποιον τρόπο πρόβατα. Άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επιλέγουμε το σωστό τσοπάνη, που δεν θα μας πεθάνει στο ξύλο με τη γκλίτσα για να κατεβάζουμε περισσότερο γάλα, τρώγοντας λιγότερες πρασινάδες. Καλό είναι να μην καταπίνουμε αμάσητο το κουτόχορτο, που κάθε επίδοξος βοσκός μας «κερνάει» και να έχουμε τη διορατικότητα να διακρίνουμε το λύκο κάτω από τη φλογέρα και το ζεμπίλι.
Όσο για τον γνωστό άγνωστο, το μαύρο πρόβατο, αυτό στο casting πήρε το ρόλο του κακού της υπόθεσης. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι πραγματικό μαύρο και άραχνο σε συμπεριφορά και το απομονώνει το πανελάκι. Σε κάποιες άλλες όμως είναι βύσμα του κυρίου που σαλαγάει, με αποστολή κομήτη να κάνει τα πρόβατα να κοιτάνε το πρόβατο solarium και να χάνουν τη… μπάλα.
Όμως αγαπημένα μου προβατάκια. Είμαστε οι πολλοί. Είμαστε οι καλοί. Είμαστε εμείς που επιτρέπουμε σε κάποιον να μπει στο κοπάδι λέγοντας «μπεεεεεεΣ» ή τον αφήνουμε απ ‘έξω για να πάει να παίξει με άλλα παιδάκια. Όταν τα κοπάδια συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους οι βοσκοί και τα κομματόσκυλα θα σκεφτούν πολύ να τα πάνε σε μαντρί μικρότερο των πέντε αστέρων…
