“Ζω, χορεύω, ακούω μουσική και ξενυχτώ τα βράδια. Αγαπώ να μαθαίνω και μαθαίνω ν’ αγαπώ… ακόμα! Δεν το βάζω κάτω και μου αρέσουν οι προκλήσεις.”
Και να θέλω, δεν μ’ αφήνει ο διάολος. Λες, άντε να δω μια χαζομάρα ακόμη που έγραψε ο τάδε 73 και να ξεκολλήσω.
Και αυτή ακριβώς την στιγμή έρχονται και δένουν όλα. Πού βρίσκονται οι πιο καραγκάου γκόμενες, τι, πως, ποιοι τις βρίσκουν, οι τρόποι εξόντωσής τους και το στάτους πάνω-πάνω.
Ωραία το παραδέχομαι, δεν είναι ευγενικό να κατασκοπεύω και μετά με ένα κόπυ-πέηστ να ξεφτιλίζω ανυποψίαστα άτομα. Τόσο μυαλό έχουν, ξέρουν πως εκτίθενται, βάζουν μια φωτογραφία υπό κατάλληλη γωνία και το παιχνίδι άρχισε: “Ποιός θα πει την εξυπνότερη μπαρούφα της ημέρας” να κονομήσει Likes και RT.Και νάτες οι θέες, με το βύζο ως το μάγουλο, το μαλλί, το μαύρο γυαλί και το πονηρό ματάκι. Αλληλοκονομηθήνανε.
Αγνωστος ήταν, αδιάφορα ανόητος θα παραμείνει σκέφτομαι και διαβάζω: “Είμαι στο ταξί,και κάποιοι στο ραδιόφωνο, γκαρίζουν για τον ΠΑΟΚ. Τελικά είναι μερικοί που δεν έχουν συναίσθηση που ζούμε.” Να διαφωνήσει κανείς δε μπορεί. Το αδίκησα το παλικάρι.
Πως μου ήρθε και είδα κι άλλα πιο παρακάτω ποστς “Να ρίξει 2 μέτρα χιόνι πούδρα να το ξεσκίσω το Σ/Κ”, και αναφώνησα αλληλούια. Να πάρει και το γκομενάκι το ανφάκαμπλ μέσα σε σελοφάν να μείνει ατσαλάκωτο στο χιόνι και στην λασπουριά. Γιατί δεν θα βγει έξω από ξενοδοχείο παρά μόνο για την επιστροφή.
Ένας, άντρας τα γράφει, πιθανότατα στα 43 ολόκληρα δικά του χρόνια τσιμεντομυαλωσύνης. Απογοητεύτηκα; Όχι. Ο ίδιος που τη λέει δίκαια στα χουλιγκάνια είναι με τον δικό του κόπυ-πέηστ λάηφ στάηλ το ίδιο βλάκας. Σου στοιχηματίζω πως θα ξαναψηφίσει τους ίδιους βλάκες, άσχετα αν τώρα τους βρίζει. Ακούει κρίση, έχει τόσους φίλους μην τους απογοητεύσει, να δείξει ευαίσθητος σαν Έλληνας διότι αυτός είναι καλύτερος από όλους τους άλλους Έλληνες. Μετά ξαλαφρωμένος τον ρίχνει τον τσιφτετέλαρο.
Πόσο ικανοποιημένος να’ ναι όταν το βλέπει να μοστράρει στην οθόνη του υπολογιστή του αυτό που λίγο από δω είδε, κάτι διάβασε, κι όλα μαζί μια κουρελού. Θέλει σε δυό σειρές να τα χωρέσει όλα. Και ύστερα, σαν να μην του καλάρεσαν, αυτά που έγραψε άλλες δύο.
Το έψαξα, σιγά μην άφηνα την ευκαιρία, παρακάτω. Εφτασα εδώ, στο παραπονιάρικο άλλοθι,
“Έτσι, είμαι. Γι’ αυτό μ’ άφησε η πρώην γυναίκα μου.”
Πες του μου ρε από την αρχή να μην κουράζομαι. Καλή Χρονιά να είναι κι όπως να’ναι!
