«Οι ψυχές μας είναι ενωμένες κι αυτός είναι ο λόγος που πονάμε τόσο πολύ τώρα που χωρίζουμε. Ίσως πάντα να ήταν έτσι κι έτσι θα μείνουν. Μπορεί να έχουμε ζήσει χιλιάδες ζωές πριν απ’ αυτήν και την κάθε φορά να ήμασταν μαζί. Και ίσως κάθε φορά να χωρίζαμε για τους ίδιους λόγους. Αυτό σημαίνει ότι τούτο το αντίο ισχύει και για τα προηγούμενα δέκα χιλιάδες χρόνια και για το πρελούδιο που θα ακολουθήσει.
Καθώς σε κοιτάζω, βλέπω την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια σου και ξέρω ότι μεγαλώνουν με κάθε ζωή που έχεις ζήσει. Και ξέρω ότι έχω περάσει κάθε ζωή που έζησα ψάχνοντας για εσένα. Όχι για κάποιον που να σου μοιάζει, αλλά μόνο για εσένα, γιατί η ψυχή σου και η δική μου πρέπει να’ ναι πάντα μαζί. Και ύστερα, για κάποιο λόγο που κανείς μας δεν καταλαβαίνει, πρέπει να λέμε αντίο.
Θα ήθελα πολύ να σου πω ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά και σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τα πάντα για να κρατήσω την υπόσχεση μου. Αν όμως δεν ξανασυναντηθούμε ποτέ κι αν τούτο είναι το οριστικό αντίο αυτής της ζωής, ξέρω ότι θα ξαναϊδωθούμε σε μια άλλη ζωή. Θα βρούμε και πάλι ο ένας τον άλλο – μπορεί τ’ άστρα να έχουν αλλάξει – και αυτή τη φορά, όχι μόνο θα ερωτευθούμε ο ένας τον άλλο, αλλά θα αγαπηθούμε και για όλες τις προηγούμενες φορές».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Σελίδες της Ζωής μας» (The Notebook), Nicholas Sparks, Εκδόσεις Λιβάνης
Αυτό ήταν το απόσπασμα που με εντυπωσίασε περισσότερο στο βιβλίο του Νίκολας Σπαρκς όπου στηρίχτηκε η πασίγνωστη ταινία «The Notebook» και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης.
Είναι το γράμμα της Allie προς τον μεγάλο έρωτα και άντρα της ζωής της, Noah, όταν μαθαίνει ότι πάσχει από την εκφυλιστική νόσο Αλτσχάιμερ και γνωρίζει ότι έχει πολύ λίγο χρόνο στη διάθεση της μέχρι να χάσει σταδιακά τις αναμνήσεις της και όλα όσα τη συνδέουν με τον σύντροφο της. Το γράφει και του το αφιερώνει, έτσι ώστε, όταν δεν θα θυμάται πλέον τίποτα, να υπάρχουν δείγματα και γραπτές εικόνες όλων όσων έζησε.
Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε αυτό το βιβλίο από την ιστορία του παππού και της γιαγιάς της γυναίκας του. Πρόκειται για αληθινή ιστορία που στιγμάτισε και εκείνον και τη γυναίκα του, όπως αναφέρει ο ίδιος:
«Παρόλο που η ιστορία τους ήταν συναρπαστική, αυτό που θυμάμαι περισσότερο από αυτό το ζευγάρι είναι ο τρόπος που φέρονταν ο ένας στον άλλον. Ο τρόπος που έλαμπαν τα μάτια του όταν την κοιτούσε, ο τρόπος που της κρατούσε το χέρι, ο τρόπος που της έφερνε το τσάι της και τη φρόντιζε. Θυμάμαι να τους βλέπω μαζί τη μέρα του δικού μου γάμου και να σκέφτομαι ότι μετά από εξήντα χρόνια φέρονται ο ένας στον άλλον όπως εμείς με τη γυναίκα μου που μόλις είχαμε παντρευτεί. Και μας έκαναν το καλύτερο δώρο, δείχνοντας μας ότι η πραγματική αγάπη μπορεί να κρατήσει για πάντα».
Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο συγκινήθηκα πραγματικά. Όταν αργότερα είδα την ταινία, δάκρυσα στα πιο δυνατά στιγμιότυπα της (όπως όλες οι γυναίκες!). Κάποιος σημαντικός για μένα άνθρωπος που ήταν δίπλα μου εκείνη τη στιγμή μου είπε ότι αυτοί οι έρωτες δεν υπάρχουν.
Κι όμως υπάρχουν και κάποιοι εμπνέονται από αυτούς…
